کمبود برق درایران و د رپی آن استفاده از مازوت به عنوان سوخت در نیروگاه ها و دو برابر شدن میزان دی اکسیدگوگرد و آلودگی هوا یکی از موضوعاتی بوده که همیشه مطرح شده است. از طرفی در بیشتر کشورهای جهان گاز وجود ندارد، به همین علت برای سوخت نیروگاه ها از زغال سنگ و نفت کوره استفاده می شود.
همچنین در کشورهای پیشرفته برای جلوگیری از آلودگی هوا بر روی دودکش نیروگاه ها فیلترهای مخصوصی نصب شده که مانع از انتشار آلودگی هوا و محیط زیست می شود. ولی متاسفانه در نیروگاه های ایران چنین تجهزات و تکنولوژی وجود ندارد و این موضوع باعث شده تا در کلان شهرهایی که در اطراف آن نیروگاه وجود دارد، وضعیت هوا بسیار ناسالم و آلوده باشد.
هم اکنون روزانه در حدود ۱۹۰ میلیون لیتر انواع فرآوره ها مانند گازوئیل تحویل نیروگاه های کشورمی شود که نزدیک به ۱۳ میلیون لیترآن نفت کوره است. علاوه بر این از مازوت در نیروگاه ها و برخی صنایع هم استفاده می شود. هر چند مسوولین دولتی استفاده از مازوت را بارها انکار کردند، ولی سرانجام وزیر نفت تایید کرد که به دلیل تحریم ها و عدم صادرات مازوت، چاره ای جز سوزاندن این سوخت به شدت آلاینده در داخل نیست.
حتی در این ارتباط رییس سازمان محیط زیست هم گفته بود،مردم باید بین قطعی برق و مصرف مازوت یکی را انتخاب کنند. جدا از مشکل تامین سوخت هایی با درصد آلودگی کمتر در نیروگاه ها موضوع کمبود و قطع برق در کشور نیز از معضلاتی بوده که در طی سال های گذشته زندگی و اشتغال بسیاری از مناطق شهری وروستایی را دچار اختلال کرده است. به طوری که برخی ازشهرها و دیگرمناطق کشور بارها در ساعت مختلف تجربه خاموشی را داشته اند. حتی در این بین وزارت نیرو برای تامین برق مورد نیازبخش خانگی مجبور شده برق چند سازمان دولتی را که در کاهش مصرف برق همکاری لازم را نداشتند، قطع کند.
در حالی که ایران یکی از کشورهایی در جهان است که بیشترین یارانه های انرژی را پرداخت می کند. به طوری که در سال ۲۰۱۵ میلادی با پرداخت ۴۷میلیارد دلار، سال ۲۰۱۶با ۳۵ میلیارد دلار و۲۰۱۷ در حدود ۵۱۰۲ میلیارد دلار، سال ۲۰۱۸ نیز۴۹۰۲۴ میلیارد دلار یارانه انرژی پرداخت شده است. البته هدف دولت از پرداخت یارانه انرژی برای دستیابی به عدالت اجتماعی بود، اما در عمل با پرداخت یارانه ها دهک های بالای جامعه سهم بیشتری را بردند و شرایط برای خانواده های کم درآمد سخت و دشوارتر گردید. هر چند بخشی از یارانه های انرژی به صورت غیرنقدی پرداخت می شود. اما نحوه پرداخت آن به شکلی بوده که به دست طبقه نیازمند واقعی نمی رسد و در این بین ثروتمندان بیشترین بهره را از یارانه های انرژی دریافت می کنند و برنامه ای که قراربود منجر به کاهش نابرابری باشد به افزایش آن دامن زده است.
ازآنجایی که ایران از کشوری غنی از لحاظ منابع انرژی در جهان است با این حال نتوانسته از ظرفیت های قابل توجهی که در حوزه انرژی به خصوص برق داشته به درستی استفاده کند و حتی مسوولین دولتی نیز بارها مردم را بخاطر مصرف بالای برق و گاز مورد ملامت قرارداده اند .علاوه بر این برای کاهش مصرف آب و برق دولت طرحی را با نام «برق امید»ارایه کرده است. در این طرح اشخاصی که آب و برق کمتری مصرف کنند مبلغی به عنوان منابع صرفه جویی دریافت خواهند کرد؛ در حالی که دولت مردم را تشویق به رعایت و کاهش مصرف می کند و با تمام کمبود منابع انرژی مانند برق صادرات آن به کشورهای عراق،ترکیه،افغانستان،پاکستان،ارمنستان،نخجوان،ترکمنستان وجمهوری آذربایجان انجام می گیرد.
درضمن برطبق آمارها قدرت تولید برق ایران۶۴ هزارمگاوات است و به طورمتوسط تنها یک سوم برق و در حدود نیمی از گاز کشور در بخش خانگی مصرف می شود و مابقی آن در مزارع، بخش صنایع مرغداری و حوزه های دیگر استفاده می شود.از سوی دیگر برق نه تنها در ایران بلکه در دیگر کشورهای جهان محور بسیاری از فعالیت های توسعه ای محسوب می شود. به همین علت قطع آن در کنار تاثیر منفی در زندگی و اشتغال مردم به روند تولید صنایع و کارخانه های که با خاموشی مواجه می شوند، نیز خواهد گذاشت.آیا بهتر نیست بجای قطع برق، دولت با نظارت بر استفاده صحیح از منابع ملی وبا سرمایه گذاری دراین بخش اقدام به ساخت نیروگاه های آبی،بادی وخورشیدی کند و برق کمتری هم به دیگر کشورها صادر شود./