حالا در آستانه سال جدید به نظر می رسد ضروری است تغییری جدی در عرصه سیاستگذاری در ایران رخ دهد. دولت ایران دولتی فربه است که وظایف فراوانی را برای خود تعریف کرده است.
این مسئولیت بالا، بی تردید دولت‌ها را از سیاستگذاری درست و دقیق باز می دارد و همین امر سبب می شود مشکلات عمده خود را نشان دهد. برخی درباره خروج دولت از اقتصاد صحبت می کنند اما امروزه بسیاری به این نتیجه رسیده اند که دولت ها باید در جایگاه درست بایستند، نه اینکه از اقتصاد خارج شوند. وظایف دولت ها سرمایه گذاری در حوزه های عام است، به عنوان مثال تلاش برای سرمایه گذاری در حمل و نقل عمومی، بهداشت و درمان و ... در حوزه وظایف دولت‌ها تعریف می‌شود از سوی دیگر فعالیت اقتصادی و بنگاه داری و ... باید در اختیار بخش خصوصی باشد. این بدان معناست که دولت ایران نیز لازم است از صندلی کنونی خود بلند شود و بر جایگاه درستی بنشیند تا نتایج کارهایش ثمربخش باشد.
دولت ها لازم است با سیاستگذاری دقیق، فضا را برای فعالیت بخش خصوصی آماده کنند اما آیا فضای کسب و کار در ایران بهبود یافته است؟
نیازی به توضیح واضحات برای پاسخگویی به این بخش نیست. به نظر می رسد برای ۳۶۵ روز پیش رو در سال ۱۳۹۸ ضروری نیست که ۳۶۵ برنامه مطرح شود تا از میان این همه یکی نیز به نتیجه نرسد.
من به عنوان یک معلم قدیمی اقتصاد امیدوارم دولت امسال تنها و تنها یک اولویت را شناسایی کرده و حل مشکل در آن بخش را در دستور کار قرار دهد. به عبارت دیگر تنها یک بحران ایران در سال ۱۳۹۸ اگر حل شود، انبوهی بحران ریز و درشت با آن حل خواهد شد.
لازم به طرح ایده های آرمانی نیست. کافی است دولت بر صندلی مناسب شان خود بنشیند، صندلی متناسب با شان سیاستگذار، در این صورت تصویری دقیق از اقتصاد ایران پیش رویش قرار می گیرد که شناسایی مشکلات را برایش تسهیل می نماید.
در این حالت تصمیماتی که برای بازگشت ثبات، کنترل تورم و ... اتخاذ می کند دیگر مقطعی نخواهد بود و بی‌تردید همین مهم می تواند زمینه رفع مشکلات را فراهم نماید.