به گزارش آسیانیوز، ساناز فرقه: روزه سکوت یکی از روزه هایی است که این روزها خیلی می تواند کاربرد داشته باشد. کمتر ذکر خیری از روزه سکوت در دنیای ارتباطات امروز شنیده ایم. امتحانش ضرر ندارد.
به وقت سحر نیت کنیم و تا زمان افطار در برابر شنیدن حرف هایی که به مذاقمان خوشایند نیست سکوت کنیم و یا به گفتن پاسخی کوتاه قناعت کنیم. آنجا که می خواهیم با بازی لغات و چیدمان آنها در دل جملات، و در نهایت بیان کردن این جملات طعم دار شده با کنایه به مخاطب، برای حق اجحاف شده خود اقامه ی دعوا کنیم و یا اینکه ثابت کنیم ما بیشتر میدانیم، لحظه ایی سکوت کنیم. تامل کنیم.
محک بزنیم که این حرف ها تاچه اندازه می تواند تغییرات دلخواه ما را بوجود آورد؟ آیا براستی موجب احیای حقوق ما خواهد شد؟ آیا قرعه را بنام ما خواهد کرد؟ و یا اینکه فقط تسلا بخش درون لبریز از خشم ما است که با ردیف کردن کلمات آرام بگیریم و به اصطلاح طرف را سرجای خود بنشانیم. غافل از آنکه شاید این سر جای خود نشاندن ها، فقط به بهای از میان رفتن حرمت ها و یا شکستن دل های عزیزانمان تمام شود.
از امداد های غیبی روزه سکوت در زندگی، ذخیره ی نیروی حیاتی ما است. ما در زمان سکوت، در آن لحظه که سرشار از میل به گفتن هستیم، با قناعت در کلام خود می توانیم از انرژی های درونی محافظت کنیم. یادمان نرود که انرژی های ما، سرمایه های راستین ما هستند که متاسفانه بر اثر زیاده گویی به همراه لعابی از عکس العمل ها، در گذر روزهای زندگی خرج می شوند و در نهایت ما را به ورطه ی ورشکستگی نزول می دهند.
البته یک موقعیت بدتر هم وجود دارد که بعد از مکالمات بی سر و ته که فقط به منظور فرونشاندن آتش درونمان است رخ می دهد.
صدالبته بایستی که بگویم یک فاجعه. و آن زمانی است که با بکار بردن منبع واژگان و لغات خود، که به دور از زخم زبان ها هم نیست، خواسته و ناخواسته فاصله هایی عمیق در روابط انرژیکی ما ایجاد خواهد شد. این رنجش ها که در سایه ی گفتن کلمات کوبنده ی ما بوجود می آید، قدرتی باور نکردنی دارد.
دوست را تبدیل به دشمن و دشمن را مبدل به دشمنان ابدی می سازد. شاید اگر در لحظه خشم، با وجود حقانیت ما، روزه سکوت و صبر و تامل داشتیم، و این جمله را که" هر حقیقتی را هم نباید گفت" آویزه ی گوشمان می کردیم، ورق تقدیر بر می گشت و بازی به نفع ما تمام می شد و مدعی در صف دوستان قرار می گرفت.
حق به حق دار می رسید. ولی حالا با شنیدن این جملات تلخ که حقیقت را بر سرش می کوبد، او بندهای کفش خود را محکم تر خواهد بست و مصمم تر از گذشته عزم رفتن خواهد داشت و در نهایت روزی آنقدر از ما دور خواهد شد که گویی هیچ زمانی کنارمان نبوده است.
یادمان باشد که هیچ تضمینی به دیدن طلوع صبح فردا و یا بودن عزیزانمان نیست.
شاید زمانی که بازی با لغات تمام شود و سیراب از گفتن ها شده باشیم، خیلی دیر باشد برای ویرایش و یا حذف کلماتی که بر زبان آورده بودیم، چه به حق و چه به ناحق. شاید دیگر فرصتی برای دیدار و گفتگو نباشد و عزیزانمان به اسیران خاک ملحق شده باشند./