آسیانیوز ایران؛ سرویس ورزشی:
حمله باعث پیروزی در بازی‌ها می‌شود، اما دفاع قهرمانی را
به ارمغان می‌آورد- این جمله کلیشه‌ای معروفی است. اما آیا در لیگ قهرمانان اروپا،
ارزشمندترین رقابت باشگاهی فوتبال اروپا، هم صدق می‌کند؟
پیروزی ۳-۶ رئال مادرید مقابل منچسترسیتی در
مجموع دو بازی رفت و برگشت در مرحله جدید پلی‌آف در ماه گذشته به این معنا بود که
این تیم برای بیست و هشتمین سال متوالی به مرحله یک هشتم لیگ قهرمانان صعود کرد.
با توجه به رکورد بی‌رقیب رئال مادرید- رکورددار ۱۵ قهرمانی، مدافع عنوان
قهرمانی و صعود به نیمه نهایی در هر چهار دوره اخیر- تعجب‌آور نخواهد بود اگر
آنها بار دیگر تا فینال پیش بروند و در ۳۱ می در مونیخ برای سومین بار در چهار
فصل اخیر جام را بالای سر ببرند. با این حال، موفقیت در سطح اروپا-هرچند حالا دیگر
اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد- برای رئال به ندرت مسیر ساده‌ای داشته است، حتی اگر
آنها در دیدار برگشت پلی‌آف مقابل سیتیِ از پا افتاده به راحتی عبور کرده باشند. حضور
در مرحله پلی‌آف نتیجه عملکردی پر فراز و نشیب در مرحله جدید گروهی این رقابت‌ها
بود که باعث شد رئال با سه شکست در هشت بازی در جایگاه یازدهم جدول ۳۶ تیمی قرار بگیرد. آن مصاف با
سیتی همچنین ششمین تقابل رفت و برگشت رئال مادرید با این تیم انگلیسی در لیگ
قهرمانان از زمان بازگشت کارلو آنچلوتی به این تیم در تابستان ۲۰۲۱ بود که در مجموع حداقل هفت
گل در آن ها به ثمر رسیده است.
درخشش‌های فردی همراه با توانایی خارق‌العاده برای بیرون
آمدن مداوم از دل هرج و مرج بدون آسیب، به سرعت به امضای رئال در اروپا تبدیل شد.
از سال ۱۹۹۲ که جام باشگاه‌های اروپا به لیگ قهرمانان تغییر نام داد،
تنها شش تیم موفق شدند با نرخ دریافت بیش از یک گل در هر بازی قهرمان شوند. پنج
بار از این موارد تحت هدایت ویسنته دل‌بوسکه، زین‌الدین زیدان و آنچلوتی به نام
رئال مادرید بوده است. بنابراین، پیش از بازی رفت مرحله یک هشتم مقابل اتلتیکو
مادرید به عنوان رقیب همشهری، یک سوال باقی می‌ماند- دقیقاً چه چیزی درباره رئال
در این رقابت وجود دارد؟ و این که آیا موفقیت مداوم آنها در این تورنمنت چیزی
درباره تاکتیک‌های مراحل حذفی که برنده در آن همه‌چیز را از آن خود می‌کند به ما
می‌گوید؟
فارغ
از ارزش سرگرمی محض دیدارهای رئال مقابل سیتی- که حالا طی هشت تقابل در چهار فصل
اخیر ۳۴ گل به همراه داشته است- دوئل‌های مربیگری آنچلوتی با پپ
گواردیولا تضاد ایدئولوژیک آشکاری را ارائه می‌کند، تضادی که به درک سبک منحصر به
فرد این تیم اسپانیایی در پیروزی در دیدارهای حساس لیگ قهرمانان کمک می‌کند.
در
حالی که گواردیولا در پی کنترل است و با تغییر در ساختار جمعی تیمش به واسطه
جایگیری دقیق‌تر بازیکنان به دنبال ایجاد برتری عددی می‌گردد، آنچلوتی ترجیح می‌دهد
به ستاره‌های خط حمله‌اش آزادی عمل بیشتری برای کارهای ترکیبی بدهد. این روش می‌تواند
به موقعیت‌های غیرمتعارف- و بالقوه خطرناک- منجر شود چون بازیکنان خودشان تصمیم می‌گیرند.
