اکنون ایران در سال ۱۰۰ میلیون تن محصولات کشاورزی تولید می‌کند و در صورتی که صنایع غذایی در کشور متناسب با تولیدات کشاورزی رشد نداشته باشد، ارزش افزوده‌ای که در این صنعت است به کلی از دست خواهد رفت. همچنین بر اساس افق ۱۴۰۴ ایران باید تا ۹ سال آینده میزان تولید محصولات کشاورزی را به ۳۰۰ میلیون تن برساند. در صورتی که ایران بتواند به این سطح از تولید دست یابد، باید برای صنایع تبدیلی و غذایی هم سیاست‌گذاری مناسبی درنظر گرفته شود.
برای کاهش وابستگی اقتصاد ایران به صادرات نفت خام و چرخش به سمت اقتصاد چند محصولی در صادرات با توجه با پیامدهای منفی تکیه‌ی اقتصاد ایران به درآمدهای حاصل از فروش نفت و محدود بودن ذخایر نفتی، جهت گیری سیاست های صادراتی باید به سود کالاهایی تغییر یابد که ایران در آنها مزیت نسبی دارد.
پسته، زعفران، خشکبار و صنایع تبدیلی از جمله پتانسیل‌های مثبت صادراتی کشور محسوب می‌شود که با برنامه‌ریزی دقیق می‌توان از آنها به‌عنوان اقلام صادراتی جایگزین نفت بهره برداری کرد.
بی تردید صادرات بخش کشاورزی با چالش های بسیاری مواجه بوده است . یکی از بزرگترین این چالش ها در سازمان تجارت جهانی (WTO) بحث یارانه هایی است که به بخش کشاورزی در اروپا و آمریکا پرداخته می شود و این کشورها با این یارانه ها عملاً بازارهای جهانی را تحت سلطه خود در آورده اند .
از دیگر چالش های موجود عدم قدرت رقابت پذیری بسیاری از محصولات ما از لحاظ کیفیت و تکنولوژی بسته بندی ، ماشین آلات پیشرفته مورد استفاده و دانش به کار رفته در تولید در مقایسه با برندهای قدرتمند بازارهای جهانی است .