به گزارش آسیانیوز؛ کشته شدن سه دانشجوی دانشگاه فنی در ۱۶ آذر ۱۳۳۲ (مصطفی بزرگ‌نیا، احمد قندچی و مهدی شریعت‌رضوی)، آغازگر مسیری بود که تا امروز دانشگاه و دانشجو میراث‌دار آن است. در آن سال و روز، در فضایی که جامعه ایران در بهت و خفقان کودتای ۲۸ مرداد فرورفته بود، هنگامی که دانشجویان به اعتراض ورود نیکسون، معاون رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا دست به اعتراض زدند، با گلوگه پاسخ گرفتند.
شاید در تاریخ ایران، استبداد در ادواری توانسته است، فضای عمومی را به سکون و سقوط بکشاند، اما دانشگاه هیچ‌گاه عرصه‌ای نبوده است که تن به استبداد بدهد، چرا که دانشگاه پادگان نیست.
جنبش‌های قدرتمند دانشجویی تنها مختص به ایران نبوده و نیست، چه این‌که در همه‌جای جهان، دانشجویان به‌عنوان نیرویی پیشرو و پیشقراول، همواره در صف نخست تحولات اجتماعی ایستاده‌اند. از یاد نمی‌توان برد که در سال ۱۹۶۸ چگونه پایه‌های نظام کهنه فرانسه و اتوریته ژنرال دوگل، با طنین شعارهای دانشجویان انقلابی لرزید و در هم شکست.
این نگرش و تحلیل، تنها ریشه در رویدادها و تجربیات تاریخی ندارد. متون جامعه‌شناسی و سیاست همواره بر نقش روشنگرانه دانشجویان به‌عنوان نیروی محرکه تحولات تأکید کرده است. به‌عنوان نمونه در آرای اندیشمندان مکتب فرانکفورت، نقش و اثر جنبش دانشجویی بر تحولات اجتماعی چنان برجسته شد که فیلسوفی مانند هربرت مارکوزه، دانشجویان را کاتالیزوری برای تغییرات بنیادین و زیربنایی می‌دانست.
باری، ۱۶ آذر پیش از هر چیز، گرامیداشت امید و آرمان‌خواهی است، پاسداشت خاطره دانشجویانی که در تاریخ پرفراز و نشیب این سرزمین و در راه آزادی و عدالت جان سپردند. یادشان گرامی.