به گزارش آسیانیوز، بیورن اندرسون، مدیر منطقه‌ای صندوق جمعیت سازمان ملل متحد برای آسیا و اقیانوسیه، می‌گوید که بحران‌های بشردوستانه به همه مربوط اند. استفاده از نقاط قوت همه بخش‌های جامعه تعیین می‌کند که چگونه می‌توانیم به طور مؤثر برای چندین شرایط اضطراری طولانی و ناگهانی آماده شویم و به آن پاسخ دهیم.
وقتی به سیر بحران‌های بشردوستانه در آسیا و اقیانوسیه نگاه می‌کنیم، چراغ‌ها به رنگ قرمز چشمک می‌زنند. بحران اقتصادی در سریلانکا آخرین مورد از فهرست سرسام‌آور بحران‌های پیچیده، از افغانستان تا تونگا است. این بحران‌ها یک موضوع مشترک دارند: جمعیت‌های حاشیه‌نشین با موانع بیشتری برای دسترسی به خدمات اولیه، به‌خصوص در مورد سلامت باروری خود مواجه هستند.
فهرست در حال گسترش پاسخ‌های بشردوستانه، ناتوانی سیستم‌های کنونی در برآوردن کافی نیازهای همه مردم در بلایای جاری -از مخاطرات طبیعی ناشی از تغییرات اقلیمی گرفته تا فروپاشی اقتصادی- را نشان می‌دهد. سیل‌های ویرانگر در بنگلادش از آغاز سال میلیون‌ها نفر را آواره و ده‌ها هزار نفر را از دسترسی به خدمات بهداشت اولیه محروم کرده است.
در سریلانکا، زنان باردار در صف‌های سوخت منتظر هستند و امیدوارند که بیمارستان‌ها، پرسنل، لوازم و دارو برای زایمان ایمن آنها را داشته باشند.
در روز جهانی بشردوستی، ما امدادرسانان بشردوستانه‌ی شجاعی را که در حال پاسخ به شرایط اضطراری کنونی در سراسر آسیا و اقیانوسیه هستند گرامی می‌داریم. اما ما باید کاری فراتر از گسترش درخواست‌هایمان برای کمک مالی انجام دهیم.
ما باید درک خود را از بحران‌های انسانی، در زمان حال و آینده، گسترش دهیم. همان‌طور که ما از بحرانی به بحران دیگر، که زندگی عادی و امنیت میلیون‌ها نفر را در منطقه مختل می‌کند، عبور می‌کنیم، باید بپذیریم که همه ما امدادرسان بشردوستانه در دوران شرایط اضطراری هستیم و همه باید برای کمک به جوامع خود در آماده‌سازی و واکنش مؤثر، نقشی ایفا کنیم.
این امر مستلزم تغییر ذهنیت اجتماعی است. این بدان معناست که باید به جامعه مدنی و بخش خصوصی فضایی داده شود تا در آماده‌سازی جوامع، با منابع و آموزش موردنیاز برای محافظت از همه افراد، به‌ویژه آسیب‌پذیرترین اقشار، قبل، حین و پس از فاجعه، نقش راهبردی ایفا کنند. دولت‌ها شرکای کلیدی هستند که می‌توانند با اختصاص بودجه به توانمندسازی مدارس و شبکه‌های مراقبت‌های بهداشتی کمک کنند تا تدارکات و مهارت‌های لازم برای پاسخگویی در مواقع اضطراری وجود داشته باشد.
در حال حاضر، امدادرسانان بشردوستانه همسایگان، معلمان، همکاران و خانواده‌های ما هستند. در شرایط اضطراری فردا، این جامعه ما خواهد بود که راه‌حل‌های خط مقدم و مراقبت‌های نجات‌بخش را ارائه می‌دهد. حمایت از جوامع با خدمات و مهارت‌هایی که از کرامت انسانی حمایت می‌کنند، پروژه‌ای همگانی برای منفعت جمعی ما است.
