همه می دانیم که دلواپسان، تمام هم و غم خود و انرژی شان را صرف این کرده اند که این لایحه تصویب نشود.
رییس جمهوری اما این مصوبه را می خواهد و تصویب آن را به عنوان پیش شرط کانال مالی با اروپا لازم می داند.
پیش تر جواد ظریف وزیر خارجه در مجلس شورای اسلامی به صراحت گفته بود: «ممکن است تصویب آن مشکلی را حل نکند اما تصویب نکردن آن قطعا مشکلات تازه ای را ایجاد می کند» و چنین بود که مجلس شورای اسلامی تصویب کرد و شورای نگهبان هم که ایراد گرفت در عین رفع برخی اشکالات بر مصوبه اصرار ورزیدند و حالا به مجمع رسیده است.
اتفاق جالب این است 24 میلیون ایرانی به فردی رأی داده اند تا ریاست جمهوری را بر عهده گیرد و عالی ترین مقام رسمی کشور پس از رهبری باشد ( تعبیر قانون اساسی در اصل 113). به نمایندگان مجلس هم رأی داده اند. لایحه را هم دولت متبوع همان رییس جمهوری به مجلس برده و تصویب هم شده ولی دو سال است که پشت سدهای دیگر گیر کرده است و می رود و برمی گردد و قفل شده است.
قفل پالرمو یا هزارتوی قانون‌گذاری در ایران
اگر رییس جمهوری منتخب مردم و نمایندگان مجلس شورای اسلامی صلاحیت بررسی این موضوع حیاتی را ندارند صلاحیت چه را دارند؟
مردم برای چی رأی می دهند؟ تازه مگر این منتخبان از فیلترهای مختلف نگذشته اند؟
طرفه این که اصول گرایان سه سال پیش اصرار داشتند برجام به مجلس برود و شورای عالی امنیت ملی را کافی نمی دانستند. امسال اما اصرار دارند مجلس کافی نیست. اصل بحث آنان این است که دوست ندارند تصویب و اجرا شود و کاری به مجلس و مجمع ندارند. دوست ندارند تصویب شود. انگار دوست دارند دولت زمین گیر شود. هم طلب ارزانی می کنند و هر راهکاری را مردود می دانند و شعار می دهند.
قراین اما حاکی است که حسن روحانی این مصوبه را «می خواهد» واز این رو احتمال تصویب با همه مخالفت ها زیاد است. اتفاقا فضاسازی می کنند چون نگران اند با توافقاتی در سطح بالا به تصویب بینجامد و گرنه اگر خیال شان از رد راحت بود، این همه فضاسازی نیاز نبود.
قفل پالرمو یا هزارتوی قانون‌گذاری در ایران
اصول گرایی ایرانی از یک طرف در نماز جمعه از گوشت 100 هزار تومانی گله می کند و هم زمان اجازه نمی دهد دولت موانع پیش رو برای ارتباط مالی با اروپا را دارد. انگار گوشت را باید کاشت و انگار نه انگار که گوشت گران شده چون دامدار درگیر خوراک است و خوراک بدون گشایش ارزی تأکین نمی شود و گشایش ارزی در گرو کانال مالی است.
روحانی بر سر هر موضوع که کوتاه بیاید در این فقره نمی تواند و شاید بیم واکنش او سبب شده باشد امروز به نتیجه نرسند یا بگویند به نتیجه نرسیده اند یا منتظر تصمیم در سطحی دیگر باشند.
آقای توکلی البته گفته تا پایان بهمن فرصت داریم و ما مردمان دقیقه 90 هستیم و شاید منتظرند ببینند کانال مالی اروپا باز می شود یا نه.
با هر حساب و کتاب احتمال تصویب یا ضرورت تصویب اف.ای. تی .اف زیاد است و جای نگرانی نیست و روحانی به هر شکل که شده آن را می قبولاند.
افسوس اصلی اما جای دیگری است. 68 سال پیش و در سال 1329لایحه ملی شدن صنعت نفت را در کمتر از یک ماه تصویب کردند و حالا دو سال است درباره پالرمو بحث می کنند.
اگر مجلس قانون گذاری داریم چرا این پروسه این قدر طولانی و از نهادهای انتخابی خارج شده و اگر نداریم چرا خیال همه را آسوده نمی کنند؟