به گزارش آسیانیوز ایران ؛ آزمایش بکارت، که برای تشخیص اینکه آیا زنی در گذشته رابطه جنسی واژینال داشته یا نه، به‌کار می‌رود، مدت‌هاست که موضوع بحث‌های علمی و اجتماعی گسترده قرار گرفته است. بر اساس اعلام سازمان جهانی بهداشت (WHO) و سازمان ملل متحد، این آزمایش نه تنها بی‌اساس و غیرعلمی است، بلکه ناقض حقوق اولیه انسانی و باعث بروز آسیب‌های عمیق روانی برای زنان می‌شود.
سازمان جهانی بهداشت و سازمان ملل در سال ۲۰۱۸ بیانیه‌ای منتشر کردند که در آن صراحتاً اعلام شد هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد انجام «تست‌های بکارت» بتواند رابطه جنسی واژینال را ثابت کند. این بیانیه بیان می‌دارد که چنین آزمایش‌هایی نه تنها علمی نیست، بلکه به‌عنوان نقض آشکار حقوق بشر شناخته می‌شود.
روش انجام آزمایش بکارت: ناکارآمدی تست دو انگشت
آزمایش بکارت اغلب با مشاهده پرده بکارت (هایمن) و «تست دو انگشت» انجام می‌شود. در این روش، پزشک با وارد کردن دو انگشت به واژن، وضعیت سستی و شکل پرده بکارت را بررسی می‌کند. با این حال، بر اساس اعلام سازمان جهانی بهداشت و مطالعات علمی معتبر، این آزمایش نمی‌تواند به‌طور دقیق نشان دهد که فرد پیش از این رابطه جنسی داشته یا نه.
پرده بکارت یک بافت نازک و گوشتی است که به دلایل مختلف، از جمله فعالیت‌های ورزشی، استفاده از تامپون یا حتی به صورت طبیعی ممکن است تغییر کند یا آسیب ببیند. این بافت در همه افراد به شکل یکسانی وجود ندارد و لزوماً به‌عنوان شاخصی برای رابطه جنسی قبلی نیست. علاوه بر این، واژن یک اندام پویاست که شکل و اندازه آن با توجه به موقعیت فرد، فعالیت بدنی و عوامل هورمونی تغییر می‌کند.
چرا تست بکارت بی‌فایده است؟
یکی از دلایل اصلی ناکارآمدی این آزمایش، متغیر بودن شکل و اندازه پرده بکارت و همچنین انعطاف‌پذیری آن است. برخی از زنان به‌صورت طبیعی فاقد پرده بکارت هستند و در بسیاری از موارد پرده بکارت بدون اینکه رابطه جنسی واژینال رخ داده باشد، می‌تواند دچار پارگی شود. به همین دلیل، بررسی پرده بکارت یا انجام تست دو انگشت نمی‌تواند شاخص دقیقی برای تعیین رابطه جنسی قبلی باشد.
پیامدهای اجتماعی و روانی آزمایش بکارت
انجام آزمایش بکارت می‌تواند اثرات روانی و اجتماعی منفی شدیدی بر زنان داشته باشد. از جمله این پیامدها می‌توان به ایجاد احساس حقارت، نقض حریم خصوصی، و تحقیر اجتماعی اشاره کرد. در بسیاری از جوامع، این آزمایش به عنوان وسیله‌ای برای کنترل بدن و رفتار زنان استفاده می‌شود و فشار اجتماعی شدیدی بر آن‌ها وارد می‌کند. بسیاری از زنان با تجربه اضطراب، ترس و افسردگی پس از انجام این آزمایش‌ها مواجه می‌شوند.
از سوی دیگر، این آزمایش‌ها اغلب بدون رضایت کامل زنان انجام می‌شود و در نتیجه باعث بروز آسیب‌های روانی عمیق می‌شود که ممکن است تا سال‌ها باقی بماند. این آسیب‌ها نه تنها بر روابط زناشویی، بلکه بر دیدگاه فرد نسبت به بدن و حقوق شخصی خود نیز تأثیر می‌گذارد.
تبعات بر جامعه: تحقیر زنان و نقض حقوق بشر
آزمایش بکارت، با توجه به غیرعلمی بودن و اثرات مخرب روانی و اجتماعی آن، یکی از ابزارهای کنترل زنان و نقض آشکار حقوق بشر است. این آزمایش به‌ویژه در جوامعی با فشارهای فرهنگی و اجتماعی، زنان را مجبور به انجام معاینات پزشکی می‌کند که هیچ پایه علمی ندارد. چنین اقدامات تبعیض‌آمیز، می‌تواند به تعمیق نابرابری‌های جنسیتی و ایجاد فرهنگ کنترل و سرکوب زنان منجر شود.
آثار اجتماعی و اقتصادی
برخلاف تصورات عمومی، آزمایش بکارت نه تنها در بهبود وضعیت اجتماعی و فرهنگی جوامع تأثیری ندارد، بلکه به تبعیض و نابرابری بیشتری منجر می‌شود. این نوع آزمایش‌ها نه تنها به تحقیر زنان می‌پردازند، بلکه به ترویج فرهنگی کمک می‌کنند که زنان را تحت سلطه و کنترل مردان قرار می‌دهد. همچنین، این رفتارها ممکن است باعث شود زنان احساس بی‌ارزش بودن کنند و به خودباوری و رشد شخصی‌شان آسیب بزند.
یک روش ناقض حقوق بشر
با توجه به تمامی مطالعات علمی و بیانیه‌های بین‌المللی، آزمایش بکارت نه تنها بی‌فایده است، بلکه به نقض حقوق بشر و آسیب‌های روانی و اجتماعی جدی برای زنان منجر می‌شود. به جای ادامه این روش‌های تبعیض‌آمیز و غیرعلمی، نیاز است که فرهنگ‌های جوامع نسبت به حقوق و استقلال زنان تغییر کند و احترام به حریم خصوصی و بدن آن‌ها به‌عنوان یک اصل بنیادین مورد توجه قرار گیرد.