به گزارش آسیانیوز؛ شاهنامه از نظر مطالب و مطالعات تطبیقی با ایلیاد و اودیسه هومر یونانی و انه اید ویرژیل رومی قابل مقایسه است، با این امتیاز مضاعف که شاهنامه فردوسی آمیزه‌ای از حماسه و حکمت است، اما آثار هومر و ویرژیل، بیانگر انگیزه‌های شهوانی و دزدی مال و ناموس است.
شاهنامه فردوسی بزرگ، شامل سه بخش عمده است:
اول، بخش اساطیری که ریشه در اسطوره‌های فوق بشری هند و ایرانی دارد. برای مثال، جمشید شاهنامه همان یمه هندی، فریدون همان تراتیانیه هندی، کاووس همان اوشانای هندی، کیخسرو همان سوشرآواس هندی و رستم همان ایندرای هندی است که در هند در زمره خدایان‌اند و در فرهنگ ایرانی به انسان‌های حماسی قابل قبول‌تر تبدیل شده‌اند.
رستم قهرمان اصلی شاهنامه، اینذرا در هند یعنی خدای جنگ است، اما در ایران به یک جهان پهلوان شکست‌ناپذیر متعلق به زابلستان و سیستان تبدیل شده است که خاندان او از عصر نریمان حاکم محلی آن منطقه بوده‌اند.
دوم، بخش پهلوانی از کشته شدن ایرج به دست برادرانش و آغاز جنگ ایران و توران تا مرگ رستم به دست شغاد است که به نوعی نیمه تاریخی محسوب می‌شود.
سوم، بخش تاریخی که از حمله اسکندر و جنگ او با دارا (داریوش سوم آخرین پادشاه هخامنشی) شروع می‌شود و با حمله اعراب به ایران و فرار آخرین پادشاه ساسانی از مداین پایان می‌یابد.
شاهنامه فردوسی مهم‌ترین اثر منظوم فارسی است و فردوسی با خلق این اثر، دو خدمت بزرگ به همه ما کرده است: اول، تجدید حیات و هویت‌بخشی به ایرانیان که شاهنامه نسب‌نامه فرهنگ ایشان است و دوم گسترش زبان فارسی که با شاهنامه‌خوانی بین همه اقوام ایرانی از گسترش زبان عربی در ایران جلوگیری کرد.
با این همه فردوسی به دلیل در دسترس نداشتن همه اطلاعات در آن زمان و مکان نتوانسته است همه اساطیر یا قصص پهلوانی و تمامی تاریخ ایران بزرگ را در شاهنامه ارزنده‌اش بیاورد. مثلاً در بخش اساطیر داستان آرش کمانگیر یا گرشاسب را ندارد و در بخش تاریخ نامی از کورش و داریوش به میان نیاورده است.
این است که من با نگارش و سرایش شاهنامه امین این خلأهای شاهنامه فردوسی را پر کرده‌ام. به علاوه، سرایش شاهنامه فردوسی هزار سال پیش به پایان رسیده و از آن تاریخ تا امروز رخدادهای زیادی در ایران اتفاق افتاده است که به طبع در شاهنامه فردوسی نیست. من در شاهنامه امین، تاریخ ایران را از آغاز تا ۱۴۰۰ خورشیدی به نظم درآورده و در هفت جلد نوشته‌ام و البته همچنان کار فردوسی را غیر قابل تکرار می‌دانم و شاهنامه امین را مکمل و متمم شاهنامه فردوسی، نه بدیل و نقیض آن.
به باور من فردوسی نه تنها برترین شاعر پارسی‌زبان است، بلکه اول فرد ایرانی و بهترین نمونه انسان ایرانی است که با ایثار سی سال از عمر خود را بر سر سرودن شاهنامه گذاشت.