۱۲ فروردین ۱۴۰۴ ۱۷:۲۱
پژوهش‌های فلسفی و زبانی در طول قرون، همواره این پرسش را در مرکز توجه قرار داده‌اند: مغز انسان به چه زبانی فکر می‌کند؟ ویلیام اوکام، راهب و فیلسوف قرن چهاردهم، با کاوش در لایه‌های اندیشه و منطق ذهن، فرضیه‌ای مهم مطرح کرد: وجود زبانی درونی و غیرکلامی، که اندیشه‌ها در آن شکل می‌گیرند. او این زبان را نه عربی، لاتین یا عبری، بلکه زبانی فطری و بی‌واسطه می‌دانست؛ زبانی که شاید روزگاری، انسان نخستین با خدا در باغ عدن بدان سخن می‌گفت. این فرضیه با مفهوم «زبان اندیشه» در منطق مدرن و فلسفه ذهن پیوندی عمیق دارد.