به گزارش آسیانیوز، گزارش گفت و گوی سیدرحمان موسوی با سایمون کوپر، نویسنده کتاب معروف «فوتبال علیه دشمن» در ادامه آمده است:
فوتبال انگلیس در طول جنگ جهانی دوم نشان داد که چگونه ورزش می تواند در مواقع بحرانی، به اتحاد و همدلی منجر شود.
در دوران همه‌گیری کرونا، اولین بار در تاریخ بود که تقریباً تمام فوتبال حرفه‌ای اروپا (به جز لیگ بلاروس) تعطیل شد. در حین تحقیق در مورد کتابم "آژاکس، هلندی ها، جنگ: فوتبال در اروپا در طول جنگ جهانی دوم"، متوجه شدم که توپ حتی در طول هر دو جنگ جهانی هم می چرخید.
هنگامی که جنگ جهانی اول در سال 1914 آغاز شد، اتحادیه فوتبال انگلیس پیشنهاد داد که فوتبال تعطیل شود تا استادیوم‌های باشگاه‌ها در اختیار دولت قرار گیرد که از آن برای هر هدفی که می‌خواهند استفاده کنند. اما دفتر جنگ گفت که این کار ضروری نیست، بنابراین باشگاه ها با خیال راحت بازی کردند. این باعث ناراحتی بسیاری از طرفداران جنگ شد و از این که مردان جوان در حالی که باید در جبهه های جنگ در فرانسه می مردند سرگرم خوشگذرانی بودند، خشمگین بودند.
منبع اصلی تنش در آن زمان این ایده بود که فوتبال ورزش طبقه کارگر بریتانیا است. طبقات متوسط و بالای کشور از ادامه فوتبال برای تنبیه کارگران به دلیل فقدان وطن پرستی فرضی آنها استفاده کردند. برخی از روزنامه‌ها از انتشار نتایج مسابقات خودداری کردند و تایمز در 8 سپتامبر 1914 نامه‌ای از فردریک چارینگتون به پادشاه منتشر کرد و گفت که ادامه بازی در طول نبرد مایه شرمساری است. چارینگتون اغلب فوتبالیست های دوران جنگ را به عنوان ترسوهای زن، مورد تمسخر قرار می داد. بعداً در همان فصل، هنگامی که او در یک بازی در کریون کوتیج برای ایراد سخنرانی در نیمه اول برخاست، با وجود اینکه باشگاه به او اجازه صحبت داده بود، توسط دو مقام فولهام به بیرون رانده شد.
ملی گرایان تا فصل 1915-1916 فوتبال را مورد آزار و اذیت قرار دادند، زمانی که اتحادیه فوتبال انگلیس بازی را محدود کرد و پیش نویسی ارائه شد. در ژانویه 1916، مردان مجرد 18 تا 40 ساله و تا ژوئن همان سال، مردان متاهل نیز فراخوانده شدند. اما حتی پس از آن، مسابقات محلی - بین باشگاه های حرفه ای مستقر در همان منطقه - در طول جنگ برگزار شد.
کوپه دو فرانس فرانسه، جام ملی، در واقع برای اولین بار در فصل 18-1917 برگزار شد، اگرچه این کشور در آن زمان میدان اصلی جنگ بود. (بین سالهای 1914 و 1918، 3.5 میلیون مرد در جبهه غربی، که از بسیاری از مناطق شمالی و شرقی فرانسه و همچنین بلژیک عبور می کرد، جان باختند.) این رقابت که برای کمک به اتحاد فرانسه بود، به نام چارلز سیمون، مقام رسمی فوتبال، نامگذاری شد که در سال 1915 در نبرد کشته شده بود.
اولین فینال در پاریس در 5 مه 1918، در مراحل اولیه آنفولانزای بزرگ - بیماری همه گیر بزرگ جهانی قبلی، که شاید 50 میلیون نفر را در سراسر جهان کشت برگزار شد. آدم تعجب می کند که چند نفر از تماشاگران فینال در حالی که در سکوها بودند به این بیماری مبتلا شدند. با این حال رقابت‌های کوپه دو فرانس در سال ۱۹۱۸-۱۹۱۹ با اوج‌گیری همه‌گیری دوباره برگزار شد.
آخرین باری که فوتبال انگلیس پیش از سال 2020 تعطیل شد، در 3 سپتامبر 1939 بود، روزی که بریتانیا به آلمان نازی اعلام جنگ کرد. اتحادیه فوتبال انگلیس تنها سه بازی در این فصل را به حالت تعلیق درآورد، اما دولت اعلام کرد که می‌خواهد تا جایی که ممکن است، تفریح ادامه یابد. بنابراین، چند روز پس از ممنوعیت این ورزش، اتحادیه فوتبال انگلیس مسیر را برعکس کرد. لیگ های منطقه ای و بازی های دوستانه مجاز بودند، اگرچه جمعیت در ابتدا نمی توانست بیشتر از 8000 نفر باشد اما محدودیت غیرضروری به نظر می‌رسید: به ندرت کسی برای تماشای این بازی‌های بی‌معنی اوایل دوران جنگ میرفت.