اوایل این هفته از بازار کاکس (شهری در بنگلادش) بازدید کرده و در آنجا با پناهندگان روهینگیا، جوامع میزبان و شرکای صندوق جمعیت ملل متحد، شامل هم سازمان‌های دولتی و هم سازمان‌های جامعه مدنی، ملاقات کردم. مرکز اجتماعی تحت مدیریت زنان که توسط صندوق جمعیت ملل متحد و حامیان ما پشتیبانی شده، و به کمک شرکای محلی اداره می‌شود، به دختران و پسران مهارت‌های زندگی در جهت توانمندسازی آنها را ارائه می‌دهد. این تنها یک نمونه از چگونگی گرد هم آمدن نقش‌آفرینان مختلف است که مفهوم «یک دست صدا ندارد» را در کانون پاسخ بشردوستانه ما قرار می‌دهد.
ذهنیت مشارکتی در مورد چگونگی ارائه، محافظت، و حفظ خدمات سلامت باروری برای آسیب‌پذیرترین افراد، قبل و بعد از وقوع شرایط اضطراری بسیار مهم است. ما باید از قدرت کمتر استفاده‌شده‌ی جامعه مدنی درس بگیریم.
دولت‌ها باید صداهای بیشتری از متخصصان سلامت، مربیان، راهبران مشاغل و جامعه، کارآفرینان زن، جوانان و متخصصان فناوری اطلاعات را در فرایند برنامه‌ریزی اضطراری خود بگنجانند. اگر از این جمعیت‌های متنوع در برنامه‌ریزی و پاسخگویی استفاده شود، می‌توانند اقدامات مثبتی انجام دهند.
فناوری بازتر و سریع‌تر، مانند پروژه توپیا که با مشارکت صندوق جمعیت ملل متحد تدوین شده است، شفافیتی را برای خدمات و تجهیزات سلامت باروری در منطقه اقیانوسیه ایجاد می‌کند که در ترکیب با دانش جمعیت‌های خط مقدم به ایجاد شرکای آگاه‌تر برای دولت‌ها منجر می‌شود، که می‌توانند به حل مشکلاتی که بلایای آینده ایجاد خواهند کرد، کمک کنند.
جامعه مدنی توانمند مهم است، اما تنها بخشی از موزاییک راه‌حل‌ها است. دولت‌ها هنوز باید از مهارت‌ها، زیرساخت‌ها و سازوکارهای ارتباطی حمایت کنند که راه نجات در مواقع سیل، خشکسالی و یا درگیری‌های مسلحانه که بر جمعیت تأثیر می‌گذارد خواهند بود. کشورهایی که بیشتر تحت‌تأثیر بلایا قرار گرفته‌اند باید سرمایه‌گذاری خود را در راه‌حل‌های دولتی مانند ماماها، مراکز آموزشی و سلامت گسترش دهند. همان‌طور که در واکنش به زلزله در افغانستان دیدیم، توانمندسازی ماماها با آموزش‌های اورژانسی مامایی، جان انسان‌ها را به‌ویژه در مناطق دورافتاده نجات می‌دهد.
در شرایط اضطراری حال و آینده، همکاری دولت‌ها، سازمان‌های جامعه مدنی و بخش خصوصی کاملاً حیاتی است. این اکوسیستم مقاوم متشکل از مشارکت‌های مبتنی بر آمادگی، به تحول آینده‌ی واکنش‌های بشردوستانه ادامه می‌دهد و همه ما باید در تغییر نحوه رسیدگی به شرایط اضطراری نقشی ایفا کنیم.
