مسیر اینزاگی تا جایگاه بهترین مربی اروپا

آسیانیوز ایران؛ سرویس ورزشی:

سه‌شنبه شب در میلان، برای رابین فن پرسی خبرهای خوب و بدی وجود داشت. خبر بد این بود که تیمش، فاینورد، از لیگ قهرمانان اروپا حذف شد. اینتر با پیروزی ۲-۱ در ورزشگاه سن‌سیرو، برتری ۲-۰ بازی رفت را حفظ و به مرحله بعدی صعود کرد، نتیجه‌ای که می‌توانست با اختلاف بیشتری (مثلاً ۵ یا ۶ گل) تمام شود. اما خبر خوب این بود که این مهاجم سابق آرسنال و منچستر یونایتد شاهد یک درس بزرگ بود؛ یک نمونه واقعی از چیزی که می‌تواند آیندۀ مربیگری او باشد، البته اگر بتواند شبیه مردی شود که در نیمکت مقابل نشسته بود؛ کسی که چندان از خودش مسن‌تر نیست.

سیمونه اینزاگی ۴۸ ساله، بهترین مربی ایتالیا و یکی از بهترین‌های اروپاست. بهترین در کل؟ شاید نه: دیه‌گو سیمئونه، آرنه اشلوت، لوئیس انریکه، کارلو آنچلوتی، پپ گواردیولا، جان‌پیرو گاسپرینی و میکل آرتتا هم هستند که نامشان مطرح است و البته مربیان دیگری هم در این سطح وجود دارند.

اما اینزاگی به‌هیچ‌وجه از این گروه خارج نیست. اینتر حالا به یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان رسیده و برای سومین سال پیاپی تنها تیم ایتالیایی باقی‌مانده در این رقابت‌ها است. اگر هنوز نیاز به اثبات داشته باشد، این موفقیت بار دیگر توانایی‌های اینزاگی را ثابت می‌کند.

او فصل گذشته لیگ را برد، در سال ۲۰۲۲ احتمالاً باید قهرمان می‌شد، اما میلان در آخرین روز فصل از آن‌ها پیشی گرفت. حالا هم این فصل، اینتر شانس زیادی برای تکرار قهرمانی دارد. با این حال شاید دیگر مثل فصل گذشته فاصله از رقبا زیاد نباشد (تا حالا امتیازات بیشتری نسبت به فصل قبل از دست داده‌اند) چون فقط یک امتیاز از ناپولی در صدر جدول جلو هستند (توضیح مترجم: این اختلاف در پایان دیدارهای این هفته به سه امتیاز افزایش پیدا کرد.)

این رقابت برای جام قهرمانی خیلی هیجان‌انگیز خواهد بود اما اینتر همچنان اصلی‌ترین گزینه برای حفظ عنوان قهرمانی است. اینتر در سال‌های اخیر با اختلاف زیاد بهترین تیم ایتالیایی لیگ قهرمانان بوده است. آن‌ها در سال ۲۰۲۳ به فینال رسیدند و در سال ۲۰۲۴ درمرحله یک‌هشتم نهایی مقابل اتلتیکو مادرید در ضربات پنالتی حذف شدند. در آن بازی مقابل اتلتیکو، واقعاً می‌توانستند در وقت‌های عادی برنده شوند. حالا نه‌تنها تنها تیم ایتالیایی باقی‌مانده در این فصل هستند، بلکه تنها تیمی هستند که به مرحله حذفی رسیدند، آن هم در حالی که میلان و یوونتوس با نتایج مختلف در مرحله پلی‌آف حذف شدند.

اینتر نه تنها در این تورنمنت مانده، بلکه شانس واقعی برای فتح آن را هم دارد. آنها در ۱۰ بازی، فقط دو گل دریافت کرده‌اند و کل زمانی که از حریفان عقب بوده‌اند، فقط ۲۸۵ ثانیه بوده است، این آمار هم بخاطر گل دیرهنگام بایر لورکوزن در مرحله گروهی رقم خورد. می‌توان گفت حریفان‌شان در قرعه‌کشی نسبتاً آسان بود اما این رکورد همچنان شگفت‌انگیز است. علاوه بر این اینتر حالا در نیمه‌نهایی کوپا ایتالیا هم حضور دارد، جایی که چند هفته دیگر با میلان روبه‌رو خواهد شد. کسب سه‌گانه، که در سال ۲۰۱۰ توسط ژوزه مورینیو، خاویر زانتی، دیه‌گو میلیتو و بقیه بازیکنان به دست آمد، دوباره برای این تیم یک هدف واقعی به نظر می‌رسد.

