به گزارش آسیانیوز؛ ابوالقاسم عارف قزوینی زاده ۱۲۵۹ شمسی، شاعر، موسیقی‌دان و تصنیف‌سازی است که به‌خاطر سرودن تصنیف‌ها و غزل‌های سیاسی، میهنی و عاشقانه‌اش ماندگار شده است. از مهم‌ترین شعرها و تصنیف‌هایی که عارف همزمان با تحولات دوره مشروطه و جنگ جهانی اول سرود، می‌توان به تصنیف «از خون جوانان وطن لاله دمیده» و «گریه کن» که در سوگ کلنل محمد تقی‌خان پسیان ساخت، اشاره کرد.
عارف، جوانی ۲۳ ساله بود که آوای مشروطیت در ایران بلند شد و او که دلباخته آزادی و عدالت بود، به یکی از مدافعان و حامیان آن بدل شد. تصنیف‌ها و سروده‌های سیاسی و همچنین مقالاتی که در دوران استبداد صغیر در نشریات آن عصر چاپ کرد، یادگاری از فرهنگ و هنر آرمان‌گرایانه این سرزمین است.
عارف قزوینی نخستین تصنیفش را در ۱۸ سالگی ساخت. او چه در ساختن تصنیف‌های سیاسی و چه تصنیف‌های عاشقانه، بسیار جسور و سنت‌شکن بود و چون بیشتر تصنیف‌های عارف درباره اوضاع زمانه بودند، به‌سرعت در میان عموم مردم فراگیر می‌شد و در دل و ذهن‌شان جای می‌گرفت. شاید اندک کسانی بدانند که عارف از نخستین هنرمندانی بود که در ایران کنسرت برگزار کرد و به جنبه غیرمجلسی و مردمی بودن هنر موسیقی اهمیت داد. شاید ترانه‌ها و تصنیف‌هایی که تا همین امروز در حافظه جمعی ایرانیان مانده است، بزرگ‌ترین پاداش مردم‌گرایی، آزادی‌خواهی و عدالت‌طلبی عارف است.
ناله مرغِ اسیر این همه بهرِ وطن است/ مسلکِ مرغِ گرفتارِ قفس همچو من است
همّت از بادِ سحر می‌طلبم گر ببرد/ خبر از من به رفیقی که به طَرفِ چمن است
فکری ای هم‌وطنان در رهِ آزادیِ خویش/ بنمایید که هرکس نکند، مثلِ من است
خانه‌ای کو شود از دستِ اجانب آباد/ ز اشک ویران کُنَش آن خانه که بِیت‌ُالحَزَن است
جامه‌ای کو نشود غَرقه به خون بهرِ وطن/ بِدَر آن جامه که ننگِ تن و کم از کفن است