کارگردان فیلم «اینجا هم باران می‌بارد» با اشاره به وضعیت سینماها در شرایط کرونایی، اکران فیلم در این فضا را ریسک بزرگی می‌داند. او می‌گوید: بازگشت سرمایه بسیار سخت است و اکران آنلاین نمی‌تواند توقع صاحبان فیلم را برای بازگشت سرمایه برطرف کند.
این فیلم سینمایی قرار است از ۳۰ مهر روانه اکران سینماها شود. نادر طریقت؛ دومین فیلم سینمایی خود را با فاصله ۱۰ سال از فیلم اولش و در سکوت خبری ساخته است. گرچه در این سال‌ها چندین فیلم بلند داستانی و مستند را تهیه و کارگردانی کرده است.
مریم بخشی، احمد نجفی، اتابک نادری، زهرا داوودنژاد، رسول نجفیان و جمشید مشایخی بازیگرانی هستند که در «اینجا هم باران می‌بارد» به ایفای نقش پرداخته‌اند. این فیلم آخرین حضور جمشید مشایخی در سینمای ایران است.
کارگردان فیلم «اینجا هم باران می‌بارد» که قرار است از ۳۰ مهر در سینماها روی پرده برود به ایلنا گفت: قصه این فیلم به یک موضوع اجتماعی اشاره دارد و بر بستر خانواده و اهمیت جایگاه زن در خانواده تاکید می‌کند. نگاه من در این فیلم به دو قشر خاص در جامعه است. یکی ایثارگران و دیگری جوانمردان عرصه هنر و این دو موضوع محور اصلی ساخت فیلم «اینجا هم باران می‌بارد» است.
وی با اشاره به اینکه فیلمنامه این فیلم را دخترش "هستی طریقت" نوشته است، گفت: در «اینجا هم باران می‌بارد» به آدم‌های مختلفی که در جامعه زندگی می‌کنند، پرداختیم و در کنار توجه به حضور ایثارگران و نقش آنها در ترویج فرهنگ ایثار و شهادت سعی کردیم نقطه تمرکز فیلم را بر نقش زن در حفظ بنیاد خانواده قرار دهیم. متاسفانه سینمای ایران نگاه درستی به زن ندارد و همواره در خلق شخصیت‌های زنانه به ترویج باورهای غلط روی می‌آورد. من اعتقاد ندارم وقتی یک خانواده‌ای دچار مشکل مالی می‌شود زن‌ها به سمت رفتارهای غلط در جامعه برای امرار معاش روی می‌آورند.
این نگاه غلطی است که در فیلم‌های ایرانی رواج پیدا کرده است. همواره در فیلم‌هایم سعی کردم نگاهم به زن ایرانی همراه با احترام و حفظ جایگاه ارزشمند آن باشد. در این فیلم هم قهرمان اصلی قصه یک زن است که در شرایط سخت زندگی ایستادگی می‌کند و زندگی‌‌اش را نجات می‌دهد.
وی در ادامه با انتقاد از محتوای فیلم‌های سینمایی گفت: متاسفانه ترویج فرهنگ غلط در جامعه جزو جدا ناشدنی سینمای ایران شده است. به غیر از دهه شصت که با فیلم‌های شریف و انسانی روبرو بودیم، در طول این سی سال بیشترین ضربه به فرهنگ را از ناحیه سینما خوردیم. الان در بعضی از فیلم‌های سینمایی شاهد پخش زشت‌ترین و شنیع‌ترین صحنه‌ها هستیم که با هیچیک از معیارهای دینی و ملی و اعتقادی ما سازگار نیست.
در چنین شرایطی ساخت یک فیلم انسانی که سعی می‌کند بر استحکام نهاد خانواده تاکید کند، کار سختی است. اما من سعی کردم همواره نگاهم به خانواده و زنان جامعه همان چیزی باشد که از خانواده خودم وام گرفتم. از مادران و مادربزرگ‌هایمان و شیوه صحیح زندگی آنها می‌توان الگوهای بسیار درستی را در جامعه ایجاد کرد و کارکرد سینما ترویج فرهنگ درست است.
طریقت که سابقه ساخت مستند درباره تاریخ سینمای ایران دارد، در ادامه گفت: گاهی با خودم فکر می‌کنم فیلم‌هایی که در دهه‌های ۳۰ و ۴۰ در سینمای ایران ساخته شد به مراتب شریف‌تر از فیلم‌هایی است که امروز شاهد ساخت آنها هستیم. فیلم‌های امروز هیچ نشانه‌ای از ایرانی بودن ندارند. هیچ المان و خط فکری صحیحی در آن وجود ندارد و این برای فرهنگ ایرانی یک سم مهلک است که سینمایش نمی‌تواند زبان گویای آن باشد.
