آسیانیوز - گاهی با مشقت و گاهی با لذت و بالاخره خوب یا بد امروزجایی هستم که توانسته‌ام. اما ناامیدی من برای کشورم است که در ذهنم همواره آرزوی دیدنش را داشتم، کشوری آباد و پررونق و مردمانی ثروتمند.
کشوری که تجارش، کارمندانش، تولیدکنندگانش هر روز با انرژی برای رسیدن به خواسته‌های خود و کشور حرکت کنند.
اما این امیدها و آرزوها وقتی پای علم اقتصاد به میان می‌آید، ناگهان مرگ تدریجی رؤیا‌ها را تداعی می‌کند.
وقتی رتبه آزادی تجارت خارجی به ۱۶۰ از ۱۶۵ رسیده است،شاید عمق این فاجعه برای نظاره‌گر عمومی قابل درک نباشد،اما برای کسی که کمی، تأکید می‌کنم کمی اقتصاد خواندهاست، این شاخص‌ها مؤید این نکته است که دیوارهایانحصار و اقتصاد ذینفعانه چنان بالا رفته که مصرف‌کننده ایرانی هیچ دسترسی استانداردی، به هیچ کالایی از زنجیره جهانی ندارد، مگر کالای قاچاق و غیرقانونی یا دست دوم.
وقتی رتبه آزادی اقتصادی ۱۶۰ از ۱۶۵ می‌شود، یعنی درهم تنیدگی ذینفعان در اقتصاد که اجازه تغییر بازی را به دلیل ترس از به خطر افتادن منافع نمی‌دهند و نخواهند داد. مابرای بدیهی‌ترین چیزها هم درمانده‌ایم، اعم از یک خودروی استاندارد به قیمت منصفانه خارجییا داخلی یا داشتن لوازم خانگی و موبایل استاندارد آن هم با تضمین و قیمتعادلانه! ما حتی برای سفر خارجی درمانده یک کارت اعتباری هستیم تا مجبور نباشیم همانند عهد عتیق پول را در لباسو… با خود با هزار ریسک و دلواپسی ببریم.
به سیستم آموزش و پرورش نگاه می‌کنی، سیستم برق را می‌نگری، راه های ترانزیتی کشور و افت فاحش کیفیت آن را که می‌بینی، همگی با مشکلات متعددی روبه‌روست. برایمن چشم‌انداز تغییر بسیار سخت بوده و تقریبا خروج از این شرایط را ناممکن جلوه می‌دهد.
کشورهایی که در قعر رتبه آزادی اقتصادی گیر کرده‌اند، به دلیل ذات این نوع اقتصادها سخت می‌توانند خود را از اینورطه بیرون بکشند. آرژانتین، لبنان و مصر از این دسته کشورها هستند. از این‌رو معتقدم در بر همین پاشنه خواهد چرخید.