شنیدم اسراییلی ها در ازای بازگرداندن استخوان های یک سرباز اسراییلی که سی سال پیش کشته شده است، دو سرباز اسیر سوری را مبادله خواهند کرد.
باز پیشترها شنیده بودم که سفیر کشور هند در ایران برای بازستاندن طلب یک هندی به اصفهان سفر کرد و طلب شرکت هندی را از تاجر ایرانی بازپس گرفت.
شنیدم کارخانه لبنیات کاله در عراق در یک آتش سوزی عمدی یا غیر عمدی، سوخت.
شنیدم دو نفر ایرانی در آتش سوزی مذکور سوختند و به زغال تبدیل شدند. شنیدم کارخانه کاله که بدون کمک بانک های ایرانی یا عراقی و با سرمایه گذاری کارآفرین بزرگ ایرانی راه اندازی شده و به تولید رسیده بود، در این آتش سوزی بیش از ٨٠ میلیون دلار خسارت دید.
اما نشنیده ام یک مسئول یا مقام ایرانی در ارتباط با این آتش سوزی عکس العملی از خود نشان دهد و سفر (ویژه ای) برای بررسی این موضوع و رسیدگی به این حادثه تلخ به عراق انجام دهد.
نشنیده ام مدیرعامل بانکی برای حمایت از بزرگترین و خوشنام ترین شرکت صنایع غذایی کشور، مصاحبه ای انجام دهد و یا برای کمک به بازسازی کارخانه یادشده پیشقدم شود.
و نشنیده ام سفر و مذاکره ویژه ای از سوی عالی مقامان (حداقل برای نشان دادن عزم دولت در پشتیبانی و حمایت از شرکت های ایرانی) برای بازپس گیری غرامت و خسارت و یا کمک به حفظ دستاوردهای سرمایه گذار موفق یک شرکت ایرانی در عراق صورت گیرد.
مسئولان در بسیاری از کشورها برای حمایت از صادرات شرکت های خود در سایر کشورها، از قدرت سیاسی خود استفاده می کنند. شرکت های ترک، کویتی و المراعی عربستان به شدت در تلاش هستند تا جای شرکت کاله را در بازار عراق بگیرند. جای سفیر هند و کسانی مانند او خالی! (رفرنس: دکتر سعید نیکزاد لاریجانی)
بیاییم دقیق تر به این موضوع نگاه کنیم! چرا موضوع کاله به اندازه موضوعات دیگر در رسانه ها بازتاب نداشت؟ اگر خدای نکرده یک هواپیما آن هم نه هواپیمای خطوط دولتی (بلکه از یکی از شرکت های هواپیمای خصوصی) سقوط می کرد یک وزیر تا حد استیضاح نمی رفت؟
اگر یک اختلاس 25 میلیون دلاری در یک شرکت دولتی رخ می داد، ما واکنش نمی دادیم؟ ولی چرا در برابر یک خسارت 80 میلیون دلاری بی تفاوتیم. چرا به این موضوع به اندازه همسر دوم شهردارسابق تهران، به اندازه فرزند اول رامبد جوان، به اندازه پیوستن سرمربی یکی از تیم های داخلی به عربستان نمی پردازیم. همه مقصریم!
کشور و ملتی که نتواند اولویت های استراتژیک خود را شناسایی کند. در دام موضوعات زرد، روزمره و کم اهمیت تر (نمی گویم بی اهمیت) می افتد. توان و زمان ما برای پرداختن به مسایل محدود است. فرض کنیم که ما به صورت متوسط 8 ساعت می خوابیم و بقیه را بیداریم. اینکه من به عنوان مردم کوچه و بازار، به عنوان روزنامه نگار، به عنوان مرجع تقلید، به عنوان مقام مسوول، 16 ساعتی که بیدارم را به چه چیزی بگذرانم و به چه چیزی توجه کنم و چه چیزی را پیگیری کنم، یکی از عوامل تعیین کننده سطح توسعه یافتگی ما خواهد بود.
چرا این همه کنش و واکنش در شبکه های اجتماعی در مورد موضوعات فرعی رخ می دهد اما در مورد کاله نه. چون نه اهمیت دیپلماسی اقتصادی را درک کرده ایم. نه اولویت تولید را، نه اولویت سرمایه گذاری خارجی را. نه اولویت صادرات را. دقت کنید که نمی گویم اهمیت، می گویم اولویت.
به نظرم بهتر است یک عدد سفیر هندی خریداری کنیم که اولویت اقتصاد بر سیاست، اولویت اقتصاد بر موضوعات زرد، اولویت اقتصاد بر مسایل شخصی خانوادگی سلبریتی ها و اولویت اقتصاد بر شعارهای پوچ را به ما یادآوری کند.
ما فقط روزنامه زرد نداریم (روزنامه هایی که به موضوعات حاشیه ای، جنجالی، بی فایده می پردازند). علاوه بر روزنامه زرد، جامعه زرد، نخبگان زرد، مسوولان زرد هم داریم.
تاکید می کنم ما هشتاد میلیون ایرانی هر روز یک میلیارد و دویست و هشتاد میلیون ساعت فرصت داریم، این که این زمان را به چه چیزی تخصیص دهیم، تعیین کننده سطح رفاه و توسعه یافتگی ماست. نمی شود به مدل موی فلان بازیگر پرداخت و انتظار داشت که سرمایه گذاری در های تک افزایش بیاید!