آسیانیوز؛ از ابتدای زیست انسان بر کره خاکی موضوع مهاجرت به عنوان یک از شکل های زیست انسانی مطرح بوده و انسان‌ها برای دسترسی به زندگی بهتر و یا دور شدن از شرایط سخت زندگی مانند فقر، بیماری، مسائل سیاسی، کمبود غذا، بلایای طبیعی، جنگ، بیکاری اقدام به مهاجرت کردند، بیش از چهار دهه از میزبانی اتباع خارجی که به ایران پناه آورده‌اند، می‌گذرد؛ اگرچه مردم ایران بنا به توصیه‌های دینی در این سال‌ها حسن همسایگی و میزبانی را به جا آورده‌اند اما مهاجرت در مفهوم بین‌المللی به جلای وطن به هر دلیل و یا قبول تابعیت کشور دیگر گفته می‌شود.
با این تعریف، می‌توان ایران را یک کشور مهاجرپذیر و بزرگترین میزبان پناهندگان و مهاجران در یک سده اخیر قلمداد کرد؛ چه در زمان جنگ جهانی اول که آوارگان لهستانی در ایران پناه داده شدند و چه در نیم قرن اخیر که شاهد مهاجرت اتباع خارجی از شرق و غرب کشور بوده‌است به طوری که در دوره‌ای به دلیل جنگ‌های داخلی افغانستان مردمان این دیار به ایران پناه آوردند و یا حتی وقتی صدام گروهی از عراقیان را از کشور طرد کرد، راهی ایران شدند.
با این وجود اگر امروز حرفی از مهاجرت و حضور اتباع خارجی در ایران زده می شود، منظور اتباع کشور افغانستان است که اکنون بیش از ۹۰ درصد اتباع خارجی حاضر در ایران را تشکیل می دهند و حضور آنان در سه سال اخیر و پس از قدرت گرفتن دوباره طالبان در افغانستان، شدت گرفته است.
اگرچه اغلب این افراد به دلیل شرایط نامطلوب در کشور خود هر کدام به بهانه‌ای به ایران مهاجرت کرده‌اند اما گروهی از آنان با نادیده گرفتن قوانین و مقررات کشورمان اغلب به صورت غیرمجاز و غیرقانونی پا به خاک ایران گذاشته و حتی در ادامه با بی‌توجهی به قوانین و مقررات ایران مشکلاتی را در زیست اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی پدید آورده و گاهی نیز در حوزه امنیتی مشکل ساز شده‌اند.
حضور اتباع بیگانه غیرمجاز در استان‌هایی که زندگی اتباع در آنجا ممنوع است، برخورداری از خدمات رایگان بهداشتی، آموزشی و رفاهی و دریافت موادغذایی مشمول یارانه، شیوع برخی بیماری‌های ریشه کن شده در مناطقی که اتباع غیرمجاز زندگی می کنند، از دست رفتن فرصت‌های اشتغال و خروج سرمایه ناشی از کار اتباع از ایران، ازدواج اتباع با ایرانیان و مشکلات ناشی از آن از جمله مخاطرات اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی ناشی از زیست اتباع غیرمجاز در ایران برشمرده می‌شود که این موضوعات در دو سال اخیر ذهن افکار عمومی را به خود جلب کرده است.
همین امر سبب شده تا در ماههای اخیر بحث طرد اتباع غیرمجاز به مطالبه عمومی تبدیل شده و به دنبال آن متولیان امر نیز به دنبال سازوکارهایی برای شناسایی و بازگرداندن این گروه از اتباع غیرمجاز باشند.
البته این را باید متذکر شد که شناسایی و طرد اتباع غیرمجاز همواره و در همه این سال ها وجود داشته اما اینکه چرا در سال‌های اخیر شدت گرفته را باید در سلسله حوادثی که بخصوص در حوزه امنیتی در حدود دو سال گذشته روی داد، جست‌وجو کرد؛ وقوع دو حادثه تروریستی در حرم شاهچراغ؛ حادثه تروریستی کرمان در سالگرد شهادت سردار حاج قاسم سلیمانی، قتل داریوش مهرجویی فیلمساز ایرانی و همسرش و انتشار برخی اخبار از اقدامات خلاف قانون و منافی عفت عمومی اتباع غیرمجاز، دستگاه‌های متولی را مصمم‌کرده است که روند طرد اتباع با شدت بیشتری دنبال شود.
