به گزارش آسیانیوز؛ به همین بهانه، گفت‌وگویی داشتیم با استاد علی قبول، از شاگردان قدیمی استاد که در اواخر دهه پنجاه، در کنار استاد عظیم احمدی (دان ۸ و ریس هیأت جودو مشهد) و استاد مظلومی و علی خرم‌پور، در محضر استاد دهقان شروع به آموختن این هنر رزمی نمودند.
استاد علی قبول در خصوص اخلاق حرفه‌ای استاد دهقان عنوان کرد: «ایشان دنبال کسب درآمد نبودند، با اینکه از نظر مالی وضعیت معمولی داشتند و تنها با یک موتور که تنها وسیله نقلیه ایشان بود در هر شرایط آب و هوایی به کلاس می‌آمدند. استاد در هر شرایطی آموزش را رها نمی‌کرد و هیچگاه کلاس‌ها را تعطیل نمی‌کردند. همه اینها به‌خاطر علاقه و تعهد اخلاقی بود که نسبت به مسؤلیت خود داشتند.»
وی در ادامه یادآور شد: «استاد دهقان در دوران جنگ, پاسدار بودند در پادگان به کادر سپاه و نیروهای آموزشی, فنون دفاع شخصی و جنگ تن به تن را آموزش می‌دادند که باز توفیقی بود که دوران خدمت مقدس سربازی خودم را در واحد آموزش سپاه در کنار ایشان باشم و به‌عنوان مربی انجام وظیفه کنم.»
استاد قبول ضمن اشاره به جایگاه و مرتبه بالای استاد دهقان در ورزش جودو گفت: «ایشان برای ارتقاء دانش جودوی خود به‌همراه تیمی از طرف فدراسیون به ژاپن اعزام شدند که یادم می‌آید در بازگشت با چه شور و شوقی اندوخته‌های نو و دست‌آوردهای این سفر را به هنرجویانش منتقل می‌کردند. حتی در روزهای تعطیل برای شاگردان ارشد کلاس فوق‌العاده می‌گذاشتند. استاد دهقان به‌واقع بدون هیچ چشم‌داشتی کار می‌کرد و این حوزه هیچ آورده مالی برایش نداشت.»
استاد علی قبول به‌عنوان یکی از اولین شاگردهای استاد دهقان اضافه کرد: «حاصل تلاش یک عمر فعالیت این استاد فقید، تربیت شاگردانی شد که مربی تیم ملی، مسئول در فدراسیون جودو و قهرمان آسیا هستند یا بودند. قهرمان و پهلوانانی همانند خسرو دلیر و مسعود آخوند‌زاده، قهرمانان ملی و مربیان اسبق تیم ملی، بابک مهاجری، داور بین‌المللی و صابر گرایلی، نایب ریس فدراسیون جودوو بسیارانی دیگر.»
استاد قبول با اشاره به آخرین سال‌های حیات استاد دهقان گفت: «در مدت چند سالی که ایشان درگیر سرطان بودند، روحیه بالا و صبر و استقامت ایشان در بین دوستان و شاگردانش واقعا مثال‌زدنی بود. اینکه چطور در برابر دردها و ناراحتی‌های ناشی از سرطان صبور بودند. این عملکرد ایشان، به نوعی باز هم برای ما درس بود که چگونه بعد هر بار مرخص شدن از بیمارستان دوباره در کلاس‌ها و مراسم‌های ورزشی حضور می‌یافتند و با رهنمودهای خود ما را در امر آموزش یاری می‌رساندند.»
وی در پایان گفت: «دو روز قبل از فوت ایشان قرار بود طی سفری ده روزه به‌همراه تنی چند از دیگر اساتید به استان سیستان و بلوچستان برویم تا دوره‌ای آموزشی برای گروهی از جودوکاران افغانستانی، پاکستانی و ایرانی داشته باشند و آخرین تجربیات خود را به علاقه‌مندان این رشته انتقال دهند، اما متأسفانه دست اجل تقدیر را طور دیگری رقم زد و این استاد بی‌بدیل و بی‌همتا را برای همیشه از ما گرفت. روحش شاد و یادش گرامی باد.»