داستان همیشگی و تکراری آلودگی هوای تهران در این وقت از سال و مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی و عروقی و تنفسی و سکته‌های مغزی، بیماری نوزادان و کودکان معصوم و بی تفاوتی مسولین و اجرای راه حل های مقطعی در هر سال،این سوال را ایجاد می کند که چرا دستگاه‌های نظارتی بی‌تفاوت از کنار این کم کاری می‌گذرند؟
مسله آلودگی هوا یک مسئله سیاسی و امنیتی در کشور نیست، که مردم حق اظهار نظر در این مورد نداشته باشند چرا که این مسئله،مقوله‌‌ای است که مستقیماً با جان مردم در ارتباط است.
زمانی که در خبرها می شنویم که شهردار محترم تهران تنها راه حل برطرف شدن آلودگی هوا را معطوف به وزیدن باد می داند این سوال پیش می آید که اگر قرار است با حمد و ثنا مردم و رحمت الهی در وزیدن باد و ریزش باران آلودگی هوای
تهران برطرف شود پس وظیفه سنگینی که مسولیین و دولتمردان دم از آن می زنند چه می شود؟!
آیا واقعا شهردار تهران ، سازمان حفاظت از محیط زیست و ارگانهای مربوطه نمی توانند با الگو برداری از سایر کشورها که در این زمینه موفق بوده اند راهکاری برای این معضل بیندیشند؟
فراموش نکنیم که در هیچ کجای دنیا بدون انجام محورهای یک برنامه جامع نمی‌توان به وضعیت مطلوب در آلودگی هوا رسید؟
سخن آخر اینکه: مسولین محترم مردم امسال نیز آلودگی هوای تهران را تحمل خواهند کرد اما برای سال بعد چه برنامه ای دارید؟
آیا بهتر نیست بجای بهانه کردن نبود بودجه، ضعفهای مدیریتی را برطرف نمایید و مردم را مجبور ننمایید که با بحران زندگی کنند!