اما اغلب به ستاره‌های رئال فضای بیشتری برای نفس کشیدن می‌دهد. سیتی
در بازی رفت در ورزشگاه اتحاد با پنج مدافع میانی به میدان رفت تا بتواند با
احتیاط بیشتری توپ را رو به جلو ببرد. همان‌طور که در تصویر زیر می‌بینید، دو نفر
از آنها- یوشکو گواردیول و مانوئل آکانجی- از پست دفاع کناری به مرکز متمایل می‌شدند،
در حالی که جان استونز سعی می‌کرد توپ را به فضای میان مهاجمان مادرید شامل کیلیان
امباپه و وینیسیوس جونیور و هم‌تیمی‌های آنها در خط میانی برساند.
در
نتیجه سیتی تقریبا همیشه هنگام پاسکاری رو به جلو برتری عددی داشت و می‌توانست به
راحتی از خط اول پرس رئال عبور کند. زمانی که توپ به استونز می‌رسید، سیتی سعی می‌کرد
چهار هافبک رئال را وسوسه کند که برای اعمال فشار جلو بکشند، به امید این که فضایی
پشت سر آنها برای بازیکنانی مثل کوین دی‌بروینه و فیل فودن باز شود تا آنها صاحب
توپ شوند. این ساختاری بود که به صورت کلی به خوبی جواب می‌داد و به سیتی کمک کرد
که مالکیت توپ را در اختیار بگیرد. آنها با همین سبک حرکت پاسکاری روان و خوبی روی
گل اول‌شان داشتند اما این حس وجود داشت که تیم گواردیولا نمی‌تواند به اندازه
کافی سریع توپ را جلو ببرد تا از لحظات تردیدی که این روش برای رئال ایجاد می‌کرد،
بهره ببرد.از سوی دیگر، ساختار بازیسازی
مادرید بداهه‌پردازانه‌تر بود و به دنبال مختل کردن ساختار دفاعی سیتی با ایجاد برتری
عددی در نقاط مشخص از زمین بود.
تیبو کورتوا، دروازه‌بان رئال، پس از گذشت ۱۰ دقیقه حمله‌ای را آغاز کرد.
پرس تهاجمی سیتی این دروازه‌بان بلژیکی را مجبور کرد توپ را به سمت چپ و به رائول
آسنسیو، مدافع میانی، پاس بدهد و آسنسیو هم دوباره به سمت چپ و فرلان مندی پاس داد.
با رسیدن توپ به پای این مدافع چپ، هر سه هافبک رئال به سرعت به آن جناح دویدند تا
از مندی حمایت کنند. او پاس بلندی در راستای خط طولی به جایی فرستاد که جود
بلینگام توپ را گرفت، از دو تکل عبور کرد و با حفظ مالکیت توپ از زیر فشار خارج
شد. حالا پنج بازیکن رئال اطراف توپ بودند، بازیکنان حریف را به سمت خود کشاندند و
خط دفاع سه نفرۀ سیتی را بی‌پناه گذاشتند. توپ به وینیسیوس جونیور رسید که با
چرخشی جادویی به روبن دیاز لایی زد و سپس با پاسی بیرون پا که پنج بازیکن سیتی را
پشت سرش جا گذاشت، توپ را به امباپه رساند. به این نکته دقت کنید که این مهاجم
فرانسوی چقدر زود دویدن در جناح مقابل را آغاز کرد- در کنار رودریگو- که نیت رئال
را برای حمله سریع به فضایی که با حرکت در یک سمت زمین ایجاد کرده بودند، نشان می‌دهد.هرچند
ساختار بازی رئال کمتر سخت‌گیرانه بود اما بازی هجومی روان و تغییر فازهای سریع
آنها باعث شد موقعیت‌هایی با مجموع ارزش ۳.۳ گلِ مورد انتظار(xG) خلق کنند- بیشترین میزان در میان همه
تیم‌های مهمان در ورزشگاه اتحاد از زمانی که جمع‌آوری داده‌های اوپتا در ابتدای
فصل ۱۸-۲۰۱۷ آغاز شد. بخش عمده‌ای از این موقعیت‌ها از حرکات غیرقابل
پیش‌بینی، بازی ترکیبی سریع و تجمع بازیکنان قبل از تغییر ناگهانی جهت بازی به دست
آمد، مانند اتفاقی در نیمه دوم که در تصویر زیر نشان داده شده است.
