در سال 2015 با ایجاد درگیری و به دنبال
آن ناامنی در لیبی، سوریه و عراق، جهان با بحران پناهندگی و جابه جایی های اجباری برای
بقاء روبرو شد. جریان های پناهندگی به ویژه از کشورهای بحران زده ی خاورمیانه و آفریقا،
دریای مدیترانه را به کابوسی برای پناهندگان تبدیل کرد.
بر اساس گزارش ) UNHCR
آژانس پناهندگان سازمان ملل( از سال2015 تا 2020 ، 15.784 نفر در آب
های مدیترانه غرق ویا ناپدید شدند.
اعلامیه جهانی حقوق بشر به رغم برخی از
نکات قابل تامل خود متنی بسیار دموکراتیک است. به همین دلیل بسیاری از کشور ها مانع
از تبدیل شدن آن از سطح اعلامیه به قراردادی بین المللی شده اند، لذا علیرغم وجود قوانین
و استانداردهای امنیتی در خصوص پناهندگان شاهد نقض قوانین حقوق بشری هستیم.
جهان دربرگیرنده ی دولت هایی است که انحصار
در قدرت از بارزترین خصایص آنها می باشد، اقدامات سختگیرانه و سیاست های داخلی دولت
ها نه تنها روند پناهندگی را کاهش نداده است بلکه سبب افزایش شبکه های قاچاق انسان
به عنوان تجارتی بین المللی شده است، بر اساس گزارش ) UNODC
دفتر سازمان ملل در مورد مواد مخدروجرایم( هر ساله هزاران مهاجر در طی
فعالیت قاچاق جان خود را از دست می دهند، حوادث زمینی و حوادث ناشی از شرایط آب و هوایی
و همچنین قتل های سیستماتیک مهاجران، این امر را به یک تجارت غیرقانونی خشونت آمیز
تبدیل کرده است. در هر زمانیکه جامعه دچار بحران می شود مانند بحران های سیاسی، تعارض
و کشمکش بین کشورها، بالیای طبیعی و بحران های اقتصادی، آهنگ پناهندگی سرعت بیشتری
میگیرد. بر اساس UNHCR ،حداقل 8.70 میلیون نفر در سراسر جهان مجبور به کوچ اجباری شده اند که
9.25 میلیون نفر انها پناهنده هستند و 57 %این پناهندگان از کشورهای افغانستان، سوریه
و سودان می باشند.
در حال حاضر در دنیایی زندگی میکنیم که
در هر دوثانیه، 1 نفر به دلیل ناامنی، خشونت و تبعیض، به صورت
اجباری فرار میکند اما آن ها دوباره در
پشت درهای مقصد جدید، با این ناامنی ها و تبعیض ها روبرو می شوند و این جدی ترین چالش
امنیتی بشر است.(آذین کرمی)