Mass Observation
یکی از اولین مؤسسات تحقیقاتی جهان که از مردم عادی در مورد زندگی روزمره سوال کرد، متوجه شد که علاقه به ورزش همچنان ادامه دارد. در دسامبر 1939، 49 درصد از کسانی که در نظرسنجی Mass Observation شرکت کردند، اخبار ورزشی را بیشتر از جنگ می خواندند، در مقایسه با 30 درصدی که اخبار جنگ را با دقت بیشتری دنبال می کردند.
بدیهی بود که فوتبال راهی ارزان برای راضی نگه داشتن طبقه کارگر است. گزارش Mass Observation می‌گوید: «ورزش هایی مانند فوتبال تأثیر عمده‌ای بر روحیه مردم دارد، و یک بعدازظهر شنبه از مسابقات لیگ احتمالاً می‌تواند تأثیر بیشتری بر روحیه مردم بگذارد تا کمپین اخیر پوستر دولتی 50000 پوندی که تشویق به شادی و نشاط می‌کند.
فوتبال بریتانیا خیلی زود دوباره اوج گرفت و بازیکنانی که از یک پادگان دور به یک مسابقه می‌رفتند، گاهی فقط بعد از شروع بازی می‌آمدند یا اصلاً نمی‌آمدند، و هواداران جسور در میان جمعیت داوطلب می‌شدند تا جای آنها را بگیرند تا برای همیشه بگویند که برای منچستریونایتد بازی کرده‌اند. (یونایتد در طول جنگ بازی کرد حتی پس از اینکه بمب آلمانی در اولدترافورد در 11 مارس 1941 اصابت کرد و آنها را مجبور کرد به منچسترسیتی نقل مکان کنند. به طور مشابه، بمبی در بانک شمالی آرسنال باعث شد که باشگاه وایت هارت لین را با اسپرز تقسیم کند.)
رفته رفته شکل سرگرم‌کننده‌تری از این ورزش شکل گرفت. بازیکنان حقه‌هایی را به نمایش گذاشتند، زیرا می‌دانستند که نتایج در جام‌ها و لیگ‌های منطقه‌ای ساخته‌شده و بازی‌های دوستانه اهمیت چندانی ندارد. میانگین گل در هر بازی دو برابر شد، از سه گل در آخرین فصل قبل از جنگ به شش گل در ماه های اول جنگ. بازی همچنین دوستانه تر شد: دست دادن های سنتی پس از بازی بین بازیکنان حریف احتمالاً مربوط به جنگ جهانی دوم است.
تا بهار 1940، فوتبال بریتانیا دوباره در حال رونق بود.
در اواخر ماه مه، زمانی که ارتش آلمان به نظر می رسید که نیروهای اعزامی بریتانیا را در نزدیکی دانکرک به دام انداخته است؛ هارولد نیکلسون، دبیر پارلمانی وزارت اطلاعات، گفت که به زودی "آلمانی ها ممکن است هزاران نفر را در بریتانیا فرود آورند" و کابینه جنگ درباره صلح با هیتلر بحث می کرد، فوتبال ادامه داشت. در این زمان هادرسفیلد مشغول سفری 9 ساعته با اتوبوس به لندن بود. سپس، در حالی که سربازان بریتانیایی توسط ناوگان قایق‌های کوچک از دانکرک نجات پیدا می‌کردند، بازی چلسی در مقابل وستهم، توجه 32797 نفر را در لندن به خود جلب کرد.
مقامات بریتانیا در جنگ جهانی دوم هیچ کاری برای دلسرد کردن فوتبالی ها انجام ندادند. آنها این بار نگران نبودند، زیرا پیش‌نویس معرفی شده بود، و در هر صورت تقریباً همه سربازان فقط در اطراف پادگان‌های خود در بریتانیا مراقب بودند. جنگ قرار بود سال‌ها طول بکشد و اگر می‌توان با هزینه اندک بعدازظهرهای شنبه به کارگران مرد غذا داد، چرا آن را متوقف کرد؟ اکثر مردم موافق بودند. Mass Observation حتی نتوانست یک هوادار پیدا کند که فکر کند فوتبال باید در زمان جنگ متوقف شود.
در نهایت، بسیاری از ممنوعیت هایی که مشخصه جنگ بریتانیا بود، به سختی فوتبال را لمس کرد. در جریان «بلیتز»، بمباران شبانه آلمان در لندن و برخی شهرهای دیگر در سالهای 1940-1941، به جمعیتی بالغ بر ده‌ها هزار نفر اجازه داده شد که در زمین‌های فوتبال جمع شوند. تیم ها مسافت های طولانی را تا مسابقات طی کردند. پوسترهای رسمی از «سفر نکنید مگر اینکه کاملاً ضروری است» و در حالی که بنزین از ایالات متحده توسط کاروان هایی که اغلب توسط یوبوت های آلمانی غرق می شدند، وارد می شد.