این
حرکت دوباره از کورتوا شروع شد و از سمت چپ با حرکت جود بلینگام به سمت توپ در
فریم اول که روبن دیاز را از پستش دور کرد، ادامه پیدا کرد. امباپه توپ را گرفت،
سپس سعی کرد با پاسی عرضی آن را به رودریگو برساند اما توپ با برخورد به مدافع
برگشت. ناگهان رئال به لطف دویدن‌های رو به جلوی مثبتش، برتری عددی قابل توجهی
داشت (فریم سوم). خط دفاعی سیتی از هم باز شد و رودریگو بلافاصله به دنبال حرکت به
سمت دیگر زمین بود.
در نهایت سانتری از سوی امباپه ارسال شد اما این فدریکو
والورده بود که از پست دفاع راست با سرعت رسید و شوتی زد که با اختلافی اندک به
بیرون رفت و این نشانگر این است که رئال چطور به خوبی از عرض زمین برای ایجاد فضا
در سمتی که برتری عددی کمتری در آن دارد برای بازیکنانش در حمله استفاده می‌کند.
بلینگام پس از تساوی ۱-۱ رئال برابر سیتی در آوریل گذشته که
با صعود آنها به مرحله نیمه نهایی با پیروزی در ضربات پنالتی که بعد از کسب نتیجه
مساوی ۴-۴ در مجموع دو بازی رفت و برگشت همراه بود، به TNT Sports گفت: «بزرگ‌ترین نقطه قوت ما این است
که سرمربی راهی پیدا می‌کند تا به خیلی از پسرها اجازه دهد با آزادی عمل بازی
کنند. بعضی از تیم‌ها در سبک پاسکاری و الگوهای بازی‌شان ساختار بیشتری دارند اما
یکی از نقاط قوت ما این است که بازی‌مان بسیار فی البداهه است. به ویژه در این
فصل، با اضافه شدن سرعت ترسناک امباپه در خط حمله، تکیه بر نقاط قوت بازیکنان‌شان
در ضد حملات تصمیمی کاملا منطقی به نظر می‌رسد. ارائه چنین سبک بازی روان و سیالی
همیشه تضمین‌کننده موفقیت نیست و تیم‌ها توانسته‌اند رئال را زمانی که بیش از حد
در حمله ریسک کرده، تنبیه کنند. هرچند هر دو گل خورده آنها در جریان شکست ۱-۲ روز شنبه مقابل رئال بتیس از
روی ضربات شروع مجدد- کرنر و پنالتی- به ثمر رسید اما همچنان موقعیت‌هایی وجود
داشت که آنها به شکل قابل توجهی از نظر دفاعی رها بودند. در صحنه‌ای که خطای
پنالتی انجام شد، آنتونیو رودیگر و داوید آلابا به عنوان مدافعان میانی این تیم،
روی یک خط عمودی قرار داشتند- که یکی از گناهان کبیره دفاعی محسوب می‌شود- در حالی
که خسوس رودریگز، وینگر بتیس، با سرعت به سمت دروازه می‌رفت. رودیگر بعد از تقلا
برای بازگشت، با تکلی ناشیانه مرتکب خطای پنالتی شد.تیم گواردیولا در می ۲۰۲۳ با پیروزی ۰-۴ در منچستر در بازی برگشت
مرحله نیمه نهایی، تیم آنچلوتی را ویران کرد و با نمایشی بی‌رحمانه و منضبط
هرگونه راه فرار در ضدحملات را بست و در طول ۹۰ دقیقه فقط اجازه زدن هفت شوت
به سمت دروازه‌اش را داد.
