به گزارش آسیانیوز؛ ایران با توجه به قرار گرفتن در کمربند خشک جهانی، تغییرپذیری شدید اقلیمی، بارش تنها معادل یک سوم متوسط جهانی، خشکسالی‌های متعدد، مصرف بالای آب و محدودیت‌هایی از این قبیل، نیاز به تنوع کشت محصولات غذایی و کشاورزی به روش‌های متنوع دارد. از طرفی بحث امنیت غذایی و دسترسی کافی همه افراد جامعه به غذای سالم از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
در این میان کشت فراسرزمینی می‌تواند راهکاری برای تأمین محصولات کشاورزی و مواد غذایی کشور در شرایط بحرانی باشد. به‌ویژه سیاست‌های اقتصاد مقاومتی حکم می‌کند که ما توان تولید محصولات کشاورزی موردنیاز کشور را داشته باشیم و بر تولیدات داخلی متمرکز شویم و تا حد امکان از خروج ارز از کشور توسط واردات بی‌رویه جلوگیری کنیم. واردات بی‌رویه انواع غلات و دانه‌های روغنی سالیانه حداقل بالغ بر شش میلیارد دلار است که این موضوع وابستگی کشور را نشان می‌دهد.
بر این اساس بحث کشت فراسرزمینی طرحی است که در سال‌های اخیر مطرح شده و در دست بررسی است.اما انتخاب کشورهای مناسب برای اجرای این طرح موضوعی است که دقت لازم را می‌طلبد و بحث‌برانگیز شده. دیدگاه فعالان و کارشناسان این حوزه آن است که برخی از کشورها همچون عراق، افغانستان و پاکستان به سبب مشکلات امنیتی به راحتی کنار گذاشته می‌شوند.
در اوکراین، گرجستان و ازبکستان نیز به سبب مشکلات داخلی به آسانی نمی‌توان وارد شد. روسیه نیز به سبب وسعت بسیار زیاد و مشکلات حمل‌ونقل گزینه مناسبی به نظر نمی‌رسد، چرا که هزینه جابه‌جایی در کشت فراسرزمینی بسیار تعیین‌کننده خواهد بود. در میان کشورهای آسیایی چین، قزاقستان، هند و مالزی در صدر کشورهای فعال در زمینه کشت فرا سرزمینی قرار دارند.
سرمایه‌گذاری در بخش کشاورزی اروپا نیز از سوی بخش دولتی مطرح شده، ولی هزینه آن بالاست و بخش خصوصی حاضر به سرمایه‌گذاری نیست. این چالش‌ها و بحث‌ها باعث شده تا مشكلاتی پیش روی فعالان اقتصادی برای فعالیت در این حوزه ایجاد شود که ایجاد مانع کرده و باعث شده از رقبا در این حوزه عقب بمانیم و فرصت‌ها را از دست بدهیم.