امپریالیسم بیش از یک قرن است که به این رویه اش ادامه می دهد و صحنه گردان تاریخ بشری است .
هرچه به اوحمله کردند نه تنها از پای نیافتاد بلکه بالنده تر شد . ایالات متحده ی آمریکا در اوج جنگ ویتنام ، دست به تسخیر ماه زد !
دوجنگ بنیان افکن جهانی اول و دوم آن را شکوفاتر کرد .بااین اوصاف هستند کسانی که هنوز هم از این ما وقع آموزنده درس عبرت نگرفته اند بر این باورند که راه مبارزه با آن رودرروئی آشکار و نهان نظامی است .
گران سنگ درس تاریخی بیش از یک سده ی اخیر این است با ساز وکارهای نظامی نمی توان به جنگ امپریالیسم رفت .
از آنجا که نظام سرمایه داری جهانی بالکل از منافع مردم می رباید تا به بقاء خود ادامه دهد ، برای مبارزه با آن تنها یک راه حل معتبر تاریخی وجود دارد ، آگاه کردن مردم ابتدا در سطح محدوده ی جغرافیائی کشور خود ، سپس منطقه وجهان .
شعاردادن که امپریالیسم ببر کاغذی است و در حال فرو افتادن ، خلاف واقع گفتن و به بیراهه کشاندن مردم است . یکی یا چند تائی از اریکه قدرت کنار می روند و جای شان را به جانشینان بدتر از خودشان می دهند و دائم این سیکل معیوب تکرار می شود .
تا دیروز انگلستان و هم پیمانان به ظاهر معارض اش بودند ، امروز ایالات متحد آمریکاست و دیگرانی بافاصله های دور از اوو چه بسا در آینده چین . همگی سرشتی واحد دارند . همگی بلا استثنا در مکیدن خون مردم وبه یغما بردن انواع منابع آنان قدر مشترک دارند.
تنها راه چاره و علاج قطعی واقعه در مبارزه با امپریالیسم در کلیه ی سطوح وابعاد وجودیش ، بالابردن روز افزون آگاهی مردم است ، وآ ن هم آگاه کردن واقعی آن هاست .
آخرین دستآورد جهانی در مقابله با این مهم ، قبول دموکراسی و حرکت پرشتاب به سمت آن است . بدون پذیرش دموکراسی و ابعاد کثیر الوجوه آن که در راس آن آ زادی مطبوعات است ، منافع امپریالیسم جهانی نه تنها پا بر جا می ماند بلکه همچنان به رشد سرطانی خود ادامه می دهد .
در تحلیل نهائی حربه ی نظامی ، چه با وجود دموکراسی و چه در شرایط فقدان آن دام بلاست ، ومعادله را به نفع آن پیش می برد .
برنارد شاو طنز پرداز شهیر انگلیسی جمله ای دارد که بسیار قابل تامل است ، او می نویسد : من دوست ندارم با خوک کشتی بگیرم ، چون هم کثیفم می کند وهم از این کار خوشش می آید !