نیاز به قانون گذاری در حوزه اتباع
شرایط کنونی حاکم در حوزه اتباع و مهاجران خارجی گویای آن است که شرایط اداری کنونی پاسخگوی وضعیت پیش آمده در حوزه اتباع نیست؛ اکنون سازمان های متعددی - حدود ۲۱ نهاد - در حوزه اتباع تصمیم گیر هستند که اقدامات جزیره‌ای آنان بیش از آنکه کمک کند تا حضور اتباع در ایران به یک فرصت برای کشور تبدیل شود، هزینه این حضور را افزایش داده است.
برای نمونه برخی اتباع خارجی با استفاده از ویزای گردشگری به ایران می‌آیند سپس ویزای خود را در دفاتر کفالت چندین بار و هر کدام به مدت چند ماه تمدید می‌کنند؛ این گروه از اتباع مجاز به حضور در ایران هستند اما مشکل اینجاست که در همین فرصت در مشاغل مختلف به کار گرفته می‌شوند و به صورت غیرمجاز فعالیت دارند؛ یا در حوزه ویزای تحصیلی نیز می‌توان به مواردی مشابه برخورد کرد که ورود تبعه مورد نظر مجاز بوده اما بدون دریافت مجوز اشتغال، وارد بازار کار شده‌اند.
این دو مورد، وضعیت مطلوب در حوزه ساماندهی اتباع است که جمعیت اندکی از اتباع حاضر در ایران را تشکیل می دهند؛ مشکل اینجاست که اغلب اتباع غیرمجاز که آمار رسمی از تعداد آنها نیز وجود ندارد، به شکل کاملا غیرقانونی و از طریق افرادی که مبادرت به قاچاق انسان می‌کنند، از مرز عبور داده می‌شوند و بدون داشتن مدارک هویتی و شناسایی به راحتی در کشور تردد می‌کنند.
تعداد اتباع خارجی ساکن در ایران چند نفر است؟
در یکسال اخیر آمارهای متعددی از منابع غیررسمی در خصوص جمعیت اتباع خارجی در ایران در رسانه ها منتشر شده است اما عبدالله مبینی رئیس سازمان ملی مهاجرت بهمن ۱۴۰۲ تعداد اتباع مجاز در کشور را سه میلیون و ۵۰۰ هزار نفر با ملیت های مختلف اعلام کرد که دارای کارت شناسایی و هویتی هستند.
به باور وی، از این تعداد حدود ۶۷۰ هزار نفر دانش‌آموز، ۱۷۰ هزار نفر دانشجو و حدود ۳۰۰ هزار نفر نیز کودک هستند و حدود یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر از آنان را زنان تشکیل می‌دهند.
وی بیان اینکه بیش از ۹۰ درصد مهاجران خارجی در کشور را اتباع افغانستان تشکیل می دهند، گفته بود: اتباع افغانستان به دلیل بحران‌هایی که در آن کشور رخ داده، هیچ‌کدام دارای مدرک هویتی اعم از شناسنامه، گذرنامه و کارت ملی یا به قول خودشان «تذکره» نیستند و در نتیجه این افراد بدون داشتن مدارک هویتی وارد کشور می‌شوند.
مبینی گفته بود: اتباع غیرمجاز پس از دستگیری از کشور اخراج می‌شوند و دوباره با نام دیگر و از گذرگاه دیگر برای ورود اقدام می‌کنند. این کار هزینه گزافی را به کشورمان تحمیل کرده است.
البته این را هم باید گفت که احمد وحیدی وزیر کشور دولت سیزدهم، مجموع اتباع افغانستانی در ایران اعم از اتباع مجاز و غیرمجاز را حدود پنج میلیون نفر اعلام کرده بود.