برخی مسئولان و همچنین برخی از کارفرمایان ، حق کارگران را همچون نوشابه ای گوارا می‌پندارند که بر روی آن نوشته شده "خنک بنوشید" دریغا که این حق خوردن ندارد و از زهر مار تلخ‌تر است.
روی سخنم با آن دسته از مسئولانی است که به بهانه های مختلف از ادای حقوق کارگران و پرداخت دستمزد امتناع می‌ورزند ؛ بهانه هایی از جنس تحریم ، عدم بودجه ، کم‌کاری پیمانکار و الی ماشالله بهانه های دیگر...
حال این سوال در ذهن هر انسان حق جویی نقش می‌بندد که چرا بهانه های مذکور فقط و فقط برای کارگران مظلوم صدق خواهد کرد؟! و آیا مشکلات اقتصادی، گریبان فرد مسئول را نیز خواهند گرفت؟
کارگران و پاکبانانی را سراغ دارم که چندین ماه است که دستمزد دریافت نکرده اند و هرگاه از مسئول مربوطه حقوقشان را طلب می‌کنند ، با این پاسخ روبرو می‌شوند که بودجه نیست لذا اگر تمایل به ادامه همکاری ندارید اجباری در کار نیست و شما را به خیر و ما را به سلامت ؛ جناب آقای مسئول از کدام خیر و کدام سلامتی حرف می‌زنید؟ آیا وجدان را با میزان بودجه می‌سنجند؟
انداختن توپ در میدان پیمانکار از دیگر روشهایی است که برخی از مسئولان در توجیه عدم پرداخت حقوق کارگران بکار می‌برند گویا این پیمانکار از فضا آمده و جناب مسئول هیچ مسئولیت و یا نقشی در پایبندی پیمانکار به مفاد قراردادی که بین طرفین عقد می‌شود ، ندارد !
برخی مسئولان علاوه بر زایل کردن حقوق مادی کارگران، به این قشر زحمتکش توهین نیز می‌کنند.
بر فرض که از مسائل مادی و عدم پرداخت معوقات کارگران گذر کرده و این معضل را متکی به تحریم ها بدانیم، اما چگونه می‌توان از مسائل اخلاقی و توهین به کارگران گذر کرد؟ آیا ادب نیز در لیست تحریم‌های خصمانه آمریکا قرار دارد؟ آیا ادای احترام به این قشر زحمتکش منوط بر اختصاص بودجه های کلان خواهد بود؟
جناب آقای مدیر هرچند که ادب گران ترین کالای جهان است اما آن را می‌توان با ارزان ترین قیمت خریداری کرد ؛ کافیست که خریدار باشید.
راستی ؛ آن نوشابه است که بایست خنک بنوشید ، نه حقوق کارگران.../
نویسنده:سیدمحمد شاهزاده صفوی