محصولات نهایی در صنایع غذایی ایران نسبت به محصولات دیگر کشورها رقابتی است اما برای تعیین تراز جهانی شاخص‌هایی مانند بروز بودن فناوری تولید و نوع ماشین‌آلات نیز تاثیرگذارند. در ایران محصولات صنایع غذایی به دلیل قدیمی بودن فناوری و ماشین‌آلات در تراز واقعی خود تعریف نشده‌اند که باید برای رسیدن به آن نقطه ماشین‌آلات و فناوری تولید را روزآمد کرد.
ماشین‌آلات مورد نیاز صنایع غذایی اکنون در کشور قدیمی و فرسوده است و نمی‌توان با این شیوه به تولید مناسب پرداخت. همچنین از دیگر مشکلات در این زمینه، استفاده از نیروی انسانی بیش از حد نیاز در خط تولید است. به دلیل قدیمی بودن فناوری و ماشین‌آلات خط تولید باید از نیروی انسانی بیشتری در خط تولید استفاده کرد. مشکلی که این شیوه اشتغالزایی ایجاد می‌کند افزایش قیمت تمام‌شده و ناتوانی محصولات ایرانی در رقابت با محصولات مشابه خارجی است.
حذف نیروی کار انسانی از خط تولید به معنی از بین بردن اشتغال ایجاد شده در کشور نیست. در کشورهای دیگر هم اشتغالزایی از بین نمی‌رود بلکه واحدهای تولید صنایع غذایی از نیروی کار متخصص در بخش تحقیق و توسعه استفاده می‌کنند تا بتوانند بازده و ظرفیت تولید واحدها را افزایش داده و در فناوری تولید همواره بروز باشند.
صنایع غذایی در ایران نسبت به دیگر بخش‌ها، صنعتی جدیدتر به شمار می‌رود و به این دلیل نیاز به حمایت‌های بیشتری دارد.اکنون ایران در سال ۱۰۰ هزار تن محصولات کشاورزی تولید می‌کند و در صورتی که صنایع غذایی در کشور متناسب با تولیدات کشاورزی رشد نداشته باشد، ارزش افزوده‌ای که در این صنعت است به کلی از دست خواهد رفت. همچنین بر اساس افق ۱۴۰۴ ایران باید تا ۹ سال آینده میزان تولید محصولات کشاورزی را به ۳۰۰ هزار تن برساند. در صورتی که ایران بتواند به این سطح از تولید دست یابد، باید برای صنایع تبدیلی و غذایی هم سیاست‌گذاری مناسبی درنظر گرفته شود.
ماهیت صنایع غذایی ایران بر اشتغالزایی استوار است. در شرایطی که ایران از ماشین‌آلات قدیمی و نیروی کار بسیار در تولید محصولات صنایع غذایی استفاده می‌کند، طبیعی است که تولید با افزایش قیمت نسبت به دیگر نقاط دنیا همراه باشد. به عبارتی در شرایط کنونی ایران توان تولید رقابت‌پذیر در صنایع غذایی ندارد. در گام نخست مهم‌ترین اقدامی که صاحبان صنایع غذایی باید پیش بگیرند، نوسازی ماشین‌آلات و تجهیزات تولید است.