به گزارش آسیانیوز؛ با این‌همه به‌نظر می‌رسد نمایندگان بخش خصوصی خیال عقب‌نشینی ندارند، رویکردی که برگزاری پرشور هفتمین نشست ماهانه اتاق با حضور فعالانه و پرشمار هیأت نمایندگان از سراسر کشور، مهمترین جلوه آن بود.
هفتمین نشست ماهانه اتاق در حالی برگزار شد که روز شنبه، وزارت صمت از طریق ادارات کل استان‌ها تلاش کرد مانع حضور اعضای هیئت نمایندگان اتاق‌های استانی در جلسه شود. اما با وجود این فشارها، حدود ۳۰۰ نفر از اعضای پارلمان بخش خصوصی در هفتمین جلسه ماهانه خود به ریاست حسین سلاح‌ورزی شرکت کردند.
در این جلسه، شاید جوهر نگاه و نظر اتاق بازرگانی، به‌روشنی در اظهارات محمد مهدی نهاوندی، عضو هیات نمایندگان اتاق ایران، نشان داده شد، آن جایی به‌صراحت گفت: «آن‌ها به دولت اعتماد ندارند و تا زمانی که دولت اولین و بدیهی‌ترین حق آنان در انتخاب هیات رییسه را به رسمیت نشناسد، گفت‌وگو معنایی ندارد.»
پویا دبیری‌مهر ـ سؤال این است، اتاق بازرگانی ارزش جنگیدن را دارد یا نه؟ پاسخ اما نیاز به بررسی بیشتر و شنیدن این قصه دارد. بازی دنیا چنین است؛ روزی با تو و روزی بر تو. همین چند هفته پیش بود که رسانه‌ها تیتر زدند: «آخرین میخ بر تابوت بخش خصوصی». تابوتی که می‌رفت خاک شود، با چیزی شبیه به معجزه شکافته شده است و از آن امید بیرون می‌آید و این‌بار قرار است در بر پاشنه دیگري بچرخد.
در هفتمین نشست از دهمین دوره اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران نزدیک به ۳۰۰ نفر از فعالان بخش خصوصی، صاحبان صنایع و اعضای تشکل‌های اقتصادی و اجتماعی و مدیران برتر صنعت کشور گرد هم آمدند تا آخرین تلاش‌هایشان را برای صیانت از تنها نهاد بخش خصوصی اقتصاد ایران به آزمایش بگذارند.
این در حالی است که سال ۱۴۰۲ را می‌توان برای بخش خصوصی «سال مقاومت» نام‌گذاری کرد، سالی که شروع آن با تغییر هیات رئیسه و نوعی پوست‌اندازی در اتاق بازرگانی ایران همراه بود و با بی‌سابقه‌ترین حملات رسانه‌ای و امنیتی به قلب اتاق یعنی رئیس اتاق بازرگانی ایران، حسین سلاح‌ورزی ادامه یافت، شخصیتی که نشان داده بازی بزرگان را خوب می‌داند و می‌تواند در این بازی پیروز و برنده بیرون بیاید.
سلاح‌ورزی چند سناریو پیش رو داشت. اولین سناریو آن بود که مثل آنانی که در شرایطی شبیه به شرایط او قافیه را باخته و اتاق را دو دستی تقدیم دیگران می‌کردند، چنین کند که نکرد. سناریوی دیگر این بود که در برابر فشارهای دو طیف داخل اتاقی‌ها و خارج اتاقی‌ها که ادامه حضور او را به ضرر اتاق و نوعی تضعیف بخش خصوصی می‌دانستند، کوتاه بیاید و به اسم حمایت از بخش خصوصی کنار برود و در برابر فشارهای خارجی غیراتاقی‌ها هم سیاست سکوت پیش بگیرد و آسته برود و آسته بیاید تا گزندی به او و دیگران نرسد. اما یک سناریوی دیگر در این خصوص وجود داشت که سلاح‌ورزی به‌درستی آن را انتخاب کرد و آن چیزی نبود جز مقاومت، استدلال و رایزنی و توسل به مبانی محکم حقوقی.
در جلسه هیات نمایندگان بخشی از روندهای حقوقی که در این مدت طی شده، از سوی چند حقوقدان مطرح شد تا موضوع دخالت‌های هیأت نظارت بر اتاق و صدور فرامین و دستورهای بلاوجه از سوی آن‌ها در ترازوی قضاوت حقوقی قرار گیرد. از دیگر سو برخی از اعضای هیأت نمایندگان اتاق بازرگانی ایران در این جلسه به حمایت از هیأت رئیسه اتاق ایران پرداختند و اعلام کردند که حضور حدود ۳۰۰ نفر از مهمترین فعالان بخش خصوصی خصوصی کشور، نوعی تجدید پیمان و رأی دوباره است به هیأت رئیسه اتاق و از این‌رو برگزاری انتخابات وجهه‌ای ندارد.
از دیگر سو طیفی از دولتی‌ها که در ماه‌های گذشته اتاق بازرگانی را تبدیل به موضوع اول کشور کرده بود و همچنین بخشی از شکست‌خوردگان که در راهروهای دادسراها و دادگاه‌ها به دنبال محکوم کردن هیأت رئیسه اتاق بازرگانی و حامیان‌شان بودند، با توجه به استدلال‌های حقوقی، احکام صادرشده در محاکم قضایی به ضرر آن‌ها و به نتیجه نرسیدن تلاش‌هایشان، ناکام ماندند. گرچه اینان هنوز دست از کار نکشیدند و سعی باطل خود را تکرار می‌کنند، اما شرایط کشور در وضعیت فعلی به گونه‌ای است که اساسا موضوع اتاق دیگر نمی‌تواند با پروپاگاندای این گروه به مسئله اول کشور بدل شود.
در پیش بودن انتخابات پارلمان سیاسی کشور در اسفندماه و مسائل مربوط به حوادث اخیر و نیز مسائل اقتصادی کشور که دامن دولت را گرفته است، آن‌قدر اهمیت دارد که بهانه به دست پرونده‌سازها و دیگرانی که چشم ندارند تا آرامش بخش خصوصی را ببینند، ندهد. اتاق بازرگانی گرچه ذاتا بی‌وفاست، اما تاریخ در آینده قضاوت خواهد کرد که این مقاومت‌ها و زمانی که برای آن صرف شد ارزش جنگیدن داشت یا نه، اما ارنست همینگوی جمله‌ای تاریخی دارد. او می‌گوید: «دنیا جای خوبیه و ارزش جنگیدن رو داره.» من تنها با قسمت دومش موافقم.