اخذ مالیات از ثروتمندان برای تولید

اخذ مالیات به‌صورت مستقیم و تصاعدی، به کاهش و جذب بخش بزرگی از درآمد و دارایی طبقات ثروتمند و دهک اول منجر می‌شود، زیرا این نوع اخذ مالیات بر سرمایه‌گذاری مولد تأثیر می‌گذارد.
بر اساس سند چشم‌انداز ۱۴۰۴، اقتصاد ایران باید معادل ۹۰ درصد از درآمدهای دولت و بودجه آن را از طریق منابع غیرنفتی به دست آورد؛ در این میان بیشترین سهم نیز به درآمدهای مالیاتی اختصاص دارد؛ ازاین‌رو سیاست‌های مالیاتی که در سال ۹۵ اخذ و طی سال‌های بعد اجرا شده است بر این مهم تأکید می‌کنند.
این مهم است که کالای تولیدشده خریداری و مصرف شود تا ضمن ایجاد درآمد، چرخ اقتصاد نیز بچرخد؛ از سویی دیگر هم‌زمان با افزایش تولید ملی و رفاه اجتماعی، درآمدهای قابل‌تصرف خصوصی و تقاضا برای کالاهای مصرفی نیز افزایش خواهد یافت. این زمان است که اخذ مالیات‌های مستقیم از طریق جذب بخشی از درآمدهای اضافی صاحبان درآمدهای بالاتر، مصرف آن‌ها را برای خرید کالاهای لوکس کاهش می‌دهد و بخشی از درآمد مردم به‌عنوان مالیات توسط دولت اخذ می‌شود؛ بنابراین پول کمتری صرف خرید کالاهای غیر مصرفی می‌شود و تولید به سمت تولید کالاهای مصرفی می‌رود و درآمد دولت از مالیات نیز به دست می‌آید.
در تعاریف اقتصادی، مالیات به‌عنوان ابزاری برای مقابله و مدیریت تقاضای کالای لوکس به شمار می‌رود؛ برای مثال اگر مالیات بر بنزین (کالایی غیر مصرفی و لوکس) افزایش یابد، بخش متوسط جامعه که از اتومبیل خود جهت انجام امور روزمره استفاده می‌کند، مبلغ بیشتری از درآمد خود را صرف خرید بنزین خواهد کرد. در این شرایط درآمد قابل‌تصرف این بخش کاهش می‌یابد و قدرت خرید آن‌ها نیز کاسته خواهد شد؛ بنابراین خودبه‌خود پول خرید بنزین از سبد خانوار آن‌ها حذف می‌شود.
اخذ مالیات به‌صورت مستقیم و تصاعدی، به کاهش و جذب بخش بزرگی از درآمد و دارایی طبقات ثروتمند و دهک اول منجر می‌شود؛ زیرا این نوع اخذ مالیات بر سرمایه‌گذاری مولد تأثیر می‌گذارد؛ ازاین‌رو باید برای بخش تولیدکننده نیز معافیت‌هایی در نظر گرفت تا اثر معکوس مالیات بر سرمایه‌گذاری مولد را کاهش دهد.
این مهم به مدیریت بسیار بالا نیاز دارد. در کشورهایی که اقتصادی پیشرفته دارند، مالیات تنها ابزار انتقال سرمایه به دولت و هدایت آن‌ها به تولید مولد است. از این روست که مردم تأکید می‌کنند باید سرمایه و ثروت دولت افزایش یابد تا بتواند برای آن‌ها رفاه ایجاد کند. دولت با تزریق این سرمایه به فعالیت‌های تولیدی از سفته‌بازی، برج‌سازی و.. دور می‌شود و به حمایت از طرح‌های تولیدی روی می‌آورد؛ بنابراین مالیات ابزاری برای انتقال منابع مالی از بخش غیر مولد به بخش مولد توسط دولت با سرمایه‌های عمومی تلقی می‌شود.
مالیات اشکالات را در حوزه سرمایه‌گذاری ترمیم می‌کند؛ سوای آن مالیات مشوقی برای سرمایه‌گذاری است که دولت با استفاده از آن می‌تواند برای بنگاه‌های اقتصادی بخش خصوصی انگیزه ایجاد کند. زمانی‌که مالیات در طرح‌های پایین و بالادستی اجتماعی و اقتصادی مانند حمل‌ونقل و بهداشت صرف شود، مشکلات زیربنایی سرمایه‌گذار بخش خصوصی را مرتفع می‌سازد و مقدمه توسعه اقتصادی را فراهم می‌کند.
تخفیف و معافیت‌های مالیاتی را نیز می‌توان برای برخی موارد مانند نوع سرمایه‌گذاری و میزان و نوع استهلاک ماشین‌آلات در نظر گرفت. البته سیاست‌های جدید و اخیر مالیاتی به شکلی است که در صورت داشتن فعالیت اقتصادی مناسب، علاوه بر سود و توسعه کسب‌وکار، پس‌انداز چشمگیری نیز عاید سرمایه‌گذار بخش خصوصی خواهد شد.
توسعه اقتصادی در قالب اقتصاد مقاومتی یک زنجیر است و از حلقه‌هایی تشکیل شده است که با متصل نبودن یکی از این حلقه‌ها، زنجیر پاره خواهد شد؛ در نتیجه مالیات مردم و بخش خصوصی همراه با مصرف مناسب دولت در طرح‌های زیربنایی می‌تواند توسعه، رونق اقتصادی و رفاه عمومی را برای کشور به وجود آورد.