آخرین نفس های برجام

آنچه که مشخص است این است که اکثر سیاستمداران ایرانی می دانستند که اقتصاد اروپا که کاملا در دست بخش خصوصی است و اکثر شرکت‌ها و بانک‌هایی که با آمریکا مراوده دارند و روابط با ایران بخش کوچکی از حجم روابط آن شرکت‌ها با جهان و بخصوص با آمریکا می باشد حاضر نیستند ریسک روابط با ایران را بپذیرند؛ بنابراین به چه دلیل دولت ایران همان یکسال پیش همزمان با خروج آمریکا از برجام نپذیرفت که  دیگر برجامی وجود ندارد و روز به روز که میگذشت دولت ایران  تنها هزینه گزافی برای ادامه برجام
پرداخت میکرد و آنچه که در این یکسال بر مردم ایران گذشت بیشتر اثرات روانی اقدام آمریکا بوده است.
آیا واقعا دولت ایران فکر می کند  با دادن مهلتی ۶۰ روزه به اروپایی‌ها می تواند به توافقی جدید دست پیدا کند و راه حلی جدید برای دور زدن تحریم‌های نفتی و بانکی آمریکا بیابد حال که تحریمهای جدید آمریکا به صنعت پتروشیمی و محصولات نفتی رسیده است دولت ایران دریافته است که می تواند از برجام خروج مرحله ای داشته باشد آنچه که مسلم است این است که طبق نظر بسیاری از سیاسیون عقب نشینی تمام عیار ایران و عدم اقدام متقابل در مقابل تحریم ها، مشابه آنچه در یک سال گذشته اتفاق افتاد، بهترین امتیاز برای آمریکا بوده است، تا هم نفت خود را راهی بازارها کند و هم به دور از هیاهو  و با کنترل شرایط، امنیت سرمایه گذاری خود و شرکا در خاورمیانه را تضمین کند بنابراین انفعال ایران در این مدت اشتباه استراتژیک بوده  نه به قول رئیس جمهور انتخاب استراتژیک!