بنابراین مجموع شرایط کشور به گونه ای رقم خورده که مجلس نمی تواند نگاه منطقه ای و استانی به لایحه بودجه سال آینده داشته باشد، امسال منابع درآمدهای نفتی ما محدود شده که پیش بینی می شود این وضعیت برای سال آینده هم تداوم داشته باشد. بنابراین چاره ای جز این نداریم که همین وضع موجود را مدیریت کنیم، اصولا جدا از بحث تحریم ها و مشکلات ناشی از آن، برای نجات کشور راهی جز این نداریم که نگاه های محلی را دور بریزیم و نگاه ملی به بودجه داشته باشیم.
این در حالی است که برای تکمیل و اتمام همین پروژه های موجود حدود ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز داریم اما اعتباری که برای سال آینده در اختیار داریم ۳۰ تا ۴۰ هزار میلیارد تومان است. در واقع مشکل در اینجاست که تعداد قابل توجهی از این پروژه ها به دلیل همین نگاه های منطقه ای و استانی در سال های گذشته کلنگ زنی شده است.
آسیب دیگر ناشی از نگاه های منطقه ای و استانی این است که همین منابع محدود هم تکه پاره می شود و در نتیجه سالی ۴۰ درصد از همین ۴۰ هزار میلیارد تومانی هم خسارت تاخیر پروژه ها است. اما واقعیت این است که اگر در گذشته نگاه ملی داشتیم چنین اتفاقی رخ نمی داد.
اما یکی از مشکلات ما در رابطه با این موضوع، نداشتن آمایش سرزمین است. اگر آمایش سرزمین داشتیم و با هم تفاهم می کردیم امروز جر و بحثی هم رخ نمی داد. در همین رابطه به نظر می رسد که اگر بخشی از بودجه استان ها به سمت آمایش سرزمین و سایر ضرورت ها برود، بخشی از مشکلات فعلی هم حل و فصل خواهد شد.
تلاش ما در کمیسیون تلفیق بودجه هم این است که نگاه ملی به لایحه بودجه ۹۸ حاکم باشد و حتی الامکان از حاکم شدن نگاه های منطقه ای و استانی جلوگیری کنیم. این موضوعی است که اعضای کمیسیون تلفیق مجلس به آن عقیده و باور دارند و تلاش خواهند کرد که آن را اجرایی کنند.