ما نیاز داریم که همه در فرایند تصمیم‌گیری دخیل باشند، تا اطمینان حاصل کنیم که در هنگام وقوع یک حادثه، هیچ‌کس پشت سر نمی‌ماند./
بیورن اندرسن، مدیر منطقه‌ای صندوق جمعیت ملل متحد برای آسیا و اقیانوسیه
*****************
19 August 2022
Humanitarians in the age of emergencies
The Regional Director for the United Nations Population Fund for Asia and the Pacific, Björn Andersson, says humanitarian crises are everyone's business. Harnessing the strengths of all sectors of society will determine how effectively we can prepare and respond to multiple, protracted and sudden onset emergencies.
The lights are flashing red as we look at the cascade of humanitarian crises in Asia and the Pacific. The economic crisis in Sri Lanka is just the latest in a staggering list of complex crises from Afghanistan to Tonga. These emergencies have a common thread: marginalised populations face greater barriers to access basic services, especially when it comes to their reproductive health.
The expanding list of humanitarian responses demonstrates the inability of current systems to adequately meet the needs of all people in ongoing disasters, from climate change induced natural hazards to economic meltdowns. Devastating floods in Bangladesh have displaced millions since the start of the year and left tens of thousands without access to basic sanitation. In Sri Lanka, pregnant women are waiting in fuel queues and hoping that hospitals have staff, supplies and medicine for them to have a safe delivery.
On World Humanitarian Day, we celebrate the courageous humanitarians responding to today's emergencies across Asia and the Pacific region. But we need to do more than expand our calls for funding; we need to expand our understanding of humanitarian crises, present and future. As we lurch from crisis to crisis that disrupt normality and security for millions in the region, we need to accept that we are all humanitarians in the age of emergencies and we all have a role to play to help our communities prepare and respond effectively.
This requires a societal mind-set shift. It means civil society and the private sector must be given space to take the lead in preparing communities with the resources and training they need to protect everyone, particularly the most vulnerable, before, during and after a disaster. Governments are key partners that can provide funding to empower schools and healthcare networks with the supplies and skills to respond when emergencies happen.
Already today's humanitarians are our neighbours, teachers, colleagues and families. In the emergencies of tomorrow, it will be our community that provides frontline solutions and life-saving care. Supporting communities with the services and skills that uphold human dignity is everyone’s project for our collective good.
Earlier this week I visited Cox’s Bazar where I met with Rohingya refugees, the host communities and UNFPA’s partners, both governmental and civil society organizations. The Women Led Community Centre, supported by UNFPA and our donors, and run by partners on the ground, offers both girls and boys life-skills that empower them. This is only one example of how various stakeholders come together, placing the notion of ‘It Takes a Village’ at the heart of our humanitarian response.
A collaborative mindset is critical in discussions about how to deliver, protect and maintain reproductive health services for the most vulnerable before and after emergencies happen. We should learn from the under-utilised power of civil society. Governments need to include more voices of health professionals, educators, business and community leaders, female entrepreneurs, young people and IT professionals in their emergency planning process. These diverse populations can take positive actions if they are included in planning and response.
More open and agile technology, like the Tupaia project that Beyond Essential developed in partnership with UNFPA creates transparency for reproductive health services and supplies in the Pacific, fused with the knowledge of frontline populations will lead to better-informed partners for governments that can help solve the problems that future disasters will present.
An empowered civil society is important but it is just one part of a mosaic of solutions. Governments still need to support the skills, infrastructure and communications platforms that will be lifelines when floods, droughts or armed conflicts impact populations. Countries most impacted by disasters need to expand investments in government solutions like midwives, training and health centres. As we have seen in the response to the earthquake in Afghanistan, empowering midwives with emergency obstetric training saves lives, especially in remote areas.
In present and future emergencies, the collaboration of governments, civil society organisations and the private sector is absolutely vital. This resilient ecosystem of partnerships built on preparedness will continue to transform the future of humanitarian response and we all have a role to play in transforming how we handle emergencies. We need a seat for everyone to be at the table to ensure no one is left behind when disasters hit.
End
Björn Andersson is the Director of Asia Pacific Regional Office of the United Nations Population Fund, the UN reproductive health agency.