مسوولین دولتی از مقاومت مردم ایران مقابل تحریم ها سخن می گویند و وعده هایی درباره گشایش های زود هنگام مطرح می کنند؛ درحالی که طی چهار دهه گذشته سیاست اقتصادی این کشور را نه تنها به سمت تحریم ها بلکه با بسیاری از مشکلات دیگر مواجه کرده و این بحران فعلی سبب بیکاری میلیون ها نفر، بدترشدن وضعیت معشتی مردم و عمیق ترشدن فاصله طبقاتی شده است.
متاسفانه در طی این سال ها درآمدهایی که از فروش نفت و گاز وارد این کشور شد، بجای سرمایه گذاری در زیرساخت های اقتصادی، حمایت ازتولید داخلی و بهبود وضعیت زندگی مردم درجاهایی هزینه شد که هیچ تاثیری در اقتصاد ایران نداشته است.با نگاهی به بودجه سالانه کشورمی توان دریافت چه دستگاه ها و نهادهایی بیشتر بودجه ها را می گیرند که فعالیت اکثر آنها اقتصادی نیست تا به روند توسعه کشور کمک کند.
ازطرفی با وخیم ترشدن بحران اقتصادی به خصوص در طی سه سال گذشته نه تنها قیمت نرخ هر متر آپارتمان در تهران پنج برابر شد؛ بلکه موجب گردید تا بسیاری از کلاهای مصرفی و خدماتی افزایش چندین برابری داشته باشد که همه این موارد به دلیل تورم و نبود یک اقتصاد سالم است.
از طرفی نرخ تورم در ایران هرگز تک رقمی نشد و هموار سایه افزایش آن بر اقتصاد کشورسنگنی می کند.از سوی دیگر سیاست های ارزی و حجم نقدینگی از دیگر عواملی بوده که هر ساله موجب افزایش تورم نیز می شود؛ به طوری که در مرداد ۹۸ نرخ تورم به ۴۲/۷ رسیده بود که بالاترین رقم در چهل سال گذشته محسوب می شود.
با توجه به درآمد اکثر مردم که متناسب بالا رفتن تورم هرگز افزایش پیدا نکرد و با جهش قیمت کالاها و دیگر خدمات همه این موارد نشانه از کاهش شدید قدرت خرید خانوادهای ایرانی دارد.هم اکنون تورم بالا، حذف ار ز۴۲۰۰ تومانی برای تامین مواد غذایی و افزایش افسار گسیخته» قیمت ها راهی برای گریز از یک زندگی شرافمندانه برای مردم باقی نگذاشته است.
ضمن آن که در شرایط فعلی بیم آن می رود موج جدید گرانی و افزایش قیمت ها دوباره شکل بگیرد که بی تردید حقوق بگیران و دهکده های پایین جامعه قربانیان اصلی آن خواهند بود. افزون بر این برطبق آمار بانک جهانی ایران در بخش صادرات از کشورهای آسیایی بسیار عقب تر و ضعیف تراست. به طوری که در این بین سنگاپور در حدود ۵۸ میلیارد دلار، عربستان۲۴۰ میلیارد دلار، امارت۳۹۰ میلیارد دلار، اندونزی۲۱۰ میلیارد دلار را داشته اند و صادرات ایران تنها ۱۱۰ میلیارد دلار بوده است.
ضمن آن که چین با ۲۵۰۰ میلیارد دلار، رتبه اول و آمریکا با ۲۳۵۰ میلیارد دلار در رتبه دوم در جهان قرار گرفته اند. از طرفی باید در نظر گرفت، سنگاپور توانسته به یکی ازموفق ترین صادرکنندگان جهان تبدیل شود. در حالی که مساحت این کشور تنها ۷۲۵ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۵ میلیون نفر است که می توان گفت دارای نصف مساحت جزیر قشم و در حدود جمعیت استان خوزستان را دارد. اما میزان صادرات و تجارت آن تقریبا ۵ برابر کل جمعیت کشور بزرگی مانند ایران است.ولی چرا ایران با تمام امکاناتی که در اختیار داشته مانند نفت و گاز، بهترین آب و هوا برای گسترش بخش کشاورزی و دامداری،کارخانه های تولیدی و صنعتی در کنار میلیون ها نیرو فعال برای کار نتوانست حتی به اندازه کشوری مانند سنگاپور پیشرفت کند.
هر جند دولت مقصر اصلی تمام مشکلات را جنگ اقتصادی آمریکا علیه ایران اعلام کرده است؛ جنگی که به علت تلاش ایران برای دستیابی به انرژی هسته آغاز شد و آن را حق مسلم ملت خود می دانند .از سوی دیگر امارات اولین راکتوراتمی خود را بی سروصدا با همکاری دولت کره درابوظبی راه اندازی کرد.آن هم پنج برابر قدرت نیروگاه بالاتکلیف بوشهر و نه تنها تحریم نشد؛ بلکه هزاران میلیارد دلارپول آن کشورهم از بین نرفت، اما چرا ایران برای دستیابی به چنین انرژی دچار هزار مشکل و با سال ها تحریم مواجه شده است.
ازسوی دیگر تجربه سال های گذشته نشان می دهد هیچ برنامه مشخصی برای توسعه و گسترش اقتصادی وجود ندارد و مشکلات کشور از دولتی به دولت دیگری مرتبا دست به دست شده و بسیاری از فرصت ها که می توانست در مسیر منافع کشور باشد، تبدیل به تهدید شده است. بی ترید تا زمانی که تفکر خود را نسبت به جهان تغییر ندهیم و منافع و سعادت ملت درالویت برنامه ها قرارنگیرد، همچنان اقتصاد ایران تحت فشار و در شرایط بحرانی باقی خواهد ماند./