دوستان در صفحه ی 5 روزنامه شرق 25/3/98 در مقاله ای بسیار ارزشمند با عنوان " مذاکره ی غیر محتمل " به منظور خروج ج.ا.ایران از بن بست فعلی پیشنهادهای زیر را مطرح کرده اند :
1ــ تجارت تهاتری برابر فروش نفت .
2ــ فشار بر کشورهای اروپائی برای راه اندازی اینس تکس (استمرار 10 میلیارد دلار واردات نفت وبه همین مقدار صادرات کالا به ایران )
3ــفروش امانی نفت ( که در تحریم قبلی انجام شد )
4ــ استفاده از ظرفیت کشورهای همسایه برای فروش صادرات نفت به هر صورت ممکن .
5ــ تسویه ی پول نفت باسرمایه گذاری در ظرفیت های پالایش نفت .
6ــ فروش نفت ارزان قیمت وباز پرداخت طولانی مدت به کشورهای فقیر .
در نگاه نخست همه ی رهنمود های عاجل فعلی می توانند بسیار مفید تلقی شوند ولی چرا نباید مساله را به شکلی اساسی تر حل کرد .
مثلاً روی پروژه ی اقتصاد بدون نفت کار کرد .
طی فراخوانی جهانی از صاحب نظران تراز اول اقتصادسیاسی در خواست کرد که بهینه ترین طرحی که می توان برای اقتصاد بدون انواع سوخت های فسیلی در ایران در نظر گرفت ، پیشنهاد بدهند .
در این پروژه قطعاً پای فضای دانشگاهی خودمان هم به میان خواهد آمد ؛ و اهالی نظر که ایرانی هستند ولی در سراسر دنیا پراکنده اند به این پروژه جلب خواهند شد .
چرا از الگوئی شبیه نروژ استفاده نشود که در آمد حاصل از صادرات نفت صرفاً همچون سرمایه ی ثابت به بهره کشی گذاشته می شود ؟
چرا نقش نفت را به عنوان عامل تعیین کننده ی سوبسید بالکل حذف نکنیم ودر ازاء آن در زمینه ی آموزش ، بهداشت ، انواع بیمه ها و مسکن ارزان قیمت ونه انرژی وتسهیلات وابسته به آن برنامه ریزی نکنیم ؟
در یک ارزیابی جامعه شناسانه ی تاریخی باید ارزیابی کردخام فروشی سوخت های فسیلی با رویه ی ای که تاکنون اتخاذ شده است چه گلی به سرمان زده است ؟
در هزاره ی سوم میلادی برای آن که زیر پای اصحاب انواع قدرت های جهانی له و لورده نشویم باید همچون آنان برای آینده های دور و دراز ره کارهای سازنده در ذهن و عمل پیشه کرد و صرفاً برای مشکلات حاد زمانه ی مان که حاکی ازعدم دور اندیشی و فقدان پیش بینی آلترناتیوهای علمی بوده است بسنده نکنیم !