آسیانیوز؛ باید دانست این افراد در همان جهانی که ما در آن پا نهاده‌ایم به دنیا آمده و زندگی می‌کنند و علاقه دارند که مثل بقیه از همه امکانات استفاده کنند، نادیده گرفته نشده و به نیازهایشان پاسخی صحیح و به‌موقع داده شود، ولی متأسفانه این‌گونه نیست و با انبوهی از مشکلات روبه‌رو هستند. عدم آگاهی ما نسبت به جامعه افراد خاص عرصه را بر آن‌ها تنگ کرده است. باید بیشتر ببینیم، بهتر فکر کنیم و با تدبیر عمل نماییم تا همه در کنار هم با تمام تفاوت‌ها زیبا زندگی کنیم و چند صباحی که مهمان زمین هستیم سعی کنیم با همیاری هم بهترین ها را برای خودمان بسازیم و این امر با آگاهی، مطالعه و توجه امری امکان‌پذیر است.
جامعه‌ای که می‌خواهم در مورد شان با شما صحبت کنم، گروه کودکان خاص و با نیازهای ویژه هستند که سال‌ها با طیف‌های مختلف آن‌ها اعم از سندرم دان، اُتیست، اختلال یادگیری، اختلال اضطرابی و کم‌توان‌ها کار کرده و آموزش داده‌ام. جامعه‌ای که تعدادشان روزبه‌روز در حال افزایش است، چرا که ما اعتقادی به پیشگیری نداریم، امکانات و تکنولوژی به‌روز و کارآمد نداریم، متخصصان هم با توجه به انبوه کارشان گاهی دقت و توجه لازم را ندارند و هزار و یک علت دیگر که منجر به تولد انسانی می‌شود که نیاز به حمایت خاص دارد، نیاز به آموزش های مستمر و خستگی‌ناپذیر تا بتواند با اندک حمایتی در آینده زندگی کند.
برای والدین پذیرش فرزندی با نیازهای ویژه سخت است، ابتدا تا این‌که به مرحله پذیرش برسند دچار مشکلات فراوانی می‌شوند و در پی مقصر این ماجرا هستند، یا این‌که چرا این اتفاق باید برای ما بیفتد؟ ولی وقتی تمام نکات را رعایت می‌کنی و این نعمت به شما داده می‌شود، من اسمش را می‌گذارم مثل همه اتفاق‌های پیش‌نشده زندگی، البته بحث مواردی که پیشگیری نمی‌کنیم، جداست.
وقتی انسانی با سندرم دان به دنیا می‌آید بر حسب مشکلات جسمی و ذهنی که دارد، نیازمند خدمات پزشکی و توانبخشی بسیاری است. شاید همه نشانگان در یک فرد نباشد، اما برحسب تفاوت‌های فردی هر کدامشان درگیر یکسری مسائل هستند. مشکلاتی نظیر بیماری‌های قلبی، ریوی، گوارش، بینایی و ضعف عضلات که همه و همه یک تیم پزشکی، توانبخشی و آموزشی را می‌طلبد که مستلزم صرف هزینه‌های بسیاری است. خانواده در این شرایط حتما نیاز به کمک از طرف جامعه و مسئولین دارد که این موضوع در ایران با چالش‌های بسیاری همراه است و دولت خدمات اندکی را ارائه می‌دهد.
هزینه‌های توانبخشی، کار درمانی، گفتار درمانی، بازی درمانی و رفتار درمانی بسیار کمرشکن است و اگر خانواده قادر به تأمین نباشد، مسیر آموزش دچار اختلال می‌شود. در این‌صورت فرزندشان مسیر درست را طی نمی‌کند و با بزرگ‌تر شدنش مشکلات دوچندان می‌شود و در نهایت به مراکز نگهداری سپرده می‌شود. اما اگر جامعه و دولت حمایت‌های لازم و بهینه داشته باشند، این افراد هم مثل سایر کشورهای پیشرفته می‌توانند با حمایت اندکی زندگی مستقل داشته باشند و آن‌ها را در کارهای ساده به کار گمارد تا احساس ارزشمند بودن داشته باشند.
افراد عادی جامعه، متخصصان و مسئولان می‌توانند با برخورد مناسب و تهیه امکانات به‌موقع کمک بسیار بزرگی به این جامعه خاص داشته باشند و آن‌ها را تا رسیدن به هدف یاری دهند و دنیا را جایی بهتر برای زندگی کردن برای همه نمایند.