به گزارش آسیانیوز؛ در میان اندیشمندان چپگرایی که سهم مهمی در زنده نگاه داشتن اندیشه انتقادی داشتند، بی‌تردید آنتونیو نگری فیلسوفی یگانه بود. امید به ساختن جامعه‌ای که شایسته زندگی انسان باشد، تا آخرین لحظه در اندیشه و آثار نگری پابرجا ماند. با این‌همه علاوه بر نقد جسورانه نظام کاپیتالیستی، مارکسیسم ارتدوکس و تئوری و عملکرد احزاب کمونیست اروپایی هم از انتقادات بی‌پروای او مصون نبود.
او استاد علوم سیاسی در دانشگاه پاریس و «پادوای» رم بود و در طی دهه‌ها بسیاری از دانشجویان با اندیشه‌های نقادانه او آشنا شده و از او آموختند. دامنه اثرگذاری نگری تنها محدود به فضای دانشگاهی نماند. آثار ممتاز و ارزشمندی که تألیف کرد، در گوشه و کنار جهان ترجمه شد و علاوه بر محافل علمی و آکادمیک، بسیاری از علاقمندان جامعه‌شناسی و فلسفه نیز، مخاطبان او بودند.
زندگی پرفراز نگری، بی‌شک اثر انکارناپذیری بر راه و مسیری داشت که در زندگی پی گرفت. علاوه بر نقش‌آفرینی و حضور جدی در جنبش دانشجویی در دهه ۶۰ میلادی که تمامی اروپا را درنوردید، او در سال ۱٩٧٩ به مشارکت در ترور آلدو مورو، نخست‌وزیر وقت ایتالیا متهم شد، اما به فرانسه رفت و از این کشور تقاضای پناهندگی کرد. نکته اینجاست که قتل آلدو مورو حتی تا همین امروز، نکات پنهان بسیاری دارد. با این‌همه در آن دوران، مسئولیت ترور بر گردن گروه چپگرای افراطی «بریگاد سرخ» افتاد.
این رویداد تاثیر گسترده‌ای بر زندگی شخصی نگری گذارد. پس از گذشت ۲۰ سال، او در ۱۹۹۷ به ایتالیا بازگشت و تلاش کرد تا دولت به زندانیان و تبعیدی‌های دهه هفتاد عفو بدهد، اما موفق نشد و خودش به سیزده سال زندان محکوم شد و در نهایت در سال ۲۰۰۳ آزاد شد. او در دوران زندان به مطالعه آثار اسپینوزا پرداخت که بعدتر بر نظریه‌های مارکسیستی‌اش تاثیر خود را بر جای نهاد.
از مهم‌ترین آثار این فیلسوف ایتالیایی می‌توان به «مارکس فراسوی مارکس: درس‌هایی در مورد گروندریسه»، «تاریخچه یک کمونیست»، «خداحافظ آقای سوسیالیسم»، «ثروت مشترک؛ بدیلی فراسوی سرمایه» (تألیف مشترک با مایکل هارت) اشاره کرد. آنتونیو نگری در ایران هم اندیشمندی شناخته‌شده بوده و هست. او در سال ۲۰۰۴ به ایران سفر کرد و آثاری متعددی از او به فارسی ترجمه شده‌اند.