سعیددهقان، آرشکیخسروی
وکلای دادگستری
در حال حاضر که بحران ناشی از ویروس کرونا -به عنوان نخستین مصداق درد مشترک تمامی جهانیان- وضعیت ویژه ای را ایجاد کرده است، تصمیمات و اقدامات در بخش های مختلف نیز طبیعتاً باید به همان نسبت، فوق العاده و فوری باشد.
آنچه در این مقطع، موجبات نگرانی بیشتر را فراهم ساخته است، وضع زندانیان در فضای محدودِ بازداشتگاه ها و زندان هاست که در شرایط بحرانی فعلی به نوعی فشار مضاعف بر ایشان قلمداد می شود؛ از این منظر، شاید بتوان علت ناآرامی ها در برخی زندان ها و نیز دغدغه جدی خانواده های زندانیان را بهتر درک کرد.
اقدامات و بخشنامه های اخیر صادره از سوی قوه قضاییه، هر چند برای شرایط فوق العاده کنونی لازم است، اما قطعاً برای کاهش آلام و خسارات سهمگین ناشی از بیماری واگیردار کرونا، کافی نیست.
زیرا آنچه مسلّم است اینکه:
اولاً، محیط زندان ها، فضایی بسته و ناامن در مقابل این ویروس برای محکومان، بازداشتی ها و حتی پرسنل زندان ها ایجاد می کند.
ثانیاً، بیماری واگیردار کرونا، بحث جناحی یا مشکل یک حزب، گروه، تفکر یا حتی کشور خاصی نیست.
ثالثاً، یک بیماری واگیردار مثل کرونا، قدرت تشخیص میانِ محکومان یا بازداشتی ها و یا میزان حبس و مدت بازداشت ایشان را ندارد.
رابعاً، بالاترین حق بشر در تمامی اسناد حقوقی، «حق حیات» است.
خامساً، حفظ سلامت افرادِ در بند، اعم از زندانیان و بازداشتی ها، مطلقاً با حاکمیت است.
از این رو، به عنوان وکلای دادگستری، ضمن همدردی با خانواده های وکلا، معلمان، روزنامه نگاران، نویسندگان، کارگران، مدافعان حقوق بشر، منتقدان نظام، فعالان محیط زیست، دانشجویان، معترضان دی ماه ۹۶، دراویش، معترضان آبان ۹۸، معترضان به حجاب اجباری و تمام آنهایی که صدای اعتراض شان به درستی شنیده نشده؛ و با درک شرایط سختِ متهمان و محکومان (اعم از موکلین یا غیرِ آن و اعم از سیاسی-عقیدتی یا غیرِ آن) امیدواریم با درک درستِ شرایط حاضر و واقعیات حاکم، ضمن اخذ تصمیماتِ فراگیر و فوق العاده، شایسته و عاجل، جامع و مانع، اقداماتی صورت پذیرد تا صرفاً محکومان خطرناک با رعایت استانداردهای لازم در زندان ها باقی بمانند.
فردا دیر است...