وی در ادامه گفت: البته جامعه ایرانی هم در سال‌های اخیر بسیاری از اعتقادها و باورهای خودش را از دست داده است. ما امروز شاهد از دست رفتن پیکر واحدی به اسم خانواده هستیم. دیگر مثل گذشته خانواده‌ها دور هم جمع نمی‌شوند و با اینکه همه زیر یک سقف زندگی می‌کنند اما همه از هم جدا هستند. حفظ فرهنگ ایرانی امروز بسیار سخت است؛ اینکه بازهم همه برای خوردن ناهار دور یک سفره جمع شوند و باز حرمت پدر و مادر در خانه حفظ شود. متاسفانه بدیهیات امروز تبدیل به حسرت شده است.
طریقت درباره حضور زنده‌یاد جمشید مشایخی در این فیلم گفت: «اینجا هم باران می‌بارد» آخرین حضور آقای مشایخی در سینما است و حدود ۲۵ روز بعد از فیلمبرداری این فیلم فوت کردند. من در ساخت این فیلم با دو جوانمرد واقعی روبرو شدم. یکی از این جوانمردان واقعی در سینمای ایران زنده‌یاد مشایخی بود که با آن همه بیماری وقتی شنیدند که می‌خواهم فیلمی بسازم گفت من هم کنارت هستم و کمکت می‌کنم.
با آن حال مریضش وقتی در طول فیلمبرداری مجبور بودیم برداشت‌ها را تکرار کنیم، وقتی از ایشان عذرخواهی می‌کردم، می‌گفت: «اشکالی ندارد. درک می‌کنم که گاه اشکالی به وجود می‌آید.» جمشید مشایخی واقعا صبورانه در کنار گروه ایستاد و یک ریال هم از من بابت حضورش پول نگرفتند. این رفتار انسانی و شریف ایشان تا قیامت در ذهن من باقی می‌ماند و همیشه از آن به نیکی یاد می‌کنم.
به نقل از ایلنا، وی با اشاره به حضور تهیه‌کننده فیلم گفت: محمد متوسلانی هم در این فیلم بسیار همراه بود و من جوانمردی بسیاری از او آموختم. ایشان همه جوره کنار فیلم بود و در مقام تهیه‌کننده یک ریال پول از پروژه نگرفت و با اینکه در عرف کاری باید ۱۵۰ میلیون تومان پول می‌گرفت تمام آن را به فیلم بخشید. این رفتارها در روزگاری که نگاه همه به زندگی مادی شده است باید جایی در تاریخ ثبت شود. من نامه‌ای به اتحادیه تهیه‌کنندگان نوشتم و گفتم باید منش و رفتاری که محمد متوسلانی انجام می‌دهد باید مورد تقدیر قرار گیرد. در زمانه‌ای که کسی از دو تا هزار تومانی نمی‌گذرد ایشان به راحتی از حق خودشان به نفع ساخت یک فیلم مستقل گذشتند.
طریقت درباره اکران این فیلم گفت: الان کشور در شرایط جنگی است. کرونا و ضربه‌ای که به کشور وارد می‌کند کمتر از جنگ نیست و در این زمان اکران فیلم یک ریسک بزرگ است که برای حفظ حیات سینما و باقی نگاه داشتن روحیه و امید در جامعه این تصمیم را گرفتیم.
وی در ادامه گفت: من یکبار از اکران فیلم به صورت آنلاین صرف‌نظر کردم چراکه فکر می‌کنم فیلم اول باید در سینماها اکران شود. در شرایطی که ساخت یک فیلم به طور میانگین نزدیک به چهار میلیارد تومان هزینه دربردارد بازگشت سرمایه در چنین شرایطی بسیار سخت است و اکران آنلاین نمی‌تواند توقع صاحبان فیلم را برای بازگشت سرمایه برطرف کند.
طریقت در پایان با بیان اینکه باید به سبک زندگی کرونایی عادت کنیم، گفت: در این شرایط که کرونا حداقل تا دو سه سال آینده در تمام دنیا وجود دارد باید به شیوه‌ها و راهکارهایی فکر کنیم که بتوانیم در همین شرایط به زندگی ادامه دهیم. در دیگر کشورها سینما هر چند با ظرفیت محدودتر اما به راه خودش ادامه می‌دهد. در ایران هم باید سعی کنیم با نگاه جدید از ظرفیت سینمای ایران برای ایجاد امید در جامعه بهره ببریم. امروز جامعه ایرانی بیش از هر چیزی به امیدواری برای ادامه زندگی نیاز دارد و سینما می‌تواند امیدآفرین باشد./