شیرین نوری
همواره در مواقع بحرانی به ویژه بحران‌های ملی همبستگی مردم
یکی از ارکان اصلی است اما متاسفانه با شیوع ویروس کرونا در کشور ، فرآیند مدیریت بحران
در کشور ما تاکنون به صورت جسته و گریخته و ناهماهنگ عمل کرده است ، آیا واقعا تمام
تقصیر بر گردن مردم است یا اینکه تصمیمات نه چندان قاطعانه از سوی مسولان در این اتفاق
بی تاثیر نیست؟
از اینکه با شیوع گسترده ویروس کرونا در کشور همچنان شاهد
سفر رفتن و حضور تعدادی از هموطنانمان در مکان های عمومی هستیم !
یا اینکه از دو روز پیش اخباری مبنی بر مسدود شدن محورهای مواصلاتی شهرهای شمالی
صادر شد وعلی رغم اعتراض بسیاری از افراد جامعه
انتظار می رفت با قاطعیت اجرا شود، اما متاسفانه این اتفاق نیافتد و شب گذشته
محورهای استان مازندران دوباره باز شد!
یا مثال دیگر اینکه ستاد مبارزه با کرونا پیامی منتشر می
نمایدمبنی بر کاهش ساعات کار ادارات و تعطیلی
ادارات در برخی از استانها ولی از سوی دیگر این خبر رد می شود!
حال سوالی که ذهن مخاطبان را به خود مشغول کرده این است که مسئول اصلی سامان دادن به این اوضاع کیست؟ آیا غیر
از این است که ستاد ملی مبارزه با کرونا بدین
منظور تشکیل شده است که با استقلال تمام با
توجه به شرایط حساس جامعه تصمیم بگیرد و با قاطعیت هر چه بیشتر تصمیمات را اجرا نماید .
با توجه به مطالب گفته شده بنظر میرسد
زمانیکه افراد جامعه
این همه تناقض را در تصمیم گیری های مسولین کشور می بینند این گونه تصور کنند
که شرایط عادی است!
باید بپذیریم که مدیریت بحران در کشور ما نیازمند بازسازی
جدی و سریع در ساختار آن است بهتر است تعارف را کنار بگذاریم و بپذیریم که بحران جدیدی
که کل کشورهای جهان به آن مبتلا شده است با سایر بحرانهایی که تاکنون کشورمان به آن
دچار شده است متفاوت است و اگر طی یک تا دو هفته آینده تصمیماتی قاطعانه و یا حتی نظامی
برای منع سفر و حتی در صورت نیاز رفت و آمد گرفته نشود می بایست منتظر فاجعه در کشور
عزیزمان باشیم.
حال که مدافعان سلامت برای ارتقای شاخصه‌های امنیت و سلامت
کشور مان مشغول خدمت رسانی مجاهدانه به مردم عزیز کشورمان هستند می بایست با مدیریت
فضای مجازی و برخورد با شایعه پردازان و تشویش گران اذهان عمومی به منظور حفظ آرامش
جامعه، و رفتار قاطع نیروهای نظامی در اجرای تصمیمات و دوران قرنطینه سعی کنیم که فضایی
را ایجاد ننماییم که سبب بی‌اعتمادی مردم به یکدیگر و به دستگاه‌های اجرایی را در جامعه
تداعی کند و باعث رواج بی‌اعتمادی، کاهش سرمایه اجتماعی و نادیده گرفته شدن زحمات دستگاه‌ها
و نهادهای مختلف شود.