تا سالِ ۱۹۰۰ عرصهٔ حضورِ هنرمندان، یعنی جایی که هنرمند در آن دربه‌در به دنبالِ افتخار و شکوه و راحتی و موفقیت بود، دو بار تغییر کرد. در اروپای قرنِ هفدهم هنرمند چه در واقعیت و چه از لحاظِ روانی مهمانِ خانهٔ نجبا و درباریان بود (به غیر از هلند). هنرِ ناب و هنرِ درباری یکی بودند. در قرنِ هجدهم صحنه تغییر کرد و به تالارهای پذیرایی بورژواهای متمول و نیز آریستوکرات‌ها تبدیل شد. جایی که فرهنگ‌دوستانِ طبقهٔ مرفه، محافلی با هنرمندان و نویسندگانِ منتخب‌شان برپا می‌کردند. هنرمند هنوز یک جنتلمن بود، نه یک نابغه. پس از انقلابِ فرانسه هنرمندان به ترکِ تالارهای پذیرایی و ملحق شدن به حلقه‌ها و انجمن‌های همفکران و هم‌مسلکانِ خود روی آوردند و به‌جای جمع شدن در خانه‌های اعیانی، در کافه‌ای مثل گوربویز گِردِ هم می‌آمدند. گِردِ شخصیتی رومانتیک جمع می‌شدند؛ گِردِ هنرمند، به جای شخصی متمول. گِردِ کسی مانندِ ویکتور هوگو، شارل نودیه، تئوفیل گوتیه یا بعدها ادوارد مانه. چیزی که این حلقه‌ها را کنارِ هم نگه می‌داشت، روحیهٔ خوش و خرم و مبارزه‌جویانه‌ای بود که به زودی خواهیم شناخت و عاشقش می‌شویم: «غافل‌گیر کردنِ طبقهٔ بورژوا یا طبقهٔ متوسط». مخصوصاً حلقهٔ گوتیه. خودِ گوتیه با جلیقه‌های قرمزش، شال‌گردن‌های سیاهش، کلاه‌های لوده‌وارش، اظهارِ نظرهای وقیحانه و تکان‌دهنده‌اش، نمادی از این جریان است. آهسته آهسته تصویرِ هنرِ مدرن نقش می‌بست: آدمی فقیر، اما با روحی آزاد، طبقه سه‌ای که می‌خواست طبقه‌ای نداشته باشد. کسی که برای همیشه خود را از قیودِ طمع و تظاهرهای بورژوازی رهانیده است. تبدیل شدن به هر چیزی که خیکی‌های بورژوازی را می‌هراساند. رد شدن از هر خط قرمزی که طبقهٔ بورژوازی می‌کشید. آن‌گونه نگریستن به جهان که بورژواها نمی‌توانستند. بلند سیرت بودن و محقرانه زندگی کردن و برای همیشه جوان ماندن و در یک کلام «کولی‌وار» زیستن.))
برای همراه شدن با رودخانه امیدبخش جریان اصیل هنر که از روحی آزاد و خوشباش میگوید کتاب واژه های نقاشی‌شده (فریبِ هنر) یک قایق زیباست.
واژه های نقاشی شده یا فریبِ هنر نقدی جدی بر جریان ِهنرِ مدرن، از پیکاسو تا اندی وارهول، پاپ آرت تا هنرِ زمینی به قلم تام ولف روزنامه‌نگار و نویسنده امریکایی است که با ترجمه ایمان مختار منتشر شده است.
بنا به نظرِ داگلاس دیویس، نویسنده‌ی مجله‌ی نیوزویک، شهرتِ تام وُلف بسیار فراتر از افرادِ مشهوری‌ست که وی در آثارش به نقدِ آن‌ها می‌پردازد. وُلف که یکی از ستایشگرانِ هنرِ رئالیستی‌ست، همواره در آثارش به نقدِ هنرِ مدرن پرداخته و آثارش همواره محلِ کشمکش‌ها و گفتگوهای بسیار بوده است.
وُلف در کتابِ واژه‌های نقاشی شده به این نکته می‌پردازد که هنرِ مدرن به‌جای ارائه‌ی تجربه‌ای بصری، به‌سوی تصویرگریِ نظریه‌های منتقدانِ هنری رفته است و به شدت هنرمندانِ بزرگی مانندِ اندی وارهول، جکسون پولاک و دکونینگ را زیر تیغ انتقاد خود می گذارد و از این رهگذر، کلِ جریانِ هنرِ آوانگارد را به انتقاد می‌گیرد و مدعی می‌شود، که ثروتمندانِ پشتِ پرده و صاحبانِ موزه‌های بزرگ، گردانندگانِ اصلی دنیای هنرِ مدرن هستند.
مجله‌ی پارتیزان ریویو نیز در توصیفِ واژه‌های نقاشی شده، این کتاب را در حکمِ سردردی شدید برای هنرمندانِ معاصر قلمداد کرده است. بسیاری دیگر از مطبوعاتِ هنریِ آن زمان هم، مانندِ بخشِ هنریِ مجله‌ی تایم و روزنامه‌ی نیویورک تایمز، کتابِ ولف را فاقدِ ارزش‌ها و معیارهای نقد خواندند و خودِ تام وُلف را کودکی بی‌تجربه خطاب کردند؛ با این حال، بیرون از جامعه‌ی متحدِ هنری، بسیاری از منتقدین عقیده دارند که با وجودِ عدم محبوبیتِ کتابِ وُلف در میانِ اهالیِ هنر، بسیاری از مشاهدات و گفته‌های ولُف - به ویژه ادعای وی مبنی بر ظهورِ نظریه‌ها بر سطحِ تابلوها به جای خلقِ آثارِ هنری- درست و به حق است.
با اینکه این کتاب تقریباً ۴۰ سالِ پیش نوشته شده است، اما موضوعاتِ طرح شده در آن همچنان تازه و قابلِ تامل‌اند و بسیاری از باورهای شما را درخصوصِ هنرِ نقاشی به چالش می کشند.
تام ولف زبانی تند دارد و نوشته‌هایش پر از کنایه‌ها و اشاره‌ها به موضوعات و وقایع مختلف است که همین امر خوانش نوشته‌هایش را کمی مشکل می‌کند که برای کاهش این دشواری، موارد بسیاری در پاورقی‌های کتاب توضیح داده شده‌اند.
واژه های نقاشی شده یا فریبِ هنر نقدی جدی بر جریان ِهنرِ مدرن، از پیکاسو تا اندی وارهول، پاپ آرت تا هنرِ زمینی به قلم تام ولف روزنامه‌نگار و نویسنده امریکایی با ترجمه ایمان مختار را نشر آواژ در ۷۶ صفحه و با قیمت ۲۳۰۰۰تومان منتشر کرده است.