شکایت پیش کد خدا برد . کدخدا بچه ها را منع کرد و تعهد گرفت که دیگر سنگ نزنند. دوباره بچه ها سنگ زدند. شکایت تکرار گردید ؛کدخدا بچه ها را خواست و گفت مگر به شما نگفتم سنگ نزنید؟ گفتند آقا ! آنقدر دماغش بزرگ است که ما به هر طرف سنگ می زنیم، به دماغ ایشان میخورد! تقصیر ما نیست."
چند ماهی است که ریاست محترم سازمان بهزیستی کشور ، همزمان سرپرستی نهاد های مختلف از جمله وزارت رفاه و سازمان تأمین اجتماعی را بر عهده داشته اند و اخیرً به عنوان استاندار تهران از هیأت دولت رای اعتماد گرفتند . با شناختی که از ایشان سراغ دارم ، هر چند اداره همزمان دو دستگاه اجتماعی مهم کشوری ، حاکی از توانمندی ایشان است ؛ اما حجم و گستردگی معضلات اجتماعی و آسیب های نوپدید که روز به روز بر تنوع و شدت آن افزوده می شود ، توجهی بیش از این ها را می طلبد و اداره سازمان 23 هزار نفری و قریب به 6 میلیون جامعه هدف به صورت از راه دور ، دردی از مشکلات مددجویان را مداوا نخواهد نمود .
این روزها چانه زنی های متعددی جهت جلوس بر صندلی ریاست سازمان بهزیستی در مجامع مختلف برپاست ؛ هم از نوع ادای تکلیف! برخی نمایندگان قوه ی مقننه و هم از نوع تکمیل تیم خودی برخی از اشخاص در قوه ی مجریه ؛ و اگر تکلیف است از جنس " تکلیف لا یطاق " است ؛ و اگر ترمیم ، از جنس مواد و مصالح بی خاصیت ، و صد البته و در مواردی از جنس بده و بستان های شخصی بوده و سایه نشان سال " سلامت اجتماعی " هویدا است . اما هرچه هست اگر به دور از انصاف و بدون توجه به توانمندی و شایستگی افراد شکل بگیرد ، نمک بر زخم دیرینه خواهد پاشید . چه نیکو بود که این چانه زنی ها بر پایه مطالبه گری اجتماعی شکل می گرفت تا مطالبه گری حزبی و جناحی و شخصی .
سازمان بهزیستی سازمانی است اجتماعی و پرداختن به آن با رویکردهای غیراجتماعی ، زخم دیرینه را بازتر خواهد نمود . روی سخنم با وزیر محترم تعاون ، کار و رفاه اجتماعی است ؛ حق مطلب آنست که در انتخاب رئیس جدید بدون توجه به ملاحظات حزبی ، جناحی و سلیقه ای ، تنها و تنها باید رویکرد اجتماعی را دخیل دانست و با درایت و تجربه دیرینه شان در مقابل هرگونه اعمال فشار یا قلب نمایی اشخاص ایستادگی کنند و ضمن شناسایی افراد توانمند و شایسته از بیرون گود سازمان ، نیم نگاهی هم به پرسنل توانمند درون سازمان که با مشکلات و معضلات سازمانی بخوبی واقف ، و راهکارهای درمان آن را بارها و بارها تجربه کردند هم بیندازند . و الزام به انتخاب از یک گروه خاص (زن و مرد ) و یا طیف خاص را از اولویت های انتخاب خویش حذف نمایند .
دو چیز حاصل عمراست ، نام نیک و ثواب از این دو در گذری کل من علیها فان