آسیانیوز - حیف که دستگاه عریض و طویل اموزش و پرورش ما دیر زمانی است که در خواب خرگوشی فرو رفته است، و تار و پود پیچیده و عنکبوتی بوروکراسی اداری، نابرابری های طبقاتی و تبعیض های اجتماعی، ارکان مختلف آموزش را زیر فشار اختاپوس گونه خود گرفته است تا زوال هویت و فرهنگ ملّی را به ارمغان اورد.
سخنان رئیس جمهور در اولین مصاحبه خود شاهدی است زنده از بی عدالیتی ها و وضعیت اسف بار و اشفته مدارس دولتی و موسسات اموزشی وابسته که از هر نظر قابل تامّل و تفکّر است.
فاصله تبعیض عظیمی که در حال حاضر بین مدارس دولتی از یک طرف و مدارس خصوصی و غیر انتفاعی از طرف دیگر به وجود امده است، شالوده و بنیان عدالت اموزشی را خدشه دار و شکوفایی استعداد ها و خلاقیت ها علمی و هنری را در دانش اموزان و نو باوگان ما تخریب و از بین برده است.
نمونه این مدعا را می توان در نتایج کنکور امسال به وضوح مشاهده کرد. سهم قبولی های مدارس دولتی فقط هست درصد است و بیش از هشتاد درصد قبولی های کنکور امسال به پنج یا شش استان کشور تعلق دارد و فقط دانش اموزان بیست درصد از مدارس به هشتاد درصد رتبه های برتر کنکور دست یافته اند و به مقام های بالای المپیادها می رسند...
البته انچه در اوردگاه این مدارس و موسسات این چنینی، حرف اول را میزند پول است و پول است و پول...
و تنها کسانی که از این خوان نعمت اشرافی بهره مند می شوند، ان درصدی از متمولین و ثروتمندان و مسئولین رده بالای نظام هستند که نه غم نان دارند و نه دغدغه اب. با خیال راحت نورچشمان خود را به این موسسات فوق لاکچری می فرستند، معلم خوب، فضای بهشتی اموزش و امکانات عالی و ایده ال و صد البته نتایج درخشان و اینده ای درخشان و تضمینی...
جدا از معضل تبعیض، عدم توانایی و خلاقیت و کارایی معلمان و مربیان و ناکارامد بودن شیوه و روش اموزش و تدریس بخصوص در مدارس و اموزشگاه های دولتی شهرهای کوچک و روستاهای دور افتاده، خود معضل دیگری است که به جان فرهنگ این سرزمین افتاده است و چون خوره روح و روان ان را از درون می خورد و به تاراج می برد...
عدم تامین زندگی معلمان و مربیان و استادان، مقوله دیگری از درد و رنج است که بیان ان مثنوی هفتاد من کاغذ، سری بی درد می طلبد و زبانی حوصله دار ...
اکثریت قریب به اتفاق معلمان بیچاره این حوزه ها، علیرغم داشتن شغل دوم و سوم باز هم با این هزینه های سرسام اور زندگی، نه تنها قادر نیستند از پس یک زندگی ساده انهم با امکانات ابتدایی برایند که این ستم دیدگان همیشه اندر خم کوچه اول مشکلات و دغدغه های اولیه زندگی خود گرفتار و سر در گم هستند.و ره زین شب تاریک به جایی نبرده و نمی برند.
مدتی پیش امام جمعه اهل سنت بندرعباس از معلمان خواسته بود شرایط سخت مالی که بر آنها تحمیل می شود را به پای آموزش بچه نگذارند و این امانت را به بهترین نحو به سرانجام برسانند...
چگونه می شود با شکم خالی، این امانت سنگین را به مقصد رساند؟!
متاسفانه بعد از چهل و چند سال در این خصوص به جز نصیحت و توصیه و ترغیب معلّم به وظیفه انسانی خود هیچ گام عملی مهمی در روند بهبودی وضعیت این قشر دلسوز و محروم بر داشته نشده است.
البته از امام جمعه محترم اهل سنت که در حوزه اجرایی وظیفه خاصی بر عهده ندارند، مسلماً انتظار عملکرد خاصی برای معلمان نمی رود، ولی انچه مهم است کار ما از شعار دادن و حرف و حدیث و کلی گویی و بالا بردن مقام معلّم تا عرش کبریایی، گذشته است، و موعظه و تشویق معلّم به کار ان هم با شکم خالی، دردی از دردهای بی درمان معلم را دوا نخواهد کرد...
با حلوا حلوا گفتن نه دهان معلم شیرین می شود و نه دانش اموز نگون بخت به سرمنزل مقصود خواهد رسید، زمان، زمان عمل است، عمل به انچه گفته می شود. بیایید در این حوزه به طور عملی قدمی در راه شکوفایی علم و دانش و اندیشه و هنر بر داریم....
امید است عزم جزم رئیس جمهور تغییر ساختار تعلیم و تربیت و حذف بی عدالتی و تبعیض و فاصله طبقاتی در اولین فرصت باشد....