در حین تحقیق درباره کتابم، به پرستون رفتم تا با تام فینی، بهترین بازیکن تاریخ باشگاه مصاحبه کنم. در سال 1941، او برای تیم پرستون بازی می کرد که آرسنال را در فینال جام جنگ در ومبلی و سپس در یک بازی تکراری در بلکبرن شکست داد. وقتی گفتم بازی کردن در یک فینال در لندن بمباران شده در میانه جنگ جهانی باید عجیب باشد، فینی معروف و دوست داشتنی قبول کرد که اینطور بوده است. اما بعد گفت: "یعنی وقتی بازی می کردم آنقدرها به جنگ علاقه نداشتم. من فقط 18 سال داشتم. و دغدغه اصلی من این بود که پایین بروم و آنها را بزنم. قرعه کشی در لندن واقعاً یک دستاورد بود... من آنقدرها به [جنگ] علاقه مند نبودم - منظورم این بود، غیر از این که ما می خواستیم انگلیس در جنگ پیروز شود."
فینی بیشتر زمان جنگ را با بازی فوتبال ارتش در سطح بالا در مصر گذراند، جایی که او زندگی می کرد. پرسیدم که آیا بازیکن بهتری به خانه برگشته است؟ او گفت: "اوه، قطعا، بله." وقتی برگشتم کم و بیش یک بازیکن باتجربه بودم.» آن جام جنگی تنها جامی بود که او تا به حال کسب کرده بود، تا حدی به این دلیل که او همیشه به باشگاه شهر خود وفادار بود. او در 76 بازی 30 گل برای انگلیس به ثمر رساند، دو بار به عنوان بهترین بازیکن فوتبال انتخاب شد و در سال 2014 در سن 81 سالگی درگذشت.
فوتبال آلمان در زمان جنگ حتی کمتر از بازی انگلیسی محدودیت داشت. روز یکشنبه 22 ژوئن 1941، روزی که آلمان ها به اتحاد جماهیر شوروی حمله کردند، 90000 تماشاگر فینال لیگ آلمان را در برلین تماشا کردند. آنها چه فکر می کردند؟ راپید وین اتریش - که توسط هیتلر به رایش سوم ضمیمه شده بود - شالکه را 4-3 شکست داد.
در واقع فوتبال آلمان تا پایان، تلخ ادامه داشت. در 22 آوریل 1945، در حالی که متفقین تقریباً در دروازه های شهر بودند، بایرن مونیخ رقبای محلی 1860 مونیخ را در یک بازی دوستانه شکست داد.
در 26 مه 1945، منچستریونایتد و بولتون در فینال جام لیگ شمالی به مصاف هم رفتند. روزنامه منچستر گاردین گزارش داد: «سرگرمی کاملاً یک ساعت قبل از شروع بازی، آغاز شد، جالب‌ترین مورد نمایش توسط مردی تک پا با کت تک قرمز و شورت سفید بود که اصرار داشت به عنوان یک بازیکن در اطراف زمین بپرد. با این منظور که یونایتد می تواند این کار را با یک پا انجام دهد.
اما در واقع این بولتون بود که پیروز شد و در خانه 1-0 برد و سپس در بازی برگشت در خانه موقت یونایتد در مین رود به تساوی 2-2 رسید و بولتون در فینال تمام انگلیسی برنده جنوبی چلسی را نیز شکست داد.
در بیشتر اروپای غربی اشغال شده، فوتبال فقط از جنگ جان سالم به در نبرد. در هلند در سال 1940، سال تهاجم آلمان، کمی بیش از 4 میلیون بلیط برای رویدادهای ورزشی فروخته شد. در سال 1943، این رقم از 8 میلیون فراتر رفت. شیدایی فوتبال معاصران را شگفت زده کرد. قبل از یک بازی مهم بین باشگاه آمستردام De Volewijckers و Heerenveen در ویت دوشنبه سال 1944، مدیر Volewijckers، Ph. K. Corsten نوشت: "دستیابی به برخی مواد غذایی سخت است. با این حال، مردم به Beemster [منطقه کشاورزی] نمی روند.
در طول جنگ، هلندی‌ها بیشتر از قبل کتاب می‌خواندند و بیشتر از قبل در نمایش‌ها، فیلم‌ها، کنسرت‌ها و احتمالاً مراسم کلیسا شرکت می‌کردند، اما هیچ شکل دیگری از سرگرمی به سرعت ورزش رشد نکرد. دیگر چه کاری برای انجام دادن وجود داشت؟
باید بگویم که در دوران همه گیری کرونا نیز وضعیت مشابه همان سال ها است؛ طرفداران بیچاره این احساس را داشتند. مردم هوس فوتبال هفتگی داشتند؛ حتی ممکن است برخی به آن محتاج بودند.
کتاب «فوتبال علیه دشمن« نوشته «سایمون کوپر» با ترجمه عادل فردوسی پور از سوی نشر چشمه منتشر شده و تا کنون به چاپ های متعدد رسیده است./