یکی از مشکلات اساسی اقتصاد در نظام جمهوری اسلامی ایران بی جان بودن نقش بخش خصوصی درآن است. این مشکل ریشه های عمیق در مفهوم " اقتدار" در نظام فکری سران نظام دارد. اقتدار الزاماً به معنی مالکیت نیست .

آب آن‌قدر بالا آمده که نفس‌کشیدن سخت شده. همین‌روزهاست که همه‌مان را با خودش ببرد. منظور از «همه‌مان» همه‌ی آن‌دسته از روزنامه‌نویسانِ بی‌ادعایی‌ست که با هر بحرانی کنار آمده‌اند؛ اما گویا حریف «بحران کاغذ» نمی‌شوند.

مصطفی پورمحمدی عضو ارشد جامعه روحانیت مبارز در سخنانی گفته است: «آمارهای موجود، امروز مردم ما از نظر رفاه از اروپا وضعیت بهتری دارند، تاکید کرد: فقر ایران، فقر گرسنگی نیست بلکه فقر تمتع و رفاه و فقر اشتغال مطلوب است چرا که نوع توقعات بر اساس مطالبات جدید است.»

آنچه پدرام سلطانی نوشته، واقعیت تلخی است که امروز در کشور جریان دارد و نه تنها کارآفرینان و صاحبان سرمایه که چهره های علمی و دانشگاهی و حتی بسیاری از مردمی که اصطلاحاً دست شان به دهانشان می رسد را شامل می شود. بخش مهمی از ایرانیان، یا از کشور رفته اند، یا در حال رفتن هستند یا در اندیشه یا آرزوی مهاجرت اند و به ویژه جوان ترها این گونه اند.