به گزارش آسیانیوز؛ به‌رغم انتقاداتی که از مراسم افتتاحیه المپیک پاریس صورت گرفت، این رویداد با نمایش پیروزمندانه امید، شجاعت و قدرت به پایان رسید.
سلین دیون با همراهی یک نوازنده پیانو به صحنه بین‌المللی بازگشت تا برای اولین‌بار از مارس ۲۰۲۰ روی صحنه اجرا کند.
سلین دیون با لباسی از برند دیور که دوخت آن بیش از هزار ساعت به طول انجامید، از بالکن برج ایفل ترانه «سرود عشق» از ادیت پیاف را برای جمعیت ۳۰۰ هزار نفری اجرا کرد.
این آهنگ که خانم ادیت پیاف آن را برای عشق زندگی‌اش، مارسل سردانِ بوکسور، ساخته، پرآوازه‌ترین آهنگ عاشقانه فرانسوی است. توماس جولی، کارگردان هنری مراسم، به رویترز گفته بود: «در مراسم یک سرود عاشقانه داریم و آن «سرود عشق» است. همه می‌خواستیم برنامه را با این آهنگ به پایان برسانیم و اولین ایده‌ای که در سر داشتیم خیلی ساده و واضح بود. می‌خواستیم از بهترین خواننده خواهش کنیم که از عشق بخواند و این خواننده کسی نبود جز سلین دیون.»
درحالی‌که سلین آهنگی عاشقانه را برای دنیا می‌خواند و مشغولِ آواز خواندن بود که عاشقانه دوستش دارد، مردم می‌توانستند عواطفی را که در صدای او موج می‌زد احساس کنند.
اجرای خیره‌کننده سلین در مراسم افتتاحیه، اولین اجرای زنده او پس از ابتلا به سندرم استیف-پرسن یا شخص سفت در سال ۲۰۲۲ بود. براساس آمار دانشکده پزشکی جانز هاپکینز، این اختلال عصبی نادر و خودایمنی که غیرقابل درمان است، از هر ۱ میلیون نفر یک یا دو نفر را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این بیماری باعث اسپاسم شدید و دردناک عضلانی و همچنین سفت شدن عضلات می‌شود که عوامل مختلف مانند هوای سرد و حرکات ناگهانی باعث تحریک آن می‌شوند.
ابتلای سلین به این بیماری روی توانایی او برای آواز خواندن تأثیر گذاشت.
سلین در ویدئویی درباره تشخیص بیماری‌اش گفت: «متأسفانه این اسپاسم‌ها روی تمام ابعاد زندگی روزمره‌ام تأثیر می‌گذارند. گاهی هنگام راه رفتن با مشکل مواجه می‌شوم. همچنین نمی‌گذارند مثل قبل از تارهای صوتی‌ام برای آواز خواندن استفاده کنم.»
او صمیمانه گفت: «تنها کاری که بلد هستم، آواز خواندن است. کاری است که در کل زندگی‌ام انجام داده‌ام و کاری است که بیشتر از هرچیزی دوستش دارم.»
ابتلای سلین به این بیماری مجبورش کرد که برنامه‌های خود را به تعویق بیاندازد و به اقامت خود در ریزورتس ورلد لاس وگاس پایان دهد. او در مستند «من: سلین دیون هستم» فاش کرد که از حدود دو دهه قبل با این عارضه دست‌و‌پنجه نرم می‌کند.
این فیلم که به محبوب‌ترین مستند آمازون پرایم تبدیل شده، کشمکش روزانه سلین با سندرم شخص سفت را به تصویر می‌کشد. این فیلمِ واقعی، بدون روتوش و اصیل، از عشقِ بی‌پایان سلین به خانواده، قدردانی او از طرفداران و جدال روزانه‌اش برای دوباره خواندن حکایت دارد.
آیرین تیلور، کارگردان فیلم، گفت: «این فیلم برمبنای یک اعتماد فوق‌العاده ساخته شد. سلین در شرایطی که همه دوست دارند از آدم دوری کنند، اجازه داد که به او نزدیک شوم.»
این مستند صحنه‌هایی از تلاش سلین به کمک درمانگران ورزشی، کشمکش با فوریت‌های پزشکی و تلاش برای آواز خواندن در استودیو را شامل می‌شود.
سلین با چشم‌هایی اشک‌بار گفت: «هرروز سخت کار می‌کنم اما باید اعتراف کنم که به دردسر افتادم. دلم برای خواندن خیلی تنگ شده است.»
این مستند که در ۲۵ ژوئن منتشر شد، بر عدم اطمینان سلین از صدای خود و این‌که آیا می‌تواند دوباره بخواند یا خیر، تأکید دارد.
اما فیلم با نکته‌ای امیدوارکننده به پایان می‌رسد.
سلین گفت: «اگر نتوانم بدوم، راه می‌روم و اگر نتوانم راه بروم، می‌خزم. من دست از کار برنمی‌دارم.»
با تشویق خانواده و عزیزانش که در کنارش بودند و طرفدارانی که در سرتاسر جهان دارد، پشتکار، اراده و قدرت او نتیجه داد. یک ماه پس از انتشار این مستند، سلین و همه کسانی که دوستش دارند و تحسینش می‌کنند، دیدند که او امیدواری و سختکوشی را به تحول و پیروزی بدل کرد.