آن تیم سال ۲۰۱۰ نمادین بود اما اگر تیم اینزاگی بتواند سه‌گانه را تکرار کند، با توجه به توانایی‌های بازیکنان موجود در هر دو تیم، این یک دستاورد بزرگ‌تر خواهد بود. اینزاگی بعد از بازی گفت:«این تیم در دی‌ان‌ای خودش این توانایی را دارد که در همه رقابت‌ها بجنگد.»

در برخی جنبه‌ها، همه این موفقیت‌ها به مارچلو بیلسا برمی‌گردد

بیلسا در کانون چند لحظه کلیدی و سرنوشت‌ساز در تاریخ فوتبال قرار دارد. یکی از این لحظات در تابستان ۲۰۱۶ رخ داد، وقتی او به‌عنوان سرمربی لاتزیو انتخاب شد. اینزاگی که شش سال در سیستم جوانان این باشگاه مربیگری کرده بود، برای پست مربیگری در تیم اصلی نادیده گرفته شد، هرچند فصل قبل به‌عنوان سرمربی موقت عملکرد خوبی داشت و دنبال فرصت‌های بیشتری بود.

او داشت به سالرنیتانا می‌رفت که ناگهان اتفاق عجیبی درباره بیلسا افتاد یا بهتر است بگوییم، اتفاقی نیفتاد. مربی آرژانتینی در روزی که قرار بود کارش را شروع کند، حاضر نشد و قبل از شروع رسمی فعالیت، از سمتش استعفا داد! لاتزیو دوباره به سمت اینزاگی برگشت، او این پست را گرفت و حالا، 9 سال بعد، به اینجا رسیده‌ایم.

اینزاگی نسبت به آنتونیو کونته که جانشینش شد، آرام‌تر است اما این به آن معنا نیست که ضعیف است. او به ظاهر کاریزماتیک نیست اما به صورت واضح هویت مقتدری دارد، با سبک صحبت کردن کوتاه و مستقیم، انگار می‌خواهد بگوید:«بیایید فقط کار را پیش ببریم.» وقتی قبل از بازی با فاینورد به سؤالات خبرنگاران پاسخ می‌داد، هر سؤال را با یک لحن مودبانه اما تند و کوتاه جواب می‌داد؛ سبکی که در یک تالار معاملات بورس هم عجیب به نظر نمی‌رسد.

او هم مانند کونته از سیستم ۲-۵-۳ استفاده می‌کند اما شباهت‌ها همین‌جا تمام می‌شود. در حالیکه تیم‌های کونته معمولاً می‌برند اما تماشای بازی‌هایشان خیلی دلچسب نیست، نسخه کنونی اینتر همراه اینزاگی لذت‌بخش، انعطاف‌پذیر، روان و البته تهاجمی است. بازیکنان در این تیم مدام جای خود را عوض می‌کنند: مدافعان به خط میانی می‌روند، هافبک‌ها به کناره‌ها می‌آیند، و مهاجمان به عقب برمی‌گردند. آنچه بیشتر از همه هنگام تماشای بازی اینتر جلب توجه می‌کند، حرکت دائمی بازیکنان است. ۱۱ نفر که انگار گروهی ماهی هستند و مثل یک واحد هماهنگ حرکت می‌کنند. این ترکیب شگفت‌انگیزی از ساختار یکدست و آزادی فردی بازیکنان است.

این فقط برای نشان دادن هوش اینزاگی نیست. این حرکت‌ها فضا ایجاد می‌کنند، بازیکنان حریف را از موقعیت‌های راحتشان بیرون می‌کشند و آن‌ها را به‌قدری گیج می‌کنند که دیگر نمی‌توانند بفهمند هر بازیکن کجاست. گاهی اوقات در بازی سه‌شنبه شب، تیم فاینورد حس والدی را داشت که بچه‌ای به شدت پر جنب‌وجوش دارند. بعد از بازی، دیوید هانکو، کاپیتان فاینورد، گفت:«با تمام وجودم می‌گویم که همه تلاش‌مان را کردیم، اما کافی نبود. این یک درس واقعی بود.»

