کیمیا گر سر برهنه

به گزارش آسیا نیوز، کیمیا علیزاده بعد از دو پیروزی درخشان در برابر ناهید کیانی و جید جونز انگلیسی، با قبول شکست مقابل حریفانی از روسیه و ترکیه حذف شد و دستش به مدال المپیک نرسید. کیمیا که برای تیم پناهندگان مبارزه می کرد، در صورت دستیابی به مدال تاریخ ساز می شد و به عنوان اولین مدال آور کاروان تیم پناهندگان سازمان ملل در مسابقات المپیک، نام خودش را در تاریخ ثبت می کرد! 

طبیعی است که در ایران و بعد از این اتفاق، مردم به دو دسته تقسیم بشوند و یک گروه او را تا حد شیطان تنزل داده و حتی مدعی شوند اگر او حجاب داشت، مدال می آورد و گروه دیگر از او اسطوره بسازند! این دو طبقه جامعه سالهاست که همیشه در مقابل هم اینگونه موضع و گارد می گیرند، درست مثل زمانی که آنطرفی ها برای فقرا و آشغال گردها اشک می ریزند و می گویند حاجی! مکه نرو و حج تو اینجاست و حاجی ۸ بار به حج مشرف شده هم در جواب می گوید اگر تو راست میگویی تایلند و آنتالیا نرو پول سفرت را به اینها بده و اینچنین است که سر اشغال گردها همچنان در سطل های زباله، فرو رفته و حاجی ها و دکترها و مهندس های قلابی و الکی خوش همچنان به سفر حج و پاتایا و آنتالیا مشغول!

من نگاهم به کیمیا علیزاده شبیه هیچکدام از این دو صف آرایی نیست. به تصمیم کیمیا علیزاده برای مهاجرت و حتی پناهندگی احترام می گذارم و حق طبیعی او می دانم که هر وقت صلاح کار و زندگی اش را در آن دید از این حق طبیعی خود استفاده کند اما به آرمان ها و آرمان گرایی اش نمره زیر ده می دهم! آرمان گرایی او به قدری سطحی بود که حتی شوهرش در کنفرانس مطبوعاتی او در آلمان و بعد از پناهندگی اش خیلی ریز گفت: گوه نخور!(با عرض معذرت)

آرمان کیمیا فقط و فقط در حجاب اجباری خلاصه می شد که خود نگارنده نیز با آن سخت مخالفم در حالیکه او می توانست به عنوان یک ورزشکار مطرح و سلبریتی آرمان ها و دغدغه های دیگری همچون دفاع از حقوق مردم کشورش در زمینه های مختلف داشته باشد. در حقیقت این فرق بزرگ بسیاری از سلبریتی های ایرانی با همتایان خارجی خود است و شاید یک دلیل محبوب نبودن آنها در نداشتن همین آرمانها و دم دستی بودن دغدغه های آنها باشد. تنها دغدغه کیمیا، حجاب اجباری و به قول خودش رهایی از آن سرکوب بود و او نمی توانست از سرکوب های دیگر خودش حرفی بزند چرا که  بخاطر یک مدال برنز از شمش طلا و سکه بگیرید تا آپارتمان و پول نقد جایزه گرفته بود. این اتفاق حتی در آمریکا و اروپا هم رخ نمی دهد و اگر به اخبار مربوط به جوایز مدال آوران آمریکا و اروپا نگاهی بیندازید می بینید که گاهی اوقات این جوایز برای مدال طلا از بیشتر از ۲۵ هزار دلار تجاوز نمی کند( آنهم قبل از کسر مالیات)

اتفاقا در ایران سلبریتی هایی نظیر کیمیا علیزاده از امتیازات و مزایایی برخوردارند که در هیچ جای دنیا وجود ندارد. برای مثال سارق گردن بند علی دایی که چهره سرشناسی است، بعد از رسانه ای شدن به فاصله ۲۴ ساعت دستگیر و به سزای عملش هم رسید و گردن بند ضخیم طلا با احترام به علی آقا باز گردانده شد اما از دزد ۱۱ سال پیش روزنامه ۹۰ که حقوق یکماه حداقل ۵۰ نفر و همه کامپیوترها را به تاراج برد، هیچ خبر و اثری نیست! خب اگر این اسمش امتیاز ویژه برای سلبریتی های ایرانی نیست، پس چیست؟

کاش کیمیا و امثال کیمیا که در ایران از امتیازات ویژه و استثنایی برخوردار هستند از محبوبیت و شهرت خود به نفع مردم کشورشان استفاده کنند، مردمی که تمام پاداش ها و جوایز آنها نه از جیب مسئولان بلکه از حق آنها گرفته و کسر می شود. اعتراض و پیگیری یک سلبریتی در مواردی همچون سیل زدگان، زلزله زدگان، حقوق زیر پا گذاشته مردم، دروغگویی و خیانت مسئولان نظیر آنچه در خوزستان و سیستان و بلوچستان رخ می دهد واجب تر و اولی تر و به صلاح ملک و مملکت بیشتر وگرنه سلبریتی های بخصوص ورزشی یقه دیپلماتی و هضم شده در سیستم دولتی و بخور بخور کم نداریم....