در همین فصل، سرعت و بُرندگی بارسلونا در بازیسازی در دو
مسابقه برای رئال بیش از حد طاقت فرسا بوده است- در شکست‌های ۰-۴ و ۲-۵- و آنچلوتی در ایجاد تعادل
میان ساختار دفاعی مستحکم و خط حمله پرستاره‌اش به مشکل خورده است. البته رئال
برای تداوم موفقیت شگفت‌انگیزش در اروپا به لحظات درخشش فردی و کمی هم خوش‌شانسی
نیاز داشته است. هت‌تریک سریع کریم بنزما برای تغییر نتیجه مقابل پاری‌سن‌ژرمن در
مرحله یک هشتم سال ۲۰۲۲، همچنین گل‌های قیچی برگردان
کریستیانو رونالدو و گرت بیل در مرحله یک چهارم نهایی و فینال در مسیر رسیدن به
سیزدهمین قهرمانی‌شان در سال ۲۰۱۸ از این لحظات بود. در دراماتیک‌ترین
پیروزی آنها مقابل سیتی در نیمه نهایی سه سال پیش، شاهد مهارت باورنکردنی
وینیسیوس جونیور و بنزما در یک سمت زمین، دفع توپ‌های معجزه‌آسا روی خط دروازه،
شوت‌هایی که از روی استوک کفش‌ها سابیده شدند و به تیرک خوردند و موقعیت‌های از
دست رفته باورنکردنی در سمت دیگر بودیم، پیش از آن که دو گل رودریگو در وقت‌های
تلف‌شده، پیروزی ۶-۵ در مجموع دو بازی رفت و برگشت را برای رئال به ارمغان
بیاورند.
باید به این نکته اشاره کنیم که تیم‌های کمی در تاریخ
فوتبال با تکیه بر بازیکنانی با چنین عملکرد فراتر از انتظار مداوم و شخصیت‌های
خستگی‌ناپذیری از دفاع تا حمله ساخته شده‌اند.مهارت‌های وینیسیوس جونیور و رودریگو
در موقعیت‌های تک به تک، سرعت امباپه، استعداد بلینگام در بردن دوئل‌ها و به ثمر
رساندن گل‌های تعیین‌کننده و توانایی فیزیکی و ورزشی تمام نشدنی والورده، آنچلوتی
گروهی از بازیکنان را با دقت انتخاب کرده که توانایی جمع شدن در کنار هم، پاس
دادن، دریبل زدن و نبرد برای رهایی از فضاهای فشرده قبل از این که به سمت جلو یورش
ببرند و با خونسردی مقابل دروازه عمل کنند را دارند.
مطمئناً
که این وضعیت ممکن است شرایط سخت و مشکلاتی را هم به همراه داشته باشد. روزهای بدی
جلوی دروازه خواهند داشت، پاس‌های اشتباهی داده می‌شود و نقاط ضعف فردی هدف قرار
می‌گیرد. با این حال، تلاش رئال برای جذب ترنت الکساندر آرنولد، مدافع راست
لیورپول، که این فصل بیش از هر بازیکن دیگری در لیگ برتر توپ از دست داده اما می‌تواند
تنها با یک پاس بازی را باز کند، نشانه دیگری است که آنها روی رویکرد همه یا هیچ
خود قمار می‌کنند. این تیم رئال، آزمایشی پر زرق و برق است که اجازه می‌دهد
خلاقیت و فردیت مرگبارترین فوتبالیست‌های جهان آزادانه به جریان بیفتد. حتی اگر
فضاهایی را واگذار کنند و گل‌هایی دریافت کنند، این اقدامات ریسک‌هایی هستند که
ارزشش را دارد، اگر کمک کند که ستاره‌های بااستعدادشان آنها را به افتخار برسانند.