مبارزه با فساد که این روزها نقل مجلس رسانه ها شده است ، از دیر باز موضوعی دندان گیر وداغ روزانه بوده است . اگر بپذیریم آزادی رسانه ها قلب دموکراسی است ، همین رسانه ها دائم این موضوعات را مطرح و پیگیری کرده و می کنند ... اما محدودیت هائی که در هر حاکمیتی برای آن ها منظور شده ، موجب شده تلاش آن ها کمتر به جائی برسد .
اگر رسانه ها بتوانند بطور مستند و مستدل فسادی را علیه هر دستگاه ومقامی آشکار وعلنی سازند ؛ مردم باچشم وگوش های بازتری با فضای جامعه شان رودررو می شوند وبا اعتماد به نفس بیشتری با معضلات اجتماعی مقابله می کنند وهریک سربازی علیه فساد می شوند .
قبح فساد نه در افشاشدن های مکررآن بلکه در پنهان ماندن ولاپوشانی کردن آن از بین می رود .
فساد مانند هر پدیده ی اجتماعی عقبه ، زمینه ، شبکه ، وسایل و راه وروش های خود را در طول زمان تغییر میدهد و پیچیده تر می شود و اهم کار رسانه هااین است که به این جزئیات نیز توجه می کنند ودر این توجه دائم خود به این ظرایف کار ، بذر اگاهی افشانده می شود .
اساساً کار رسانه آگاهی دادن به جامعه است ودر نتیجه این روش که همانا منجربه عمل آگاهانه ی مردم می شود ، بطور طبیعی جامعه از مفاسد اجتماعی تبری می جوید .
در رسانه نقد کلیه ی سیاست های رایج حکمرانان به طور همیشگی و منضبط تحقق می پذیرد و از این طریق بروزانواع فسادهای احتمالی ناشی از سیاست های اتخاذ شده ی آنان بر ملامی شود وهمین نشر آگاهی خود سرچشمه ی مبارزه بافساد است .
اگر رسانه ها مجاز باشند بطور مستند و مستدل انواع فساد های اقتصادی ، اجتماعی ، سیاسی و فرهنگی را بر ملا ، ریشه یابی و چه بسا در تعقیب آن ها با مذاکره با اهالی فن پیشنهادهائی به منظور رفع آنان مطرح سازند بزرگترین خدمت را به جامعه به عهده گرفته اند .
اگر محدودیت بر رسانه ها اعمال شود ؛ مردم از آن ها روی گردان می شوند وبازار شایعات و روی کرد به منابعی که خود از حقیقت عاری هستند ، دامن گستر می شود ؛ لذا تدریجاً اعتماد عمومی کاهش می یابد و فضای همیاری و همدلی که لازمه ی رشد یک جامعه ی شکوفا است ؛ رو به کاهش می گذارد .
اعمال هر گونه محدودیتی بر رسانه ها یعنی گشایش بابی در امور فساد ، چه این محدودیت ها فیزیکی باشد وچه حقوقی .
معیار پاکی یک جامعه به میزان آزادی رسانه های آن بستگی دارد . هرچه حکمرانان درامور رسانه ها کمتر دخالت کنند ، آن جامعه بهتر راه آرامش و آسایش را در پیش می گیرئد .
دولت هفتم سعی بلیغی کرد تا در این مسیر گام بردارد ، روی کرد به جامعه ی مدنی ، تسامح و تساهل و در بعد بین المللی گفتگوی تمدن ها از دستآوردهای قابل تقدیر آن بود که تا حدی فضا را برای حضور واقعی اقشار مردم در صحنه گشود ولی این رویکرد با موانع جدی ای روبرو شد وبتدریج کمرنگ وکمرنگ تر شد تا حالا که تقریباً می توان گفت بی رنگ شده است .
اگر رسانه ها بابیانات مستند ومستدل خودانواع مفسده ها را بر ملا و ریشه یابی نکنند ، متاسفانه این اتفاق دیر یا زود توسط رقبای سیاسی مستقر در حاکمیت رخ خواهد داد . که بدیهی است حقیقت از خلال بیانات سرشار از حب و بغض ها ی چه بسا قدیمی آنان آشکار نخواهد شد و مردم که گرفتار هزار ویک معضل هستند ، منفعل در انتظار نتیجه باقی می مانند ... ونتیجه هم به ایفای تعهدات تاریخی نقش مردم کمکی نمی کند .
رسانه هائی که مستند و مستدل گام بر می دارند مردم را تشویق به کنش های اجتماعی قانونمند می کنند ؛ ولی دخالت دستگاه عریض وطویل و پرهزینه ی قضا مردم را منفعل می کند و در بهترین توصیف آنان رابه ناظری که مجبور است مسیر تعیین شده ای را بپیماید تبدیل می کند .
طبعاً عملکرد دستگاه قضا ی مستقل به علاوه ی وجود رسانه هائی که بیان هر واقعیتی خللی در کارشان ایجاد نمی کند شرایط نسبتاً اید آلی را فراهم می سازد که موجب واکسینه شدن جامعه از انواع فسادهای حادث می گردد .