که به حیات خلوت سیاسیون تبدیل شده و ریاست در این نهاد بخش خصوصی محدود به چند شخص خاص شده است.
شاید بتوان گفت که یکی از معایب اصلی اتاق بازرگانی، کمبود مکانیزم نظارتی و ابزار نظارتی بر عملکرد اتاق بازرگانی است.
در کلیه کشورهای توسعه یافته اتاق بازرگانی به معنای واقعی مظهر بازرگانی وتجارت است و از همه مهمتر به‌عنوان یک سازمان مردم نهاد در همه زمینه‌ها بعنوان یک بازوی قوی و مشاوره‌ای و اجرایی برای دولت فعالیت می کند و این در حالی است که فعالیت عمده اتاق بازرگانی در ایران بیشتر در سطح ارتباط با دولت برای حل مشکلات بخش خصوصی محدود شده است و با توجه اینکه کشور ایران در حال حاضر در شرایط رکود اقتصادی به سر می برد و با توجه به موضوع تحریمها اکثر فعالان اقتصادی در داخل کشور تمایل به توسعه ارتباطات خود با سرمایه گذاران و هم صنفی های خود در خارج از کشور دارند و از سوی دیگر فعالان اقتصادی خارج از کشور نیز به لحاظ جذابیت های منحصر به فردی که در اقتصاد ایران وجود دارد، تمایل دارند که به صورت اصولی و با آرامش خاطر با داخل کشور ارتباط تجاری برقرار نمایند بنابراین وظیفه اتاق بازرگانی است که با توجه به فضای تحریم ها در اقتصاد کشور خدمات روزآمدتری شبیه Business Matching
وکمک به ایجاد و توسعه کسب و کار ارایه نماید.
که متاسفانه تاکنون اتاق بازرگانی ایران به عنوان نماینده بخش خصوصی در کشور، در این زمینه نقش مثبتی از خود نشان نداده است.
بامید روزی که اتاق بازرگانی ایران هویتی مستقل از دولت داشته باشد و به معنای واقعی این اتاق دلسوز مردم و بخش خصوصی کشور باشد .