به گزارش آسیانیوز ایران ؛ عید نوروز، جشن بزرگ ایرانیان، یکی از کهن‌ترین آیین‌های بشری است که همچنان با شور و شوق برگزار می‌شود. این جشن به مدت ۱۳ روز ادامه دارد، اما دلیل انتخاب این مدت زمان برای برگزاری نوروز چیست؟ آیا این عدد صرفاً یک نماد فرهنگی است یا پشتوانه‌ای تاریخی و مذهبی دارد؟
پیشینه تاریخی و اساطیری
در منابع تاریخی پیش از دوره قاجار، اشاره مستقیمی به ۱۳ روزه بودن نوروز یافت نمی‌شود. اما در شاهنامهٔ فردوسی و برخی متون کهن دیگر، از روز سیزدهم فروردین به عنوان روزی خاص یاد شده است.
برخی پژوهشگران معتقدند که ایرانیان باستان دوازده روز ابتدایی سال نو را به افتخار دوازده ماه سال جشن می‌گرفتند و روز سیزدهم را به عنوان پایان جشن‌های نوروزی در دل طبیعت سپری می‌کردند.
ارتباط با تقویم و باورهای نجومی
در سنت زرتشتی، هر روز از ماه نام مخصوصی دارد و روز سیزدهم هر ماه در تقویم کهن ایرانی "تیر روز" نامیده می‌شد که منسوب به ایزد باران و حاصل‌خیزی بود. این روز زمانی مناسب برای برگزاری آیین‌های مرتبط با طبیعت و کشاورزی محسوب می‌شد.
برخی محققان نیز باور دارند که عدد ۱۳ در فرهنگ‌های مختلف به عنوان عددی نحس تلقی مي‌شود. ایرانیان باستان برای دفع نحسی احتمالی، این روز را با جشن و شادی در طبیعت می‌گذراندند که این رسم تا امروز در قالب "سیزده‌بدر" باقی مانده است.
استمرار سنت در دوران معاصر
با گذشت زمان، این سنت در فرهنگ ایرانی تثبیت شد و حتی در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران، روز سیزدهم فروردین به عنوان "روز طبیعت" تعطیل رسمی است. امروزه ایرانیان طبق این آیین دیرینه، در این روز به دامان طبیعت می‌روند، سبزه‌های نوروزی را به آب می‌سپارند و جشن‌های نوروزی را با امید به سالی پربرکت به پایان می‌رسانند.
پیوند عمیق فرهنگ ایرانی با طبیعت
۱۳ روزه بودن نوروز ریشه در اعتقادات اسطوره‌ای، تقویمی و سنت‌های دیرینه ایرانیان دارد. این دوره، علاوه بر اینکه فرصتی برای جشن و شادی است، نشان‌دهندهٔ پیوند عمیق فرهنگ ایرانی با طبیعت و مفاهیم نجومی و آیینی است.