شهردار تهران 31/5/98 درمجمع شهرداران کلان شهر های ایران گفته است : " در جلسه ای که با حضوررئیس جمهور برای موضوع مسکن برگزار شد، تاکید ایشان بر ضرورت توسعه ی مسکن در داخل شهرها بود . پیشنهاد ماهم این بود که شهرداری ها در حریم شهرها بیش ترین قدرت مانور را دارند وتوسعه ی مسکن حیطه ای است که بسیاری از شهرداری ها ی کلان جهان در آن فعال اند ."
وی همچنین ابراز داشته است :" توسعه ی مسکن استیجاری از سوی شهرداری ها می تواند یک نقطه ی عطف باشد ..."
با کنارهم گذاشتن این دوعبارت ، کم وبیش می توان این گمانه را تقویت کرد که گویا شهرداری ها در صدد هستند به منظور تولید مسکن های استیجاری وارد بازار ساخت وساز مسکن شوند .
بدیهی است مشکل مسکن دامنگیر بخش قابل توجهی از مردم این سرزمین است . اما مشکل هر چه بزرگتر باشد راه حل آن نیز دشوار تر است .
جای بسیار تعجب دارد که با وجود تجربه ی به غایت گران سنگ وبلند پروازانه ی مسکن مهر که با پشتیبانی اندوخته های الی ماشاء الله دولت نهم ناکام ماند ، در مجمع شهرداران کلان شهر های ایران چنین ابرازات کارشناسی نشده ای مطرح شود .
مسکن مهر در صدد بود مشکل مسکن را با مالک کردن برخی از مردم حل کند که نتوانست و قوز بالا قوز شد ؛ " نقطه عطف شهردار " جدید الوالد در صدداست مشکل مسکن را این بار با " توسعه ی مسکن استجاری " حل کند !
آنچه منجر به ناکامی مسکن مهر شد این بود که از بدو امر یک کار کارشناسانه ی علمی ، گسترده وعمیق روی آن انجام نگرفته بود . نیاز وافر بخشی از مردم به مسکن به این معنی نیست که از هرراهی می توان ان را برطرف کرد . مملکت در شرایط فعلی آن قدر مشکلات ریز ودرشت دارد که نباید با ابرازات کارشناسی نشده به آن افزود . این که رئیس جمهوری گفت توسعه ی مسکن در داخل شهر ضروری است مستقیماً به این معنی نیست که شهرداری ها یکی پس از دیگری وارد صحنه ی ساخت وساز بشوند ، چرا چون در جهان (!) بسیاری از شهرداری ها ی کلان شهر ها در انجام این امر فعال هستند !
کلان شهرهای ایران با زیرساخت هائی که دارند چه نسبتی با "کلان شهر های جهان " دارند .
سوال جدی از عالی مقامان حاضر در مجمع این است تا کی با مقایسه های نامناسب باید ازحد وحدود واقعی خود فاصله گرفت .
کلان شهری چون پاریس با شورای شهر 300 نفره ی آن با سیستم فاضلاب تاریخی و مترو قدمت دارش ونحوه جمع آوری انواع زباله هایش و هزاران موسسه ی مردم نهاد ریشه دار واقعی اش چه ربطی به تهران بزرگ دارد ؟
چه بهتر بود که در هر قیاسی کلیه ی جنبه های اقتصادی ، سیاسی ، اجتماعی و بالاخص فرهنگی ماجرا از نظر دور نمی شد !
برخی از کارشناسان می گویند باتوجه به رشد جمعیت و تشکیل خانواده های جدید، در سال قریب یک میلیون و400مسکن نیاز داریم ، بخش خصوصی 93 در صد و بخش دولتی صرفاً7 در صد (!)این تولید را به عهده دارند که در نهایت 800 هزار مسکن در سال تولید می کنند . حالا اگر شهرداری ها وارد این حیطه شوند در نهایت چه میزان از این باقیمانده ی انبوه را می توانند جبران کنند ؟
خیلی ساده بطور نمونه در تهران به تنهائی در نهایت نیاز به 80 هزار باب مسکن است شهرداری هم نهایتاً می تواند صرفاً حداکثر 3 هزار واحد مسکن تولید کند ؛ لذا پر واضح است این دخالت کمکی به حل معضل مسکن نمی کند .