علیه «سوزندگان» و «سازندگان» امید

۲- بعد از جناب هاشمی رفسنجانی، مردان سیاست در این کشور، عموما در دو دسته جای گرفته اند: گروهی خود را اصلاح طلب خواندند و گروهی خود را اصول گرا. اصلاح طلبان چنین نشان می دادند که می خواهند در برابر اصول گرایان(که به باور اصلاح طلبان، آنان پرچم اسلامیت و اصول بنیادین نظام را در دست دارند)، پرچم اصلاحات به نفع مردم و جمهوریت را به اهتزار درآورند!
۳- بازیِ روزگار چنین رقم خورد که بعدِ احمدی نژاد که از نردبان اصول گرایان بالا آمد و بعدها خود را جدا نمود، اصلاح طلبان و اعتدالیون(که اکنون مایلند حساب شان را جدا نگه دارند)، از فضای برآمده از عملکرد حلقه احمدی نژاد، بهره جستند و بر قوه مجریه و مناصبی دیگر دست یافتند.
۴- رخ دادها نشان می دهد که بخش مهمی از مردم و شهروندان، مدتهاست که از این دو عبور کرده و هر دو را تمام کرده اند. یک دلیل چنین گریزی، رفتار این هر دو طیفِ سیاسی بوده است...در بزنگاه مردم و خود، سیاسیون دو طیف، مردم را رها کردند و در مقابل،خود و حلقه و نهادِ خود را تکریم کردند.
اکنون نیز آفتاب آمد دلیلِ آفتاب...کسانی لیست امید ساختند و به شورای شهر روانه کردند...آنها شهردار گذاردند و معاون ِشهردار که پورش به سید وآقا متصل است(!)، قواعد برای اداره شهر تقدیم نموده است.شهردار تازه آمده پذیرفت و شوراییان امید هم تصویب کرده اند...یک قاعده ساده و آسان و زودبازده، همین مصوبه اخیرشان است: اخذ پول از مردم برای تردد در شهر تهران به بهانه رفع آلودگی و با ماشین پول ساز زوج و فرد...اقدامی بی سابقه که حتی اصول گرایانِ قالیبافی و چمرانی هم نکردند!
و البته باید دانست که این قانون نوساز احتمالا در استمرار ایده اولیه و ناکام قبلی است که نیامده، ناکام شد: ابتکار اخذ پول از تونل های تهران!
۵- در روز تصویب"لایحه تعیین نرخ عوارض تردد در محدوده های مرکزی شهر تهران " از میان لیست امید جز احمد مسجد جامعی که به فلسفه صواب اصلاح طلبی پایدار ماند(و یکی دیگر)، بقیه رای دادند به دست بردن در جبیبِ مردم. چیزی که مسجد جامعی نهی شان کرد اما گوشی آن را نشنید. حرفهای مسجد جامعی(ر.ک: پایگاه وب شورای شهر تهران)، از منظرهای دیگر هم خواندنی است: "به نظر می رسد ما فقط می خواهیم شکلی کار کنیم. طرح می آوریم و می گوییم در فلان کمیسیون امضا شده ، الان هم وقت نداریم پس زودتر تأیید کنید و بلافاصله تصویب می شود. قرار بوده از این طرح ۵۰۰ میلیارد حاصل شود که ۲۰۰ میلیارد حاصل شده. حالا قرار است ۲۰ درصد هم اضافه کنیم؟ به چه اضافه کنیم؟ چرا اضافه کنیم؟ ما در جیب مردم دست کردیم. می‏گوییم شهرداری دوره پیشین کارمند زیاد گرفته نمی دانیم چه کارکنیم؟ بدهکار است نمی دانیم چه کارکنیم؟ ساده ‏ترین کار این است که ۲۰ درصد به این عوارض اضافه کنیم ۲۰ درصد به آن یکی عوارض اضافه کنیم. نمی دانیم که مردم دارند با سختی زندگی می کنند. ما در همین منطقه ای زندگی می کنیم که این ترددها هست. در رفت و آمد عادی و با وسائل عمومی هم دچار مشکل هستیم... وقتی چنین طرحی را مطرح می کنیم نباید یک گزارش از آنچه قبلا اجرا شده بگیریم؟ ببینیم کدام یک از اهدافش محقق شده است که حالا بخواهیم افزایش نرخ عوارض هم در آن ببینیم؟ پارسال که با عجله تصویب کردیم. امسال هم که می گوییم وقت می گذرد همین امروز آخرین فرصت تصویب است در حالی که ما نه گزارشی گرفتیم نه نظر سنجی داریم و نه هیچ."
۶- پیش تر در یادداشتِ کوتاه "سرمایه‌های اجتماعی و تونل‌های نومیدی" و از منظر یک صاحبنظر در حوزه برنامه ریزی و توسعه، انذار دادم که" سرمایه اجتماعی بستر و شرط لازم برای شکل گیری حکمرانی خوب است...در زمانه مصائب پولی و مالی، این اصل را به بایگانی نفرستیم...وگرنه ضرر می کنیم حسابی...اصلاح طلب و اصول گرا هم ندارد...نشود داستانِ تلخ من راضی، تو راضی...!"
حال نیز همان را یادآوری می نمایم.
و علاوه بر آن، امیدوارم در چهل سالگی انقلاب اسلامی، بیشتر اندیشه کنیم و بیشتر اندیشه کنند در باب حکمرانی بعد از انقلاب اسلامی و نیز سیاستِ بعد از انقلاب و نیز آن هوای دلپذیر که قرار بود بیاید!
کاش گذشته چراغ راه آینده شود...کاش اگر عمری بود، مردم خادمان وفاداری به خود انتخاب کنند...کاش ممیزان هم در مورد فرجامِ ممیزی های شان، بیشتر اندیشه کنند... و کاش اکنون که امید سازان به پلِ عافیت رسیده اند، اندکی هم به فلسفه اصلاح طلبی از نوعی که مسجد جامعی بدان چشم و دل داشت، توجه نمایند و به میثاق اصلاح طلبی قدیمی شان نگاه نمایند و به امیدکاران، انذار دهند که این رسمش نیست...قرار نبود که این شود!
و کاش وزیر کشور و دولتی که در زمانه مصائبِ ناشی از تحریم، حداقل بلیط راه آهن را برای نوروز ۹۸، گران نکرده است، اجازه ندهد معاون پیشین و مستعفی راه آهن، در جایگاه جدیدش، راه شهروندان تهرانی را سد نماید و مردم را به رنج بلاوجه بیفکند!