اولین گل اینتر مثال کاملی بود: همه چیز از یان زومر به عنوان دروازه‌بان شروع شد، با چند پاس سریع از خط دفاع در سمت چپ، چند حرکت ساده، مارکوس تورام شلیکی محکم به گوشه بالای دروازه داشت. اینتر انگار هر وقت می‌خواست از خطوط دفاعی فاینورد رد می‌شد و فقط به خاطر دقت پایین در زدن گل و چند لحظه زیاده‌روی در بازیسازی، نتیجه پرگل‌تر نشد.

یک حس مبهم، هرچند کسی به راحتی این را قبول نمی‌کند، وجود داشت که اینتر کمی خودداری می‌کرد. ترکیب تیم کمی خسته به نظر می‌رسید. اینزاگی قبل از بازی خیلی درباره خستگی صحبت کرده بود. به همین دلیل به لائوتارو مارتینز استراحت داد. استفان دی‌فرای که در ترکیب اولیه بود، در جریان گرم کردن مصدوم شد و مجبور شدند او را جایگزین کنند. در دقایق آخر بازی، متئو کوکی و توماس برنبروخ، بازیکنان ۱۸ و ۱۹ ساله که برای اولین بار بازی می‌کردند، وارد زمین شدند تا به بازیکنان اصلی کمی کمک کنند.

این شرایط اینزاگی را مجبور کرده اخیراً کمی خلاقیت به خرج دهد، چون چند هفته است که تقریباً همه گزینه‌های معمولی‌اش در پست وینگر چپ به خاطر مصدومیت غایب هستند. به همین دلیل، الساندرو باستونی به عنوان یک مدافع میانی مجبور شده در آن نقش بازی کند اما زیبایی فوتبال اینزاگی این است که این موقعیت برای باستونی خیلی غریبه نیست. انعطاف‌پذیری سیستم اینزاگی باعث شده باستونی اغلب در موقعیت‌هایی ظاهر شود که یک وینگر چپ ممکن است آنجا باشد، پس بازی کردنش در این نقش در کل بازی چندان سخت نبوده است.

اما اینزاگی عادت دارد از آنچه دارد، بهترین استفاده را ببرد. در تابستان ۲۰۲۳، پنج بازیکنی که در فینال لیگ قهرمانان مقابل منچسترسیتی شکست خورده بودند -ادین ژکو، روملو لوکاکو، آندره اونانا، میلان اشکرینیار و مارسلو بروزوویچ- را از دست داد و با این حال قهرمان لیگ شد. تابستان گذشته، انتقال قرضی چند بازیکن به قرارداد دائمی تبدیل شد، پیوتر زیلینسکی و مهدی طارمی به‌صورت رایگان جذب شدند و تقریباً همین. این که او با این ترکیب بتواند با برخی از بهترین تیم‌های لیگ قهرمانان رقابت کند، واقعاً شگفت‌انگیز است.

رویارویی با فاینورد، دویستمین بازی اینزاگی به‌عنوان سرمربی اینتر بود و صد و سی و سومین پیروزی او رقم خورد. سؤال درباره اینکه چه مدت دیگر در اینتر می‌ماند، همیشه مطرح است. او شایعات درباره احتمال جدایی‌اش را رد کرده، مثلاً شاید با پیشنهادهای وسوسه‌انگیز و پیشنهادات بزرگ به سمت لیگ برتر حرکت کند اما این شایعات کمی بی‌اساس به نظر می‌رسند، چون او هرگز علاقه جدی به جدایی از اینتر نشان نداده است.

او تابستان گذشته قرارداد جدیدی امضا کرد که روی کاغذ او را تا سال ۲۰۲۶ به اینتر متعهد می‌کند. اگر فصل آینده را هم در این باشگاه شروع کند، از روبرتو مانچینی به‌عنوان طولانی‌ترین دوره مربیگری در یک دوره متوالی در تاریخ اینتر، از زمان جووانی تراپاتونی در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰، پیشی خواهد گرفت. اینزاگی حالا در اینتر است، شرایطش بی‌نظیر است و تا هر زمان که بخواهد، همین‌جا خواهد ماند و خواهد درخشید.