۱۸ آبان ۱۴۰۳ ۱۴:۱۳
شهریار رضایی در چیدمان‌هایش، با به‌کارگیری فرم‌های هندسی و فضاهای میان‌فرمی، صحنه‌ای از دیالکتیک حضور و غیاب خلق کرده است که به مثابهٔ ارکستری بصری عمل می‌کند. این آثار، با تأثیرپذیری از ایده‌های فلسفی همچون زیبایی‌شناسی افلاطونی و پدیدارشناسی، هر فرم را به عنوان ساز مستقلی در هارمونی کلی می‌نوازند. رضایی از طریق این ترکیب‌بندی‌ها، مفهومی از «وجود منفی» و «عدم معنابخش» را به تصویر می‌کشد که فراتر از عناصر منفرد و در تعامل پیچیدهٔ میان فرم‌ها و خلاء پیرامون آن‌ها معنا می‌یابد.