در روزهای گذشته طرح گشایش اقتصادی یا همان پیش فروش نفت از یک سو و از سوی دیگر طرح پیشنهادی آلمان و انگلیس برای مذاکره میان تهران و واشنگتن برای برداشتن تحریمهای غیرهدفمند تا پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده سبب شده است که فضاسازی مناسبی برای اقتصاد و بخصوص ابرتورم ایجاد شده ترسیم شود اما سوال مهمی که وجود دارد این است که با این حال که ملت ایران هنوز خاطره تلخ افزایش قیمت بنزین را فراموش نکرده اند چگونه می توانند با بدهکار شدن کشور در دو سال آینده و در موعد بازپرداخت سود فروش نفت به مردم بی خیال باشند؟
و اگر دولت فعلی این چشم انداز را می بیند که در طول 2 سال آینده، وضعیت درآمدهای ارزی تغییر خواهد کرد و از نظر سیاسی گشایشی در این زمینه در حال وقوع است می بایست ملت را مطلع نماید.
چرا که با تعیین موعد بازپرداخت سود فروش نفت به مردم، بیش از یک سال دیگر دولت فعلی هیچ تعهدی به مردم نخواهد داشت و تمام بار تامین این نقدینگی عظیم به دولت بعدی انتقال خواهد یافت و در حقیقت بودجه سالهای آتی کشور توسط دولت فعلی و در سال اخر دولت دوازدهم هزینه می شود و آنچه باقی می ماند تورم است و فشار هزینه بر ملت و تولید کنندگان.
آیا بنظر نمی رسد که طرح گشایش اقتصادی دولت بیشتر شبیه یکی از اصلی ترین وعده های دکتر روحانی در زمان انتخابات می باشد و آن تحول اقتصادی در 100 روز بود که متاسفانه هزاران روز از آن صد روز گذشته است و نه تنها هیچ گونه تحول اقتصادی رویت نشد بلکه مردم روز بروز فقیرتر شدند!
تحول و گشایش اقتصادی برای ملت ایران کماکان قصه پر غصه ای است که در طی این سالها به قوت خود باقی مانده است؛ چرا که گشایش اقتصادی واقعی زمانی رخ می دهد که تحول اساسی در ساختار بودجه کشور صورت گیرد،
و سخن آخر اینکه با توجه به اینکه قراردادهای آتی نفتی یکی از مناسب ترین ابزارهایی است که در تمامی بازارهای نفتی جهان برای خرید و فروش نفت استفاده می شود، لازم است که دولت ابزارها و شرایط ویژه ای را برای فروش اوراق نفت خام فراهم نماید. از جمله شروطی که لازم است در اوراق سلف نفتی در نظر گرفته شود، رفع موانع تحویل نفت توسط خریداران، عدم بازخرید اوراق توسط دولت و بانکها و همچنین امکان خرید پیش از سررسید است و همچنین در همین راستا دولت باید از خریداران و صادرکنندگان کلان و خرد غیردولتی حمایت کند تا اطمینان و امنیت بیشتری برای آنها ایجاد شود./