برخی از اصحاب نظربه ویژه در حوزه ی اقتصاد سیاسی براین باورند که اولویت های کلان جامعه ی ما نخست امنیت ، دوم اقتصاد و سوم دموکراسی است . استدلال آن ها عمدتاً متکی بر شرایط ژئوپلیتیکی دوران شکل گیری دولت مدرن در ایران است .
تعریف آنان از امنیت مصون بودن از حملات وتعرضات از جانب دولت های خارجی است .اقتصاد راهم کم وبیش تامین زندگی مردم به لحاظ اشتغال ، مسکن ، بهداشت ، آموزش وازاین دست نیازهای می دانند ونسبت به دموکراسی ، به نوعی آن را کالائی لوکس می دانند که بعد از فراهم شدن دو مورد فوق می تواند متجلی شود .
خوب این دیدگاهی است که علاقمندان به مباحث آن می توانند به آن بپردازند .
این دید گاه نظام حاکمیتی ای را پیشنهاد می کند که دائم فرامین و اوامر خود را به جامعه تحمیل می کند و مردم که خواهان امنیت و رفع نیازهای اقتصادی شان هستند موظف هستند از آن پیروی کنند .
این دیدگاه براین باور است که تا وقتی در جامعه ای امنیت ورفاه اقتصادی حکمفرما نباشد دستیابی به دموکراسی ممکن نیست .
دیدگاه دیگری وجود دارد که بر این باور است دموکراسی را بزرگترین دستآورد تاریخی بشر می داند و بر این باوراست که پایه ی بقاء یک جامعه ی پویا ،دمکراسی است و قلب این دموکراسی آزادی رسانه هاست .
این دیدگاه براین باور است که صرفاً مردم اگاه به منافع خود می توانند از کشور خود دفاع کنند و دارای اقتصادی در خور انسانیت داشته باشند .
آنها بر این باورند تنها قدرتی که بین مردم توزیع شده باشد ، مخرب جامعه نیست .
دموکراسی با فضای تقویت امنیت یک کشور که در منطقه ای پر آشوب قرار دارد منافاتی ندارد .
چنانچه با رشد وشکوفائی اقتصادی آن کشور .
متقاعد کردن مردم بدون فضای دموکراتیک امکان ندارد .
اگر مقرراست به منظور تعیین میزان بودجه ی دفاعی یک کشور تصمیمی اتخاذ شود ؛ اکثریت مردم باید از زیر وبم این تصمیم که با زندگی تک به تک آنها گره خورده است مطلع باشند.
اگر قرار است مملکت با مالیات اخذ شده از سوی مردم بچرخد ؛ مردم باید از جزئیات وصولی ها و محل های هزینه کرد آنها مطلع باشند .
در پی بردن به چند و چون وچرائی این مباحث است که آگاهی به اراده تبدیل می شود ؛ واراده ی مردم برای زندگی بهتر ومبارزه در راه آن به تعبیری می تواند موتور محرکه ی تاریخ باشد .
دریک جامعه ای که در صدد است راه اعتلاء مادی ومعنوی را در پیش بگیرد ؛ لاجرم به انسان های آگاهی نیاز دارد که روزانه حس می کنند با حرکات قانونمند و منضبط ، جامعه ی شان رادر مسیر رشد وشکوفائی سوق می دهند .
اگر تمایزاصلی یک فرد دمکرات با غیر دمکرات را در این بدانیم که اولی مخاف را به رسمیت می شناسد ودومی به رسمیت نمی شناسد ! جامعه تنها زمانی راه رستگاری را در پیش می گیرد که از تضارب آراء بیم نداشته باشد وچه بسا از آن دفاع کند . نفس تضارب آراء به رسمیت شناختن مخالف است .
بن بست های جدی ای که هم اکنون در زمینه های اقتصادی ، سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی مبتلا به جامعه ی ماشده است ودر همین مختصر آمار اعلان شده نیز منعکس می شوند همگی با به رسمیت شناختن دموکراسی روبه کاهش می گذارند ؛ چون دموکراسی بار مسوولیت ها را از دوش دولت بر می دارد وبر دوش خود مردم منتقل می کند . در نظام های دموکراتیک رابطه متقابل قابل قبولی بین دولت و مردم برقراراست که جای کمتری برای آن باقی می ماند که تمام تقصیرها را بدوش دولت بیاندازد واز نقش تاریخی خود سلب مسوولیت کنند .