بارها بیان شده وشنیده ایم که ج.ا.ایران در شرایط "جنگ اقتصادی "بسر می برد و حتی برخی مقامات پا فراتر از این گذاشته اند و گفته اند جنگ اقتصادی از جنگ نظامی نیز بیشتر به جامعه آسیب می رساند .
مردم هم صرفاً ازاین شرایط جنگی ، در زندگی روزمره ی خود شاهد آسیب های هولناک آن هستند که به رغم انسداد درج آمار از منابع موثق همچنان رو به فزونی است .
حقیقت ماجرا این است که بیش از پنجاه سال است که اقتصاد کشور ما بر راستای اقتصادی به غایت معلول گام برداشته است ودر دوره ی حکمرانی اقتصادی چهاردهه ی سپری شده نیز در بر همان پاشنه ی قبلی چرخیده است ؛ اقتصادی به غایت متکی بر در آمدهای سهل الوصول ناشی از سوخت های فسیلی و خام فروشی و عواقب مرگبار آن ها .
حال که ما در شرایط جنگی اقتصادی قرار گرفته ایم و حلقه ی محاصره ی تحریم ها روز به روز تنگ تر می شود ، اگر ساختارها ی اقتصادی در مسیر تحول قرارنگیرند و همچنان مسیر طی شده تداوم یابد قطعاً سر از ناکجا آباد در خواهیم آورد .
برای آنکه ساختارهای اقتصادی متحول شود ، یعنی آنچه در شرایط فعلی به حکمرانان اقتصادی دیکته می شود ، می بایستی شیوه وروش حکمرانی بر جامعه تغییر یابد .
فشاری که شرایط به غایت سخت اقتصادی فعلی بر دوش مردم وارد می کند تنها زمانی قابل تحمل می گردد که اعتماد عمومی از دست رفته به عملکرد حکمرانان اقتصادی باز گردد .
اعتماد عمومی زمانی باز می گردد که حکمرانا اقتصادی به واقع شرایط جنگی را بپذیرند وبه مقابله ی بی پرده با اشتباهات خود دل بسپارند .
برای آنکه ثابت کنند هدف از رفتارهای فعلی شان صرفاً "جبران کسری بودجه "نیست و قصد اصلاح ساختاری است باید در پیشگاه مردم و در حضور منتقدین خود به اشتباهات پرشمار شان اعتراف کنند و با ترکیب سه عامل عزم ملی ، دانش وابزارهای لازم مسیر غلط چهل ساله را اصلاح کنند .
مردم باید بدانند که چرا دولتی که بیشترین میزان یارانه را در دنیا می پردازد ، مردمانش باچنین تمایزات شدید طبقاتی روبرو هستند ؟
چرا اصلاحات ساختاری تحت هیچ شرایطی بدون متقاعد کردن مردم امکان حصول نیست ؟
چرا تمایل عمومی یکی پس از دیگری راه را بر گشایش گره های اقتصادی باز می کند ؟
حکمرانان اقتصادی که از سابقه ی قابل دفاعی بر خوردار نیستند باید زیر بار فشار فضائی قرار گیرند که به شدت مورد انتقاد قرار بگیرند و اگر انتقادهای سخت را نپذیرفتند ، مقهور تصمیمات مردم قرار گیرند .
دیگر دوره فرافکنی حکمرانا اقتصادی سپری شده است . تحمل رو به کاهش مردم عمر این دوره را به اختتام آن نزدیک کرده است . قبول شرایط جنگ اقتصادی یعنی باز کردن پی در پی فضای نقد و انتقاد ، ودر این مورد اولین دربی که باید گشوده شود ، درب آزادی رسانه هاست !